Να προστατεύσουμε όσους δεν μπορούν να «μείνουν σπίτι» και δουλεύουν για εμάς

Εάν κανείς κοιτάξει την Ελλάδα είναι ως να υπάρχουν δύο παράλληλες πραγματικότητες μέσα στην πανδημία.

Από τη μια όσοι πρέπει και μπορούμε να μείνουμε σπίτι και που πρέπει να συμπληρώνουμε τις αιτήσεις, να κάνουμε μόνο τις απαραίτητες εξόδου και να κάνουμε και πλακίτσες για τα εξοδόχαρτα. Είτε γιατί δεν μπορούμε να εργαστούμε είτε ανήκουμε στις κατηγορίες εκείνων που μπορούν να εργαστούν από το σπίτι.

Όμως, υπάρχει και η παράλληλη και πιο επικίνδυνη πραγματικότητα όσων πρέπει να εργαστούν.

Και δεν μιλώ μόνο για τους γιατρούς τους νοσηλευτές που είναι στην «πρώτη γραμμή».

Μιλώ για τους εργαζομένους στα σούπερ μάρκετ, στα call centers, στις αποθήκες, στα κέντρα διανομής, σε πάρα πολλές βιομηχανίες, στα εργοτάξια και σε πάρα πολλά συνεργεία.

Αν βγείτε νωρίς το πρωί στο δρόμο θα δείτε κίνηση.

Όχι δεν είναι άνθρωποι που πηγαίνουν για «ελαφρά σωματική άσκηση».

Να δουλέψουν πάνε.

Οι άνθρωποι αυτοί σήμερα είναι οι πιο εκτεθειμένοι.

Εμείς όταν πάμε στο σούπερ μάρκετ οργανώνουμε εκστρατεία, με μάσκες, αντισηπτικά, γάντια.

Με τα μέτρα που εφαρμόζονται ούτε καν θα πλησιάσουμε άνθρωπο.

Όμως, σκεφτείτε πόσους ανθρώπους θα συναντήσει η υπάλληλος στο ταμείο.

Ο βαθμός έκθεσης δεν συγκρίνεται.

Σκεφτείτε αυτόν που δουλεύει σε μια βιομηχανία ή σε μια αποθήκη από όπου θα παραγγείλετε μια κονσόλα για να παίζουν τα παιδιά.

Εκεί οι «συναθροίσεις» προφανώς δεν περιορίζονται σε δύο.

Σκεφτείτε το ντελίβερι που θα σας φέρει φαγητό που θα παραγγείλετε απ’ έξω για να «μείνετε σπίτι».

Αυτός θα συναντήσει δεκάδες ανθρώπους και θα εκτεθεί.

Σκεφτείτε τον τεχνικό που θα έρθει να βάλει το δορυφορικό πιάτο, αφού αυτός συνεχίζει να βγαίνει και να κάνει δουλειές.

Σκεφτείτε τον υπάλληλο στο συνεργείο ή το βενζινάδικο που συνεχίζει να δουλεύει και να έρχεται σε επαφή με πλήθος ανθρώπους.

Σκεφτείτε τον οδηγό ταξί που βγαίνει για μεροκάματο του τρόμου κάθε μέρα γιατί το ταξί είναι ο ορισμός της συνύπαρξης σε απόσταση μικρότερη από 2 μέτρα για πάνω από 15 λεπτά.

Σκεφτείτε τον αστυνομικό που πρέπει να ελέγχει ότι «μένουμε σπίτι» με πόσους ανθρώπους θα έρθει σε κοντινή επαφή.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν.

Δουλεύουν για εμάς.

Δουλεύουν για να μην καταρρεύσει αυτό που λέμε κοινωνία και καθημερινότητα.

Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να προστατευτούν.

Οι επιχειρήσεις πρέπει να τους χορηγήσουν όλα τα μέσα προστασίας.

Δεν είναι ευθύνη του εργαζομένου.

Ευθύνη της επιχείρησης είναι να διαμορφώνει ασφαλείς συνθήκες.

Καμιά έκπτωση στην ασφάλεια στο βωμό του κέρδους.

Και αυτό σημαίνει και μάσκες και προστατευτικό εξοπλισμό και γάντια και αραίωση των χώρων εργασίας και χρήση όλων των μέτρων που μπορούν να μειώσουν την έκθεση στον κίνδυνο.

Κάποιοι δουλεύουν για εμάς.

Δεν πρέπει να κινδυνεύσουν για εμάς.