Για μια νέα παλιγγενεσία

«Ανταποδίδω τις ευχές για την ονομαστική μου γιορτή με μια σκέψη: Μπορούμε άραγε να οργανώσουμε μια νέα Παλιγγενεσία, την ανασυγκρότηση μετά την πανδημία, μένοντας σπίτι και ακολουθώντας τις οδηγίες για την προστασία μας; Αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση. Να αντέξουμε. Απαιτείται όμως και βαθύς αναστοχασμός. Out of the box. Ένας νέος Ευαγγελισμός. Ένα μήνυμα υπέρβασης του φόβου. Επανασύνδεσης με το μέλλον. Θα συνεχίσουμε».

Με τη χθεσινή του ανάρτηση επ’ ευκαιρία της ονομαστικής του (μας) εορτής, ο Ευάγγελος Βενιζέλος απέδειξε άλλη μια φορά ότι προπορεύεται και ανοίγει καινούριους δρόμους, είναι εκείνος που βλέπει με εντυπωσιακή συνέπεια τη «μεγάλη εικόνα» και θέτει με καθαρότητα την ατζέντα των πραγματικών προβλημάτων που πρέπει να συζητήσουμε ως κοινωνία, χωρίς ιδεολογικά στεγανά και άγονες εθνικές ομφαλοσκοπήσεις.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, θα ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου άποψη για τους πυλώνες πάνω στους οποίους θα μπορούσαμε να δομήσουμε μια νέα παλιγγενεσία, για τις σταθερές εκείνες που θα μας επιτρέψουν να βιώσουμε ένα νέο Ευαγγελισμό, κατά τη διατύπωση του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Ο πρώτος τέτοιος πυλώνας είναι η σύλληψη μιας νέας, ζωογόνου και ρεαλιστικής Μεγάλης Ιδέας, που θα λειτουργήσει ως συνεκτικός ιστός της κατακερματισμένης ελληνικής κοινωνίας, θα συνεγείρει όσο το δυνατόν πλατύτερα στρώματα αυτής και θα οδηγήσει νομοτελειακά τη χώρα στην οδό της ανεξαρτησίας, της αξιοπρέπειας και της αυτάρκειας.

Ο δεύτερος είναι η αναμόρφωση, η εκ βάθρων ανασυγκρότηση του νοσούντος εκπαιδευτικού συστήματος μέσα από την αποκομματικοποίηση, τη διάθεση των αναγκαίων πόρων, την υιοθέτηση των βέλτιστων εκπαιδευτικών μεθόδων, την εφαρμογή αποτελεσματικών μηχανισμών αξιολόγησης και τη διασύνδεση με την αγορά εργασίας.

Και ένας τρίτος είναι η αρραγής εθνική ενότητα σε ζητήματα που αφορούν την εδαφική ακεραιότητα και την εξωτερική πολιτική της χώρας μας, η εγκατάλειψη της λογικής των αντίπαλων στρατοπέδων, του διαχωρισμού σε «υπερπατριώτες» και «εθνικούς μειοδότες», «εθνικόφρονες» και «προσκυνημένους».

Πέραν των εν λόγω προτεραιοτήτων, που αναφέρονται στην εντός των συνόρων χώρα, υψίστης σημασίας είναι και δύο εγχειρήματα που αφορούν την εκτός συνόρων παρουσία του ελληνισμού.

Το πρώτο είναι η αξιοποίηση του εύρους και της ισχύος αυτής της «δεύτερης Ελλάδας» που βρίσκεται εκτός των ορίων του ελληνικού κράτους, στις χώρες της Ευρώπης, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αυστραλία και σε κάθε γωνιά της υφηλίου. Είναι χρέος και ευθύνη της ελληνικής πολιτείας να προσεγγίσει τους Έλληνες και τις Ελληνίδες της διασποράς, να τους αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην προσπάθεια επανεκκίνησης της ελληνικής οικονομίας και αναγέννησης της ελληνικής κοινωνίας.

Το δεύτερο είναι η πραγματικά ενεργητική εξωτερική πολιτική, η οικοδόμηση ισχυρών δεσμών με άλλους λαούς, η σύσφιγξη των σχέσεων της πατρίδας μας με χώρες που αφενός μοιράζονται κοινές αρχές και αξίες και αφετέρου έχουν κοινά συμφέροντα.