Σοκαρισμένη η ελληνική κοινωνία – αλλά και περισσότερο συνειδητοποιημένη για την κατάσταση- προσπαθεί να συνέλθει από τα ακραία μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση του κοροναϊού.

Αν και όλα τα σημάδια έδειχναν εδώ και μερικά 24ωρα ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν προ των πυλών, και παρά τη συμμόρφωση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, τελικά έγινε αυτό που πολλοί φοβούνταν.

Η απαγόρευση κυκλοφορίας ξεκίνησε από τα ξημερώματα και είναι σίγουρο ότι τις πρώτες ώρες θα προκληθεί χάος.

Ο κόσμος προσπαθεί να συνειδητοποιήσει πώς θα είναι η ζωή του, τουλάχιστον μέχρι τις 6 Απριλίου. Μια πολεμική κατάσταση που καμιά γενιά δεν είχε ζήσει και ένα ακραίο σενάριο που ουδείς μπορούσε να φανταστεί μόλις πριν από 10 ημέρες.

Η επιδημία του κοροναϊού ανέτρεψε τα πάντα, έφερε τα πάνω – κάτω σε όλο τον πλανήτη όπου περισσότεροι από 1 δις άνθρωποι βρίσκονται σε κάποιου είδους καραντίνα.

Εδώ στην Ελλάδα οι πολίτες από χθες που έγιναν οι σχετικές ανακοινώσεις επιχειρούν να μάθουν πώς θα κυκλοφορούν. Και κυρίως προσπαθούν να προσαρμοστούν σε έκτακτες καταστάσεις που είναι ασφαλώς περιορισμοί των ατομικών τους ελευθεριών.

Δυστοπία

Ποιος θα φανταζόταν πριν από λίγο καιρό ότι ένας ολόκληρος λαός θα ζούσε από σήμερα σε ένα δυστοπικό, σχεδόν καφκικό, περιβάλλον όπου ακόμη και η απλή έξοδος από την πόρτα του σπιτιού θα είναι εξαιρετικά δύσκολη.

Υπεύθυνες δηλώσεις, μηνύματα SMS, άδειες εξόδου και μετακινήσεις υπό όρους, δύο άτομα μόνο στο αυτοκίνητο, σπίτι – δουλειά χωρίς στάση, μικρές βόλτες γύρω από το σπίτι, μέχρι το γιατρό ή το φαρμακείο. Πρόκειται για έναν εφιάλτη που όμοιό του δεν είχε ξαναζήσει καμιά γενιά.

Τηρουμένων των αναλογιών, και με διαφορετική αφετηρία και πρόβλημα, η Ελλάδα ζει ημέρες του 2015. Τότε που όλοι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις κι αν θα χρεοκοπήσει η χώρα και καταστραφεί το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό οικοδόμημα που είχε κτιστεί εδώ και δεκαετίες.

Σήμερα το πρόβλημα είναι πολυποίκιλο. Στα όρια μιας πανδημίας, που προσπαθεί η κυβέρνηση να αποφύγει με τα έκτακτα περιοριστικά μέτρα. Αλλά και στα όρια μιας οικονομικής καταστροφής καθώς τίποτε δεν λειτουργεί πλέον και είναι σίγουρο ότι αυτή η κρίση θα αφήσει ανοικτές πληγές σε όλους.

Η πρόβλεψη για μηδενική ανάπτυξη είναι αισιόδοξη, κι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση στη χώρα τότε θα χαθεί και το τελευταίο προπύργιο, ο τουρισμός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Χιλιάδες απολύσεις, επιχειρήσεις θα βάλουν λουκέτο, ο παραγωγικός ιστός της χώρας μπορεί να καταρρεύσει, η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, οι μικρομεσαίοι δύσκολα θα αντέξουν.

Μέχρι τότε, όμως, υπάρχει καιρός, αυτή τη στιγμή ο κόσμος προσπαθεί να χωνέψει όσα από σήμερα θα πρέπει να υποστεί.

Αν και η συντριπτική πλειοψηφία είναι υπέρ των μέτρων που έλαβε η κυβέρνηση, φοβούμενη προφανώς μη γίνουμε Ιταλία με χιλιάδες νεκρούς, η κατάσταση είναι ασφυκτική.

Αν και όλοι αντιλαμβάνονται ότι προσέχουμε για να μη θρηνήσουμε πολλούς δικούς μας ανθρώπους, τα μέτρα – σοκ έχουν ακραία χαρακτηριστικά.

Με ελικόπτερα και drones στον αέρα και με περιπολικά παντού που θα ελέγχουν και θα κόβουν πρόστιμα σε όποιον… ανασαίνει χωρίς άδεια, ασφαλώς η καθημερινότητά μας ανατρέπεται δραματικά.

Σπίτια – φυλακές

Οι Ελληνες ήδη αισθάνονται «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», κλεισμένοι στα σπίτια – φυλακές και υποχρεωμένοι να παίρνουν άδεια για το παραμικρό.

Προέχει το κοινό καλό και η προστασία της κοινωνίας από έναν ιό που έχει σκοτώσει χιλιάδες. Αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι, όπως και αντιλαμβάνονται ότι μια μικρή μειοψηφία που δεν υπακούει στις εντολές, οδήγησε στην γενική απαγόρευση κυκλοφορίας.

Τώρα, αυτό που ανησυχεί όλους είναι η χρονική διάρκεια των περιορισμών. Η 6η Απριλίου που έβαλε η κυβέρνηση ως ημέρα λήξης της απαγόρευσης, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι και η τελευταία ημέρα αυτής της κατάστασης.

Ανάλογα με τις εξελίξεις στο μέτωπο της διασποράς του ιού θα αποφασιστεί η λήξη των μέτρων ή και η συνέχισή τους.

Αν νοσήσουν χιλιάδες συμπολίτες μας και πολλοί από αυτούς χρειαστούν νοσηλεία, θεωρείται δεδομένο ότι το σύστημα υγείας δεν θα αντέξει.

Αυτός είναι ο μεγάλος φόβος της κυβέρνησης. Μήπως δεν μπορούν τα νοσοκομεία να φροντίζουν τους ασθενείς και αναγκάζονται να κάνουν… επιλογή, όπως γίνεται στην Ιταλία και την Ισπανία.

Αυτό θα είναι το τραγικό της ιστορίας, να αφεθούν ηλικιωμένοι στην τύχη τους, επειδή το ΕΣΥ δεν θα μπορεί να τους περιθάλψει.

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που η κυβέρνηση πήρε αυτές τις σκληρές αποφάσεις.

Πώς πήρε την απόφαση

Το παρασκήνιο των μέτρων – σοκ είναι μεγάλο. Οι εισηγήσεις για γενική απαγόρευση κυκλοφορίας είχαν πέσει εδώ και μέρες στο τραπέζι. Η απόφαση δεν ήταν πολιτική, αλλά με βάση τις εισηγήσεις των επιστημόνων και τις προβλέψεις για την εξέλιξη της νόσου.

Εκτιμούν δηλαδή ότι οι επόμενες δύο – τρεις εβδομάδες θα είναι εξαιρετικά κρίσιμες. Αν η νόσος ξεφύγει τότε η κατάσταση δεν θα «μαζεύεται».

Γι’ αυτό και στο Μαξίμου επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο του γενικού περιορισμού μετακινήσεων ώστε να περιοριστούν οι πιθανότητες της πανδημίας. Και για να μείνει ο αριθμός των κρουσμάτων σε διαχειρίσιμα επίπεδα και ο αριθμός των νεκρών υποφερτός, όσο υποφερτό μπορεί να είναι αυτό.

Η επόμενη ημέρα που ξημέρωσε βρίσκει την Ελλάδα στο σκοτάδι αλλά όλοι εύχονται ότι τουλάχιστον η κατάσταση που διαμορφώνεται θα έχει αποτέλεσμα.

Η κυβέρνηση θα κριθεί για τις αποφάσεις της στο τέλος. Αν ο κοροναϊός περάσει από τη χώρα μας με τις μικρότερες δυνατές απώλειες τότε θα έχει πετύχει το σκοπό της, έστω κι αν τα μέτρα που έλαβε είναι ακραία.

Αν, όμως, η νόσος διαχυθεί στον πληθυσμό και υπάρξουν θύματα, παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας, τότε θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Η κυβέρνηση που αισθάνεται τώρα ισχυρή έχοντας στο πλευρό της όλο τον κόσμο, θα κλυδωνιστεί διότι οι πολίτες θα δουν ότι πήγαν χαμένες οι θυσίες του.

Η εικόνα που δείχνει το κυβερνητικό στρατόπεδο είναι ότι ξέρει τι κάνει. Ότι έχει σχέδιο, ήταν καλά προετοιμασμένη και προετοίμασε και τον κρατικό μηχανισμό να αντέξει σε μια πρωτοφανή πίεση και κατάσταση.

Όμως, όπως προείπαμε. Όλα κρίνονται από το τελικό αποτέλεσμα. Οποτε κι αν είναι αυτό.

Διότι πλέον οι πολίτες έχουν αντιληφθεί ότι η περιπέτεια που περνά δεν κρατά λίγες ημέρες. Αλλά πολλές εβδομάδες που όλοι εύχονται να μη γίνουν μήνες.

Και δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς κάτι. Την ψυχολογική κατάσταση ενός λαού μεσογειακού, ατίθασου, που δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια. Το «μένουμε σπίτι» πέρασε τώρα, με το καλό αλλά και με το κακό. Όμως, για πόσο καιρό οι Ελληνες θα μπορέσουν να ζήσουν στο σκοτάδι; Για πόσο ο τρόμος θα τους κυριεύει και που θα ξεσπάσουν;

Είναι ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν τις επόμενες εβδομάδες.

Headlines