Σάββατο 14 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 2020. Η χώρα έχει μπει σε καραντίνα, τα πάντα είναι κλειστά, πλην των σούπερ μάρκετ, των μίνι μάρκετ και των κρεοπωλείων.

Μια βόλτα να κάνει κανείς στις γειτονιές της Αθήνας αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα βρίσκεται πλέον σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση.

Σε μια φάση που κανείς δεν ξέρει ποια κατάληξη θα έχει και όπου κυριαρχεί ο φόβος για το μέλλον. Κι όμως, δεν είναι χολέρα, δεν είναι πανώλη, δεν είναι τύφος.

Ενας ιός είναι που βεβαίως προκαλεί και θανάτους, όχι όμως περισσότερους από αυτούς που προκαλεί η κοινή γρίπη που σκοτώνει κάθε χρόνο στη χώρα μας πάνω από 200 άτομα.

Κυρίως ηλικιωμένους, ανοσοκατασταλμένους, γενικώς άτομα που έχουν χρόνια προβλήματα και χαμηλό δείκτη προστασίας του οργανισμού τους.

Δικαιολογημένη η ανησυχία του κόσμου, δικαιολογημένος και ο φόβος για τα χειρότερα, άλλωστε βλέπουμε τι γίνεται στη γειτονική μας Ιταλία.

Δικαιολογούνται και τα έκτακτα μέτρα, πολεμικού χαρακτήρα, που πήρε η κυβέρνηση. Μόνο με επιβολή του νόμου μπορεί να περιοριστεί η ανευθυνότητα.

Αυτό, όμως, που δεν δικαιολογείται είναι ο πανικός, αυτό το αίσθημα που παραλύει τα πάντα.

Μια βόλτα στην αγορά το πιστοποιεί. Ο κόσμος που αποφάσισε να μείνει σπίτι του, μιας και δεν υπάρχουν ανοικτά καφενεία και καφετέριες, αποφάσισε να κάνει και κάτι άλλο. Να πάει για… ψώνια, αδειάζοντας τα σούπερ μάρκετ και τα κρεοπωλεία.

Οι εικόνες από Ιταλία και αλλού έκαναν την εμφάνισή τους και στην Ελλάδα

Λες και τη Δευτέρα θα έχει μείνει η χώρα από προϊόντα πρώτης και… δεύτερης ανάγκης.

Αδεια τα ράφια, άδειες οι προθήκες με κρέατα, οι κρεοπώλες σε κοιτάνε με απελπισία γιατί δεν έχουν να σου δώσουν ούτε κιμά για μακαρόνια.

«Η επέλαση των Ούννων», είπε κάποιος ο οποίος ξεπούλησε και τα… κότσια που του είχαν απομείνει. Διότι η καραντίνα καραντίνα αλλά το κότσι στιφάδο γιατί να το στερηθούμε;

Και καλά, για τα κρέατα να δικαιολογήσουμε τις ουρές 50 ατόμων που είναι -υποτίθεται- σε καραντίνα αλλά βρίσκονται ο ένας δίπλα στον άλλον περιμένοντας το μαριναρισμένο πανσετάκι και την σταβλίσια να έρθει στο ταμείο.

Αλλά στα σούπερ μάρκετ βρε συνέλληνες γιατί γίνεται τόσος χαμός; Γιατί άδειασαν τα ράφια από κ….χαρτα και χαρτοπετσέτες;

Γιατί δεν υπάρχει μακαρόνι ούτε για δείγμα, μέχρι και τα… ραβιόλια αγόρασαν οι καταναλωτές κι ας μην ξέρουν τι είνα;

Γιατί στα μανάβικα έχουν δημιουργηθεί ουρές στα τελάρα με τις πατάτες και τα κρεμμύδια; Θα λείψουν την άλλη εβδομάδα αυτά τα προϊόντα;

Δεν έχουν οι βιομηχανίες ζυμαρικά; Δεν θα έχουν τα πτηνοτροφεία να σφάξουν κοτόπουλα; Δεν θα βγάλουν οι χαρτοβιομηχανίες άλλες χαρτοπετσέτες και χαρτιά υγείας;

Ελεος, βρε παιδιά. Μην αδειάζετε τα ράφια με άχρηστα προϊόντα που είναι σίγουρο ότι θα ξαναβρείτε. Πόσες συσκευασμένες τομάτες θα αγοράσετε; Πόσα κοκκινιστά θα φτιάξετε μέχρι το Πάσχα; Και πόσες μπριζόλες θα αποθηκεύσετε στο ψυγείο σας;

Στο κάτω – κάτω, σκεφτείτε δύο μόνο πράγματα:

Το πρώτο ότι αν νομίζετε ότι γλιτώσατε τον κοροναϊό με την καραντίνα στο σπίτι, είναι σίγουρο ότι έχετε κολλήσει συνωστισμένοι στα ταμεία των σούπερ μάρκετ και στα κρεοπωλεία.

Και το δεύτερο: Μην παίρνετε τεράστιες ποσότητες που δεν χρειάζεστε. Σκεφτείτε και τον άλλον που θέλει να αγοράσει κι αυτός, ακόμη κι αν δεν του χρειάζεται.

Ο κοροναϊός αλλάζει την καθημερινότητά μας, αλλά είναι σίγουρο ότι θα νικηθεί. Αυτό που πολύ φοβάμαι ότι δε θα νικηθεί είναι η… κορονο-βλακεία. Είναι αυτή η αίσθηση της υπερκατανάλωσης που μας έχει καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια της ευμάρειας με αποτέλεσμα με την παραμικρή «διατάραξη» της ρουτίνας μας να σπεύδουμε να αγοράσουμε αγαθά που πιθανότατα να μην χρησιμοποιήσουμε.

Και είναι αυτό το ανόητο συναίσθημα του όχλου που πανικοβάλλεται με το παραμικρό και αντί να καταλάβει τι πρέπει να κάνει, αντιδρά με σπασμωδικό τρόπο.

Πρέπει να εκπαιδευτούμε ως λαός, πρέπει να πάψουμε να είμαστε όχλος που κάνει «γιούρια στον νταβά με τα κουλούρια».

Πρέπει να τηρούμε τα μέτρα αυτοπροστασίας και προστασίας των γύρω μας, κι όχι να τρέχουμε στα μαγαζιά ο ένας πάνω στον άλλο παίζοντας με τις πιθανότητες να κολλήσουμε κοροναϊό.

Και να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία. Να αγοράζουμε από το διαδίκτυο, να μας τα φέρνουν στο σπίτι, να προσαρμοστούμε στην πραγματικότητα.

Επιτέλους, μια αυτοσυγκράτηση ας τη δείξουμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πεινάσουμε με τόσα τρόφιμα στο υπόγειο, θα φάμε τον τοματοπολτό της ζωής μας με τόσες κονσέρβες που αγοράσαμε και θα είμαστε πάντα… καθαροί με τόσα χαρτιά υγείας που αποθηκεύσαμε.

Headlines