Ο φονικός ιός και οι πολυδιάστατες βαρύτατες επιπτώσεις του κυριαρχούν σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πολύ σπάνια έχει, αν ποτέ έχει, συμβεί κάτι τέτοιο, ιδίως σε καιρούς ειρήνης. Ομως, δύο δικτάτορες γίνονται η θλιβερή εξαίρεση. Ο ένας μακριά μας, στη Βόρεια Κορέα, ασχολείται με τις πυρηνικές δοκιμές του. Ο άλλος, δίπλα μας: ο Ερντογάν. Μάλιστα αυτός δείχνει ακόμα παρανοϊκός από τον πρώτο για έναν πρόσθετο λόγο: δηλώνει τώρα ότι η Τουρκία είναι πολύ κοντά στο να νικήσει τον ιό. Και, ίσως γι’ αυτό, αντί να ασχολείται με το πώς θα περισώσει τους πολίτες της χώρας του γίνεται ακόμα πιο επιθετικός έναντι της Ελλάδας.

Τι κι αν ο κόσμος έχει πλέον εισέλθει σε περίοδο πρωτοφανούς κινδύνου; Αν οι νεκροί από τον ιό μετριούνται ήδη παγκοσμίως σε τόσες χιλιάδες; Αν τα σύνορα έκλεισαν πια παντού; Αν οι προβλέψεις είναι ζοφερές διεθνώς; Ολα αυτά δεν λένε τίποτα στην τουρκική κυβέρνηση που δεν σταματά να πιέζει τα ελληνικά σύνορα, παρά το ότι αναγκαστικά μετακινήθηκαν πλέον από τον Εβρο οι μετανάστες που η ίδια εκεί είχε μεταφέρει. Επί πολλές ημέρες πριν τα άγρια επεισόδια στα σύνορα συνεχίζονταν καθημερινά με τον τουρκικό στρατό να τους τροφοδοτεί με υλικά που εκτοξεύονταν ασταμάτητα προς την ελληνική πλευρά των συνόρων.

Τελικά, η Ελλάδα απέκρουσε εξαιρετικά επιτυχώς την ιδιότυπη αυτή απόπειρα εισβολής. Οσο για τις παραβιάσεις; Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Τελικά, ο Ερντογάν μοιάζει σαν να πάσχει από έναν ιδιότυπο ιό όχι του αναπνευστικού, αλλά αθεράπευτης τρέλας εναντίον της Ελλάδας.

Η Τουρκία δεν σταματά. Ούτε όταν ο κόσμος έχει γυρίσει όλος ανάποδα. Η στάση αυτή σε τέτοιες ώρες είναι μία ακόμα απόδειξη (όχι ότι χρειαζόταν) ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να ησυχάσει ποτέ από τον επιθετικό της γείτονα που δεν γνωρίζει όρια. Και ότι πρέπει να είναι αποφασισμένη για τη σύγκρουση στην οποία η τουρκική επιμονή νομοτελειακά οδηγεί. Δείχνει όμως και κάτι ακόμα. Οτι η ελληνική στάση για τα κλειστά σύνορα δικαιώθηκε σήμερα και για έναν πρόσθετο λόγο: ποιος μπορεί να σκεφτεί τι θα σήμαινε η εισροή τόσων μεταναστών με όρους πανδημίας; Οταν επιχειρήθηκε η εισβολή δεν το γνωρίζαμε.

Αν όμως δεν είχε αποκρουστεί με επιτυχία, τι θα σήμαινε; Με δεδομένα όλα τα παραπάνω, ουδείς μπορεί να αποκλείσει κάτι ακόμα: το ενδεχόμενο τα τουρκικά επιτελεία να σχεδιάζουν να «αξιοποιήσουν» την ιδιότυπη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης στην οποία έχει εισέλθει η Ελλάδα όπως και πλήθος άλλες χώρες. Είναι κάτι για το οποίο η Ελλάδα οφείλει να προετοιμάζεται.

Μιλώντας πρόσφατα στα «ΝΕΑ», ο αρμόδιος ευρωπαίος επίτροπος Διαχείρισης Κρίσεων, ο Σλοβένος Γιάνες Λέναρτσιτς, είπε ότι «είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τους πρόσφυγες στην Τουρκία». Είπε βέβαια και ότι για να συνεχίσει η ΕΕ να παρέχει βοήθεια αποτελεί προϋπόθεση «ο πλήρης σεβασμός της δήλωσης ΕΕ – Τουρκίας και από την τουρκική πλευρά». Είναι προφανές ότι ο επίτροπος, όπως άλλωστε όλοι στις Βρυξέλλες, δεν θέλει να βλέπει την πραγματικότητα, ότι ακόμα και εν μέσω πανδημίας η Τουρκία δεν κάνει πίσω (αλλά εδώ δεν βλέπουν ότι ο ιός διαλύει την ΕΕ…).

Δεν βλέπουν ότι ακόμα και στην Ιταλία έγιναν έξαλλοι με την Αγκυρα όταν, με διάφορους γελοίους γραφειοκρατικούς προσχηματικούς «λόγους», οι Τούρκοι κράτησαν την αποστολή εκατοντάδων χιλιάδων μασκών με προορισμό τις ιταλικές περιοχές που πλήττονται περισσότερο από κάθε άλλη στην Ευρώπη. Κι όμως: οι Βρυξέλλες τούς τάζουν ακόμα βοήθεια! Μέχρι πότε; Με την Τουρκία η βοήθεια δεν είναι λύση. Ουδέποτε υπήρξε. Η αποφασιστική απόκρουση είναι. Φάνηκε άλλωστε, μόλις προχθές, καθαρά στον Εβρο.

Headlines