Ασύμμετρη απειλή χωρίς «αντίσταση»

«Ο κόσμος αρρωσταίνει. Ζητείται απ’ όλους ευθύνη και σοβαρότητα». Αυτό είναι το μότο των ημερών και μπορεί των επόμενων (πολλών) μηνών. Το θετικό είναι πως οι περισσότεροι δείχνουν να το έχουν καταλάβει. Το αρνητικό είναι ότι μπορεί και να άργησαν. Το παράδειγμα με το καρναβάλι της Πάτρας και τους «αντιστασιακούς καρναβαλιστές» που φώναζαν στους δρόμους της ότι «εμείς δεν καταλαβαίνουμε από ιούς» και «θα διασκεδάσουμε όπως ξέρουμε να κάνουμε», θα μείνει, κατά κάποιο προσωπικό τρόπο, στις μνήμες όλων μας.

Από την άλλη, ενδεχομένως αυτό να ήταν και το αναγκαίο κακό που έπρεπε να μεσολαβήσει για να καταδείξει στους υπεύθυνους για τη δημόσια υγεία το πόσο χαλαρά ετοιμαζόταν η ελληνική κοινωνία να υποδεχθεί την πανδημία. Αυτή που σκοτώνει 200 – 200 τους γείτονες Ιταλούς σε καθημερινή βάση. Γιατί λειτούργησε ως σημείο – καμπή για να ληφθούν, από εκείνη τη μέρα, ενδεχομένως τα σκληρότερα μέτρα, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, από χώρα που βρισκόταν ακόμα στην πρώτη φάση του κακού. Κι έτσι, να πετύχουμε κάτι εξαιρετικά ωφέλιμο: Οπως λένε οι ειδικοί, να προηγούμαστε της πανδημίας κι όχι να την ακολουθούμε, αρρωσταίνοντας.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα αρρωστήσουμε. Ωστόσο, το να έχεις τη χρονική δυνατότητα να προετοιμάζεις τις υποδομές σου, για να υποδεχθείς όσους νοσήσουν, ενδεχομένως να αποδειχθεί η μεγαλύτερη πολυτέλεια στις δύσκολες μέρες που έρχονται. Οπως επίσης και το να διαχύσεις τον αριθμό των αρρώστων σου σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Γιατί θα δώσεις ανάσες στο πενιχρό σου σύστημα.

Γιατί, ας μη γελιόμαστε. Οι ελληνικές υποδομές στον τομέα της δημόσιας υγείας είναι σαφώς υποδεέστερες εκείνων της Βόρειας Ιταλίας, που σήμερα «ερημώνει». Το πρόβλημα με τους Ιταλούς, ωστόσο, ήταν ότι άφησαν το κακό να «ανθήσει», κάνοντας τη δική τους «αντίσταση» στον ιό σε πάρκα και καφέ.

Για την Ελλάδα, για εμάς όλους, το μεγάλο στοίχημα θα είναι να το περιορίσουμε στο μέτρο του δυνατού. Και σε αυτή την περίπτωση το πρώτο και σημαντικότερο κύτταρο αντίστασης θα είμαστε ο καθένας ξεχωριστά. Προφανώς και θα ακουστεί και σε αυτή την περίπτωση, κάποια στιγμή, το «πού είναι το κράτος». Ας ελπίσουμε μόνο ότι αυτή τη φορά θα ακουστεί όσο το δυνατόν λιγότερο. Για πολλούς λόγους…