Τα παιδιά εντός παρενθέσεως

Είναι τα παιδιά που δεν ενσωματώνονται ποτέ στην κυρίως πρόταση ενός κειμένου. Βρίσκονται πάντα με το ένα πόδι απέξω. Είναι άνθρωποι αλλά όχι εντελώς: δεν τους βάζεις σημαιοφόρους σε παρέλαση ούτε παραστάτες καμαρωτούς να σαγηνεύουν τα πλήθη. Πίσω τούς βάζεις, τέρμα Θεού σε μια γωνίτσα και αν. Και καμιά φορά ούτε καν εκεί: κι αυτό «πολύ τους πέφτει».

Οι άνθρωποι εντός παρενθέσεως αποτελούν δευτερεύουσες προτάσεις. Στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη δεν υφίστανται καν. Οσο κι αν ψάξεις δεν θα τους βρεις πουθενά. Ζουν κρυμμένοι στα σκοτάδια του φόβου, στα σοκάκια της ανέχειας, στους υπόνομους με τις πεταμένες σύριγγες και τα σάπια λάστιχα.

Οι άνθρωποι αυτοί σπάνια δραπετεύουν από τα δεσμά της παρένθεσής τους. Μένουν εκεί εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις δύο αγκύλες. Η οικονομία τους αποστρέφεται, η κοινωνία τους αποδιώχνει και οι «καλοί άνθρωποι» μετά βίας τους ανέχονται.

«Βλέπεις, αυτοί δεν είναι σαν εμάς. Κι ούτε θα γίνουν χτύπα ξύλο».

Τόσες εβδομάδες τώρα με τον κορωνοϊό, περιμένω υπομονετικά να δω ποιος στην ευχή θ’ ασχοληθεί με αυτούς τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που το #μένουμεσπίτι δεν τους χωρεί γιατί πολύ απλά ή δεν έχουν σπίτι ή ζουν σε καταγώγιο με δέκα άτομα στριμωγμένα. Ή στρώνουν στο πεζοδρόμιο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι σαν εμάς.

Γιατί είναι άστεγοι και κοιμούνται στα παγκάκια. Μπορούμε να βοηθήσουμε, οι άνθρωποι του περιοδικού Σχεδία κάνουν σπουδαία δουλειά. Γίνετε συνδρομητές, θα έρχεται στο σπίτι σας ένα περιοδικό με εξαιρετική ύλη και ποιότητα.

Γιατί είναι πρόσφυγες στους καταυλισμούς της κόλασης που πρέπει να εκκενωθούν άμεσα, σήμερα, χθες. Τα «κέντρα υποδοχής» να αδειάσουν και να νοικιαστούν, για τους ανθρώπους αυτούς, καταλύματα που έτσι κι αλλιώς είναι άδεια. Υπάρχει και σχετικό ψήφισμα, όποιος συμφωνεί υπογράφει.

Γιατί είναι εργάτες κι εργάτριες του σεξ. Που αν δεν συνεχίσουν να δουλεύουν με κίνδυνο της ζωής τους δεν θα έχουν να φάνε, πόσο μάλλον να αγοράσουν μια ασπιρίνη. Και φυσικά αυτοί οι άνθρωποι ζουν πέθαναν κάποιος χέστηκε, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Γιατί είναι χρήστες ουσιών σε μια κοινωνία που υπογράφει τη θανατική τους καταδίκη.

Γιατί είναι φυλακισμένοι κάτω από άθλιες συνθήκες.  Μελλοθάνατοι.

Διαβάζω στο ρεπορτάζ του Omnia Tv καταγγελία κρατούμενου στις φυλακές Λάρισας:

«Πιέσαμε πάρα πολύ για να δώσουν έστω και χλωρίνες, να καθαρίσουμε μόνοι μας ό,τι μπορούμε, και υποκριτικά μοίρασαν από ένα σαπούνι σε όλους τους κρατούμενους. Αυτό έκαναν, μας μοίρασαν από ένα απλό σαπούνι. Εδώ μέσα υπάρχουν άνθρωποι που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, τοξικομανείς με χαμηλό ανοσοποιητικό σύστημα, κρατούμενοι με προβλήματα στην καρδιά τους και άλλοι με χρόνια νοσήματα, ηλικιωμένοι».

Παρόμοιες καταγγελίες υπάρχουν και για τις φυλακές Κορυδαλλού, Χανίων, Αγίου Στεφάνου Πάτρας και άλλων. Θανατοποινίτες όλοι οι έγκλειστοι, σε μια χώρα που μόνον κατ’ όνομα κατάργησε τη θανατική ποινή.

Γιατί είναι οι πάσχοντες και στοιβάζονται στα δημόσια ψυχιατρεία. Δεν έχουν όλοι την πολυτέλεια της ιδιωτικής περίθαλψης.

Γιατί είναι πεταμένοι σε κάποιο γηροκομείο χωρίς ένα πιάτο φαΐ. Σκαμμένα πρόσωπα με ματάκια φοβισμένα που ξαναγίνονται παιδικά. Χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν, χωρίς αγάπη, χωρίς περίθαλψη, χωρίς φάρμακα, χωρίς τίποτα. Αυτό το «τίποτα» ζουν, αυτό το «τίποτα» αναπνέουν, αυτό το «τίποτα» περιμένουν για να κλείσουν τα μάτια.

Γιατί είναι ανασφάλιστοι. Δεν συμπλήρωσαν συντάξιμα, τους λείπουν λίγα ένσημα, τους έδιωξαν απ’ τη δουλειά. Κάποιοι τους έδιωξαν επειδή 50άρισαν και κάποιοι δεν τους προσέλαβαν επειδή 50άρισαν. Δεν έχουν ταμείο, δεν έχουν ασφάλεια, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Το #μένουμεσπίτι ισχύει για όσους έχουν σπίτι. Οχι γι’ αυτούς που ζουν «εντός παρενθέσεως». Γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τους ελευθερώσει από τις αγκύλες των δεσμών τους.