Ντοκιμαντέρ με θέμα τους Εβραίους πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο στις Φιλιππίνες για να διαφύγουν από το ναζιστικό καθεστώς και στόχο τη διάσωση μιας άγνωστης πτυχής της ιστορίας της ασιατικής χώρας προβάλλεται στο iWant.

Ακόμη και στην Ασία, οι Εβραίοι δεν ήταν ασφαλείς. Όταν η Γερμανία γύρισε την πλάτη της στην Κίνα, ο εβραϊκός πληθυσμός στη Σαγκάη τέθηκε σε κίνδυνο, ειδικά όταν ξέσπασε ο Σινο-Ιαπωνικός πόλεμος το 1937. Οι φόβοι μεγάλωναν ότι οι Ιάπωνες θα μπορούσαν να ακολουθήσουν την πολιτική των ναζιστών Γερμανών για τους Εβραίους. Και το έκαναν.

Το 1939, συνέβη ένα θαύμα: οι Φιλιππίνες άνοιξαν τις πόρτες τους στους Εβραίους. Οι Φιλιππινέζοι καλωσόρισαν τους πρόσφυγες με ανοιχτές αγκάλες και, όταν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφτασε στις φιλιππινέζικες ακτές, τους πρόσφεραν καταφύγιο.

Την ιστορία ευγνωμοσύνης, συμπόνιας και βοήθειας και παράβλεψης κινδύνων περιγράφει το ντοκιμαντέρ «The Last Manilaners» με πρωταγωνιστές τους τελευταίους επιζώντες Εβραίους που διέφυγαν στις Φιλιππίνες και των Φιλιππινέζων που τους προστάτευσαν από το Ολοκαύτωμα.

Στο ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε στο Τελ Αβίβ στο Ισραήλ και στη Νέα Υόρκη στις ΗΠΑ, οι τρεις Εβραίοι πρόσφυγες που αυτοαποκαλούνται Manilaners, o Max Weissler, 90 ετών,η Lotte Hershfield και η Margot Pins Kestenbaum, 89 ετών αφηγούνται συγκινητικά ανέκδοτα, μοιράζονται κομμάτια της ζωής τους τις δεκαετίες 1930 και 1940 στη Μανίλα, τα χρόνια που πήγαιναν σχολείο, έκαναν φίλους, επέζησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τελικά έφυγαν από τη χώρα.

Και οι τρεις ήταν παιδιά όταν οι οικογένειές τους εκδιώχθηκαν από την πατρίδα τους επειδή ήταν Εβραίοι.

Οι Εβραίοι πρόσφυγες που έζησαν στις Φιλιππίνες, σύμφωνα με τα όσα καταγράφει το ντοκιμαντέρ, δεν γνώριζαν για το Ολοκαύτωμα ή τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι κατά την ιαπωνική εισβολή στις αρχές της δεκαετίας του 1940 δεν υπήρχε ελευθερία του Τύπου και οι Ιάπωνες είχαν πλήρη έλεγχο των μέσων ενημέρωσης.

Οι Manilaners κατόρθωσαν να γλιτώσουν από τη Γερμανία, αλλά βίωσαν τον πόλεμο στη Μανίλα στη διάρκεια της ιαπωνικής κατοχής. Την περίοδο εκείνοι οι Εβραίοι είχαν την ίδια αντιμετώπιση από τους Ιάπωνες όπως οι Φιλιππινέζοι.

«Δεν υπήρχε το ζήτημα είσαι Εβραίος ή δεν είσαι Εβραίος. Όλοι υποφέραμε το ίδιο. Όχι όμως επειδή ήμασταν Εβραίοι. Οι ζωές μας είχαν την ίδια αξία με των Φιλιππινέζων την περίοδο του πολέμου» αναφέρει η Margot Pins Kestenbaum.

Ο γιος της, Danny Pins, ο οποίος γνωρίζει τα πάντα για την ιστορία της ανταπέδωσε το καλό βοηθώντας για την ανακούφιση των πληγέντων από τον τυφώνα Γιολάντα που έπληξε τις Φιλιππίνες το 2013.

Οδήγησε στις Φιλιππίνες ομάδα 150 γιατρών από τις Ισραηλινές Ένοπλες Δυνάμεις. Για εκείνον «ήταν σαν να κλείνει ένας κύκλος».

Ο πρόεδρος Manuel Luis Quezon (1878-1944), ο πρώτος της Κοινοπολιτείας των Φιλιππινών άνοιξε τις πόρτες της χώρας στους Εβραίους, όταν είχαν ανάγκη. Η Margot Pins Kestenbaum, η οποία έχει μεταπτυχιακό στην Προσχολική Αγωγή λόγω της εμπειρίας της στις Φιλιππίνες και επέλεξε να γίνει κοινωνική λειτουργός, να βοηθά άστεγες γυναίκες, άπορες οικογένειες και ανθρώπους που έχουν αγωνίζονται για να ξεπεράσουν τραύματα.

Το ντοκιμαντέρ αποτελεί συνέχεια της ταινίας «Quezon’s Game» μιας ταινίας για το πώς ο πρόεδρος Manuel Luis Quezon και υπερνίκησε πολιτικούς στην Ουάσινγκτον για να σώσει όσους Εβραίους πρόσφυγες μπορούσαν. Οι Φιλιππίνες μπόρεσαν να προσφέρουν καταφύγιο σε 1.300 Εβραίους πρόσφυγες. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι περισσότεροι από τους Εβραίους που έφυγαν στις Φιλιππίνες ίδρυσαν νέες κατοικίες στο Ισραήλ.

Headlines