Free Hugs, Nevermore?

Με ξύπνησε θόρυβος. Σηκώθηκα, βγήκα στον διάδρομο – κάποιος έτρεξε και μπήκε στη ντουλάπα, να κρυφτεί. Δεν τον χωρούσε, η πόρτα δεν έκλεινε, πετάχτηκε να φύγει. Τρέχοντας προς την έξοδο, γύρισε το κεφάλι του, να δει αν τον ακολουθώ. Ήταν στρογγυλοπρόσωπος, έμοιαζε του mister Bean και φορούσε πλαστικό σκουφί, σαν αυτό που βάζουν στο ντους όσοι δεν θέλουν να βρέξουν τα μαλλιά τους. Έφθασε στην πόρτα, την άνοιξε, έφυγε. Τότε ξύπνησα και εγώ στα αλήθεια, όνειρο ήταν – μετά από ώρα πολλή συνειδητοποίησα ότι το σκουφάκι ήταν αυτό που φορούν οι νοσοκόμοι για να μη μολυνθούν: ο sars-cov-2 είχε μπει στο σπίτι – αλλά τον έδιωξα…

Πλένω πολύ καλά τα χέρια μου και, όπως λέει εικονογραφημένο καλαμπούρι που κυκλοφορεί στο δίκτυο, «από το πολύ τρίψιμο φάνηκε και σκονάκι που είχα γράψει στην παλάμη μου στο λύκειο».

Δύσκολοι καιροί: δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από τα μνημόνια, μας επιτέθηκε ο sars-cov-2, όνομα τεχνικό, ψυχρό σαν το κρυστάλλινο σώμα του ιού. Άλλα ονειρευόμασταν: στις αρχές της χιλιετίας είχε γίνει viral η Free Hugs Campaign, τα αγκαλιάσματα στον δρόμο, που ήθελαν να καταργήσουν την απόσταση και τη μοναξιά. Δεκαπέντε χρόνια μετά, η «κοινωνική απόσταση» γίνεται υπέρτατη αξία – δεν μπορούσαν να την πουν «απόσταση ασφαλείας»; Γιατί «κοινωνική απόσταση» στην καλύτερη περίπτωση σήμαινε ψυχρή ευγένεια και στη χειρότερη αριστοκρατική αυταρχική επιβολή εξουσίας. Μπορούν να συνυπάρξουν κοινωνική απόσταση και αλληλεγγύη; Μπορεί να αγαπά κανείς χωρίς να αγκαλιάζει;

Μοναξιά, φθάνεις κάποτε μοιραία / μοναξιά, είσαι η πιο σκληρή παρέα… Ήταν μοιραίο να φθάσουμε ως εδώ; Φαίνεται πως ήταν: η ατελεύτητη διαδικασία κυνηγός-θήραμα-κυνηγός συντηρεί τη ζωή και δεν θα επιτρέψει ποτέ να εξαλειφθούν οι επιδημίες· ακόμα και αν άνθρωπος θεραπεύσει τον καρκίνο, τις καρδιοπάθειες, ακόμα και τα γεράματα, και καταργήσει τους πολέμους, ο θάνατος θα είναι  πάντοτε εκεί -έξω από αυτόν,  στη φύση- να του θυμίζουν πως δεν είναι ο κυρίαρχος, δεν είναι το υπέρτατο ον της εξέλιξης – ούτε της δημιουργίας, για όσους πιστεύουν σε αυτή.

Εποχή μίσους και αναμετρήσεων, όλοι εναντίον όλων, η μνημονιακή. Οι ηγεσίες μας μας έμαθαν να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο σαν εχθρό, σαν προδότες, όργανα κακόβουλων ξένων. Θα καταφέρουμε να μετασχηματίσουμε την εχθρότητα σε αγάπη, συμπαράσταση, αλληλεγγύη, έλεος, συμπόνοια; Οφείλουμε, αλλιώς οι δύσκολοι καιροι θα γίνουν ζοφεροί – γιατί πράγματι αυτή τη φορά ο αντίπαλος είναι εχθρός και ξένος που εισβάλλει και λαφυραγωγεί ζωές.