Συγχωρήστε μου την προσωπική αναφορά – αν και αναρωτιέμαι ποια είναι τα στεγανά του «προσωπικού» όταν κοινός παρονομαστής μας είναι πλέον η ηλεκτρονική πρόσληψη αυτού που λέμε «ζην». Οταν, η ζωή εκτυλίσσεται αποκλειστικά σε παντός είδους οθόνες και ακουστικά τηλεφώνου. Και όταν ο καθένας, όπως ξέρει και μπορεί (ή δεν μπορεί), προσπαθεί να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες.

Εδώ και δέκα μέρες «μένω σπίτι» και δουλεύω από το σπίτι. Φαίνεται εύκολο αλλά γίνεται δύσκολο όσο εκτείνεται ο χρόνος αυτής της συνθήκης. «Αφού, ούτως ή άλλως, μαθαίνεις ό,τι συμβαίνει» μου λένε οι φίλοι μου. Ναι, αλλά η τρέχουσα πραγματικότητα, αυτήν για την οποία εμείς οι δημοσιογράφοι πρέπει να γράψουμε και όλοι μαζί να ζήσουμε, δεν είναι μόνο τα γεγονότα.

Είναι και το πώς αυτά γίνονται πενηνταράκια στην καθημερινότητά μας, πώς τρέχουν στον δρόμο. Από το σχόλιο του ταξιτζή που ακούγεται γραφικό αλλά μπορεί και να αφορά περισσότερους απ’ όσους μας επιτρέπει να φανταστούμε ο ελιτισμός μας έως την ιδέα που θα σου δώσει η διαφωνία με έναν συνάδελφό. Αυτή η «γραφειίλα», ενίοτε αφόρητη σε κανονικές συνθήκες αλλά, με έναν τρόπο, εποικοδομητική – και όχι μόνο για το δικό μας επάγγελμα. …Εντάξει όμως, προσαρμοζόμαστε.

Τότε που…

Προσπαθώντας να διαχειριστούμε μια ειδησεογραφία που εξελίσσεται με καταιγιστικές ταχύτητες αλλά εντελώς γραμμικά, συνειδητοποιώ τη σχετικότητα αυτού που λέμε «είδηση». Τον παράγοντα Χ που μπορεί να εξελίξει το, φαινομενικά, ασήμαντο σε εξαιρετικά σημαντικό. Αναρωτιέμαι, ας πούμε, πότε ακριβώς ακούσαμε για πρώτη φορά στο τέλος κάποιου δελτίου ειδήσεων ή διαβάσαμε στα πεταχτά, ως είδηση εξωτερικού, για μια επιδημία στην Κίνα. (Πάντως εμείς τότε ασχολούμασταν, στα σοβαρά, με το Ασφαλιστικό και, στα «ασόβαρα», μόλις είχαμε πάψει να τσακωνόμαστε για τα φωτάκια της Βασιλίσσης Σοφίας). Μέχρι πότε θεωρούσαμε ότι οι άδειοι δρόμοι της Ουχάν ήταν μεν μία σοκαριστική εικόνα που όμως δεν αφορούσε εμάς. Και νοσταλγώ τις τόσο κοντινές (αλλά και τόσο μακρινές) μέρες που διαφωνούσαμε για την πλατεία Ομονοίας. Αυτή όμως είναι η γοητεία όχι μόνο της δημοσιογραφίας αλλά και της ίδιας της ζωής.

Δύσκολοι καιροί και για θέατρο

Εχει ήδη συμπληρωθεί μία εβδομάδα από τότε που έκλεισαν τα θέατρα. Ελασσον μέσα στη γενική κατάσταση αλλά το θέμα είναι να υπερασπιστούμε και τα μείζονα και τα ελάσσονα ώστε να τα βρούμε στη θέση τους όταν, με το καλό, επανέλθουμε στην κανονικότητα.

Βλέπω λοιπόν ότι κάποια θεατρικά σχήματα έσπευσαν να ανεβάσουν τις παραστάσεις τους σε ψηφιακή πλατφόρμα.

Πολύ καλή ιδέα για όσο διαρκεί ο εγκλεισμός στα σπίτια μας. Για να μη βλέπουμε μόνο επαναλήψεις τηλεπαιχνιδιών ή ξένες σειρές. Αλλα μέχρι εκεί. Ελπίζω και εύχομαι να μην καθιερωθεί μετά ως συνήθεια. Το θέατρο έχει προδιαγραφές – σκηνικά, φωτισμοί ακόμη και ο τρόπος που παίζουν οι ηθοποιοί – που δεν μεταφέρεται από μια οθόνη, συχνά φοβάμαι, κινητού τηλεφώνου. Και για όσους θυμήθηκαν το πάλαι ποτέ «Θέατρο της Δευτέρας», αυτό παρακινούσε ανθρώπους από την περιφέρεια, να σπεύσουν να δουν πραγματικό θέατρο. Δεν το υποκαθιστούσε.

Headlines