Θα μπορέσουν επιτέλους όπως ο λεοντόκαρδος;

«Η ιστορία που γράφτηκε σε αυτόν τον τόπο συνιστά σήμερα μετριοπάθεια και σύνεση, ενότητα και ομοψυχία. Ζητά από όλους να παραμερίσουμε τις νοοτροπίες που προκαλούν πόλωση, φανατισμό και στείρες αντιπαραθέσεις, ενώ υποδεικνύει συνένωση των προσπαθειών μας για διαρκή ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, εμπέδωση της ισονομίας, σύγκρουση με τη διαφθορά και τη διαπλοκή. […] Σήμερα είμαστε εδώ εκφράζοντας το ξεπέρασμα των διαχωριστικών γραμμών του παρελθόντος και την προσήλωσή μας σε ένα νέο πολιτικό πολιτισμό, με σεβασμό στην άποψη του άλλου και εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Για να τονίσουμε με τρόπο συμβολικό και ξεκάθαρο την αποφασιστικότητά μας στη σύγκρουση με καθετί που μπορεί να πλήττει την ποιότητα της δημοκρατίας, τη δικαιοσύνη, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του πολίτη».

«Το έθνος χαμηλώνει τις σημαίες του για να περάσει ένας μεγάλος Έλληνας. Αυτός που πρώτος κατέβασε το σύμβολο των κατακτητών από την Ακρόπολη. Για να αναδειχθεί, έτσι, ο ίδιος σε σύμβολο της ελεύθερης πατρίδας μας. Ο Μανώλης Γλέζος εκπροσώπησε μία γενιά που δεν λύγισε και δεν υποτάχθηκε. Ούτε και φυλακίστηκε σε κομματικούς φανατισμούς. Μια γενιά αφιερωμένη στην Ελλάδα, στην Ελευθερία και στην Δημοκρατία. Υπήρξε, όμως, ταυτόχρονα, και ένας γλυκός άνθρωπος. Προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ την επίσκεψή του στο σπίτι μου –ένας λεοντόκαρδος με τρυφερό βλέμμα και με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι– το βράδυ που έφυγε ο πατέρας μου. Θα μας λείψει πολύ… Ο θάνατος του Μανώλη Γλέζου αφήνει τους Έλληνες φτωχότερους. Αλλά η ζωή του αφήνει την Ελλάδα πλουσιότερη. Γιατί το παράδειγμά του –το παράδειγμα μιας ζωής αγνού πατριώτη και αληθινού μαχητή– μένει φωτεινός οδηγός για όλους. Και μας οπλίζει με δύναμη, ώστε να ξεπερνούμε ενωμένοι δυσκολίες όπως οι σημερινές. Μαζί με όλους τους Έλληνες, σκύβω με σεβασμό το κεφάλι στη μνήμη του Μανώλη Γλέζου. Τον αποχαιρετώ με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Και εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένειά του».

Τα περί ενότητας, ομοψυχίας και νέου πολιτικού πολιτισμού, στο πρώτο από τα ανωτέρω κείμενα, είναι απόψεις που είχε εκφράσει το Νοέμβριο του 2007 ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Κώστας Καραμανλής, κατά την τελετή εγκαινίων του Μουσείου Δημοκρατίας στον Άγιο Ευστράτιο.

Τα περί αλύγιστης και ανυπότακτης γενιάς, υπέρβασης των κομματικών φανατισμών και αγνού πατριωτισμού, στο δεύτερο κείμενο, είναι απόψεις που εξέφρασε χθες ο νυν πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, αποχαιρετώντας μέσω αναρτήσεώς του τον Μανώλη Γλέζο, που έφυγε από τη ζωή πλήρης ημερών και εμπειριών.

Γόνοι των δύο πλέον εμβληματικών πολιτικών οικογενειών της Κεντροδεξιάς στη χώρα μας κατά τον 20ό αιώνα, ο Κώστας Καραμανλής και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχοντας συνειδητοποιήσει την αδήριτη ανάγκη να πορευόμαστε ως Έλληνες ενωμένοι, τουλάχιστον στα μεγάλα και στα σημαντικά, κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους τα ιδεολογικά βαρίδια του παρελθόντος και να τείνουν χείρα φιλίας στους ανθρώπους της αντίπερα όχθης.

Το ίδιο είχαν πράξει στη δική τους εποχή και οι πατριάρχες των οικογενειών τους, ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής νομιμοποιώντας το ΚΚΕ και παρουσιάζοντας ένα σαφώς διαφορετικό πολιτικό προφίλ μετά την πτώση της χούντας και την επιστροφή του από το Παρίσι, ο δε Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διατηρώντας πάντα γέφυρες επικοινωνίας με την Αριστερά και αρνούμενος να υιοθετήσει την πρωτόγονη πρακτική της βίαιης, απάνθρωπης καταστολής του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι εύλογο: θα μπορέσουν επιτέλους τα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς στη χώρα μας να ξεπεράσουν τις αλλοτινές διαχωριστικές γραμμές και τις μετωπικές αντιπαραθέσεις, να τιμήσουν άξιους και σκεπτόμενους ανθρώπους που προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, να αντιληφθούν πόσο αναγκαία είναι η συναίνεση και η συνεννόηση;

Θα μπορέσουν επιτέλους να εισέλθουν σε μια διαδικασία ουσιαστικής αυτοκριτικής, να ομολογήσουν τα λάθη και τα εγκλήματα (ναι, τα εγκλήματα!) που διεπράχθησαν και από το δικό τους στρατόπεδο, να αποδεχθούν –όπως ο Λεωνίδας Κύρκος εις τας δυσμάς του βίου του– την ανεπάρκεια και την αμορφωσιά πολλών ηγετικών στελεχών της Αριστεράς στα κρίσιμα χρόνια της εμφύλιας διαμάχης;

Θα μπορέσουν επιτέλους να ακολουθήσουν το δρόμο που χάραξε ο άρτι μεταστάς, ο οποίος επισκέφθηκε την οικία τού νυν πρωθυπουργού το βράδυ που έφυγε ο πατέρας του;