Μέσα σε αυτήν τη μεταλλαγμένη καθημερινότητα που ζούμε έχουμε τουλάχιστον χρόνο όχι μόνο να ακούσουμε τις λέξεις αλλά να αφουγκραστούμε και το φορτίο τους. Για να συνειδητοποιήσουμε διάφορα που, σε κανονικές συνθήκες, μπορεί και να τα «πασαλείβαμε». Ετσι, αφοσιώνομαι κάθε απόγευμα στις έξι στον λόγο του Σωτήρη Τσιόδρα. Και όχι μόνο για να ακούσω τον καθημερινό λογαριασμό με την πανδημία. Τα στοιχεία και οι αριθμοί άλλωστε εμφανίζονται στην οθόνη. Με ενδιαφέρουν περισσότερο οι λέξεις που χρησιμοποιεί, αυτές «σκαλίζω». Πρόσεξα λοιπόν πως όταν αναφέρεται σε κρούσματα, ασθενείς, ανθρώπους που αποθεραπεύτηκαν και αυτούς που έχασαν τη μάχη με τον θάνατο, λέει «τόσοι συμπολίτες μας».

Πόσο καιρό είχα να ακούσω αυτήν τη λέξη; Με το «συν» μπροστά από το «πολίτες» που του δίνει όμως άλλη διάσταση. Που κάνει τη λέξη να μη μπορεί να σταθεί χωρίς το «μας» στο τέλος. Και συνειδητοποιώ πόσο ανάγκη είχαμε αυτήν την επισήμανση του «μαζί», όχι ως σύνθημα ή σλόγκαν, αλλά ως μια προγονική αξία. Στην εποχή της εξατομίκευσης μπορεί και να μην το είχαμε συνειδητοποιήσει. Θα έπρεπε όμως να ξέρω ότι η εκδήλωση της ανάγκης είναι το τελευταίο της στάδιο. Οπως, όταν αισθανθούμε τη δίψα, ο οργανισμός μας έχει ήδη αφυδατωθεί.

…και κάτι που μου θύμισε
Είναι η απάντηση της Μάρθα Γκράχαμ όταν, σε κάποια συνέντευξη, ρώτησαν την πρωτοπόρο χορογράφο πώς αισθάνεται που είναι μπροστά από την εποχή της. «Δεν υπάρχει άνθρωπος μπροστά από την εποχή του. Απλώς, όταν εκείνος είναι στην εποχή του, όλοι οι άλλοι έχουν μείνει πίσω». Την ανακαλώ τις τελευταίες μέρες καθώς βλέπω σε διεθνή κλίμακα, μέσα από επίσημες δηλώσεις, ανεπίσημες φωνές και διακυβερνητικές επιλογές, αυτήν τη «σούπα». Και μέσα στο ίδιο πιάτο να επιπλέουν ο Τραμπ και η άποψή του ότι η οικονομική κρίση θα δημιουργήσει περισσότερα θύματα από τον ιό γι’ αυτό και θέλει να τελειώνει με την καραντίνα έως το Πάσχα και τη ριζοσπάστρια επαναστάτρια του πληκτρολογίου που γράφει ότι ο καπιταλισμός σκοτώνει περισσότερους από τον κορωνοϊό. Η ιδεολογική και βιοπολιτική τράπουλα δεν μπορεί παρά να ξαναμοιραστεί. Ωστόσο το καινούργιο, ό,τι όνομα και να έχει, είναι ήδη εδώ. Απλώς το παλιό, που είναι γνωστό, κάνει φασαρία.

Τα εκατομμύρια του Γκέιτς
Για τον Μπιλ Γκέιτς πάλι, το πλήγμα στην οικονομία είναι, έστω και δύσκολα, αναστρέψιμο σε αντίθεση με την απώλεια της ανθρώπινης ζωής. Και ο ίδιος προσφέρει 100.000.000 δολάρια στην έρευνα του εμβολίου και της θεραπείας του κορωνοϊού. Να το επαναλάβω; 100.000.000. Δεν είναι θέμα φιλανθρωπίας αλλά προτεσταντικής ηθικής. Που δεν δαιμονοποιεί εξ ορισμού τον πλουτισμό. Δεν θεωρεί τον πλούσιο αμαρτωλό που δεν μπορεί να περάσει την πύλη του Παραδείσου. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ο πλούτος να είναι ανταποδοτικός. Ευεργετικός για το κοινωνικό σύνολο και τους αναξιοπαθούντες. Και μου κάνει εντύπωση ότι στη χώρα μας, μια χώρα που στάθηκε στα πόδια της και χάρη σε ανθρώπους όπως ο Ευαγγέλης Ζάππας, ο Συγγρός, ο Αρσάκης, ο Βαρβάκης, σήμερα υπάρχει μια υποφώσκουσα δυσπιστία απέναντι στις προσφορές ιδιωτών.

Headlines