Ποιος πιστεύει πια στο ευρώ;

Η πανδημία επανέφερε, πιο δραματικά, το ερώτημα για το μέλλον της «κοινής» Ευρώπης και του νομίσματός της: έχει μείνει πια κανείς να πιστεύει πραγματικά στο ευρώ; Οχι επειδή φοβάται τι θα μπορούσε να επιφέρει το ενδεχόμενο διάλυσης ή απομάκρυνσης, αλλά να το πιστεύει ακόμα ως εργαλείο για ένα καλύτερο κοινό μέλλον.

Αν η περίοδος της πτώχευσης είχε αφήσει πίσω της κάποιους που σκέπτονταν έτσι, η επέλαση της πανδημίας και η στάση της Γερμανίας εξαφάνισε τα τελευταία δείγματα. Το ευρώ (το πραγματικό, όχι το… ιδεατό) δεν το πιστεύει πλέον ούτε ο πρόεδρος της Γαλλίας και το λέει απερίφραστα, την ώρα που ο πρωθυπουργός της Ιταλίας δηλώνει ότι «αν δεν βοηθήσει η Ευρώπη, θα συνεχίσουμε μόνοι μας»… Δημόσια κτίρια στη Λομβαρδία κατέβασαν τις ευρωπαϊκές σημαίες, ενώ ακόμα και το γερμανικό «Σπίγκελ» εγκαλεί ως δειλή και μικρόψυχη τη στάση της Γερμανίας στην κρίση. Παράλληλα, στις Βρυξέλλες, ακόμα συζητάνε…

Δεν υπάρχει άλλο νόμισμα στην παγκόσμια σύγχρονη τουλάχιστον Ιστορία που να συνδέθηκε με κρίσεις τόσο συχνά και τόσο έντονα όσο το ευρώ. Που να προκάλεσε ξανά και ξανά τόσες αμφιβολίες για το αν θα βγάλει την επόμενη ημέρα. Που να έσπειρε τέτοιον πανικό στους πάντες: στις οικονομίες που το εκδίδουν, στους λαούς των χωρών του, στις διεθνείς αγορές.

Και που να τους ένωσε όλους στο αγωνιώδες ερώτημα: Τελικά θα ζήσει; Αυτά και μόνο είναι αρκετά για να καταδείξουν την ακραία προβληματική φύση του παράξενου υβριδίου που αγγίζει τα όρια του τερατουργήματος, καθώς, εξ ορισμού, νόμισμα πρέπει να σημαίνει το ακριβώς αντίθετο από όλα αυτά: οφείλει από τη φύση του να μη γεννά τέτοιες απορίες.

Μπορεί αυτή τη στιγμή η αγωνία όλων να είναι στραμμένη στο πώς θα αναχαιτιστεί η επέλαση του ιού και πότε αυτός θα αρχίσει να κάμπτεται, όμως, το ρήγμα που έχει ήδη προκληθεί μεταξύ των κρατών της ευρωζώνης εξαιτίας του ευρώ στα χρόνια της πανδημίας χαίρει βάθους αμέτρητου. Στην Ιταλία ακόμα περιμένουν.

Η Ευρώπη απουσίαζε, ενώ, στις ΗΠΑ, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έριξε ήδη στη μάχη 2 τρισ. δολάρια! Παρά το γεγονός ότι οι πάντες φωνάζουν προς αυτή την κατεύθυνση, το Βερολίνο, που δικό του είναι στην πραγματικότητα το ευρώ, κάνει ότι δεν ακούει. Δεν απαντά, δεν συγκινείται, δεν ενδιαφέρεται: ο Σολτς είπε προχθές ότι υπάρχει μηχανισμός για να βοηθήσει στην ώρα της καταστροφής και ότι δεν υφίσταται ανάγκη για το ευρωομόλογο που άπαντες πλην του Βερολίνου απεγνωσμένα ζητούν. Αυτό επίσης άπαντες το εξέλαβαν ως επιθετική ειρωνεία του ισχυρού που αδιαφορεί παντελώς για τους «εταίρους» του και που στην πραγματικότητα επενδύει στην κρίση, όπως ακριβώς έκανε και με την προηγούμενη κρίση χρέους. Η Γερμανία βγήκε και τότε πιο ισχυρή και το ίδιο οργανώνει να συμβεί και τώρα: υποστηρίζει υποκριτικά τη γελοιότητα ότι αρκεί ο ESM για την κρίση ενώ η ίδια δίνει μισό τρισ. στις επιχειρήσεις της, καταστρατηγώντας με τον πιο ακραίο τρόπο κάθε αρχή και κανόνα που διέπει το «κοινό» νόμισμα. Ο σκοπός είναι προφανής: η απόλυτη οικονομική κυριαρχία μετά την πανδημία.

Η Γερμανία αξιοποιεί την πανδημία και το ευρώ για να επιβληθεί ακόμα περισσότερο στην Ευρώπη, επί της οποίας ήδη δεσπόζει. Το νόμισμα όχι απλώς δεν είναι κοινό, αλλά δεν είναι καν νόμισμα: είναι όργανο επιβολής ηγεμονίας που αν και δεν φέρει ερπύστριες μοιάζει σαν ήδη να περνά με αυτές από εκεί όπου πρώτα πέρασε ο ιός, γκρεμίζοντας κάθε ελπίδα να χτιστεί κάτι ξανά μετά την καταστροφή. Αυτό κάνει το ευρώ, γιατί αυτό κάνει το Βερολίνο.