Ο Άγγελος Σφακιανάκης θυμάται πως έγραψε τα «Δύο πρωινά λεωφορεία»

«Δυο πρωινά λεωφορεία / πιάσανε κουβέντα για φορτία / και ρωτούσανε τον πόνο  αν μετριέται με τον τόνο».

Πολύ πριν την εμφάνιση του κοροναϊου που κόστισε τη ζωή σε πάνω από 17.000 ανθρώπους και έκλεισε στο σπίτι τους πάνω από 1,5 δισεκατομμύριο, ο Άγγελος Σφακιανάκης μιλούσε για λεωφορεία που μετράνε καημούς και πόνο.

Ακριβώς όπως γίνεται και σήμερα με ελάχιστους επιβάτες να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς κρατώντας ανά χείρας άδεια… εξόδου.

Οι στίχοι του Άγγελου βρήκαν την ιδανική μελωδία από τον Μίλτο Πασχαλίδη και ο τελευταίος μαζί με την Φωτείνή Βελεσιώτου ανέλαβαν την ερμηνεία.

Μοναδική παρηγοριά για όλους εμάς που παραμένουμε σπίτι, τραγούδια σαν και αυτό που αφήνουν την ελπίδα ότι ελληνική μουσική -ανεξάρτητα με τις δισκογραφικές, τα πνευματικά δικαιώματα και τις ακυρωμένες συναυλίες – είναι αυτή που θα νικήσει.

Ο Άγγελος Σφακιανάκης θυμάται:

Δυό λόγια για τα «Δυό πρωινά λεωφορεία»

Το πρώτο κουπλέ ήταν στο συρτάρι μου 2 χρόνια.

Όταν συμπληρώθηκαν 5 χρόνια από τον ξενιτεμό του γιου μου στην Αγγλία, έψαχνα ευκαιρία να καταγραφεί αυτή η απουσία του και συμπλήρωσα και τα άλλα δύο κουπλέ. Το ρεφρέν ήταν μια φυσική συνέπεια.

Σε απροσδιόριστο χρόνο Βρεθήκαμε με τον Μίλτο στο Cafe του Ευριπίδη στο Χαλάνδρι για πρωινό καφέ και κουβεντούλα. Εκεί του απήγγειλα τους στίχους .

–Ώπα γράφτο μου λέει!

Του το έγραψα σε sms και το έστειλα. Χωρίσαμε για μεσημέρι.

Σε κανά δίωρο με πήρε τηλέφωνο.

–Άκου μου λέει !

Το είχε ετοιμάσει.

Ένα καμηλιέρικο νέας κοπής . Πήγαμε στο studio και το έγραψε με μια κιθάρα για μακέτα.

Το πήρα πάνω μου με την ευλογία του Μίλτου.

Το έδωσα στην Φωτεινή . Από εκεί και πέρα ο χρόνος άλλοτε ήταν με το μέρος μας κι άλλοτε μας ταλαιπώρησε. Το μουσικό και παραγωγικό κομμάτι ήταν μια επιβεβαίωση της αδελφικής σχέσης με τους σολίστες μουσικούς Παναγιώτη Στεργίου και Μάνο Αχαλινωτόπουλο.

Με τον Νίκο Παπαδόπουλο και το Studio Soundflakes ήταν ακόμα ένα στοίχημα που πίστεύω πως κερδήσαμε.