Κοροναϊός : Οι φοιτητές σε όλον τον κόσμο βλέπουν τα όνειρά τους να γκρεμίζονται

Τα θύματα μιας πανδημίας ποτέ δεν μπορούν να καταμετρηθούν με ακρίβεια. Εκτός από τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται, χιλιάδες είναι και εκείνοι που βρίσκονται ξαφνικά σε καθεστώς ανεργίας και επισφάλειας – χωρίς να συνυπολογίσουμε το ψυχικό κόστος του κατ’ οίκον περιορισμού εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Μέσα σε αυτό το ζοφερό περιβάλλον, οι μαθητές και οι φοιτητές εμφανίζονται ως οι πλέον ευνοημένοι: Διατρέχοντας τον μικρότερο κίνδυνο από όλους, είναι ελεύθεροι να απολαύσουν ένα ιδιότυπο είδος διακοπών. Στην πραγματικότητα, όμως, η πανδημία έχει μετατρέψει σε χάος και τις δικές τους ζωές, καθώς βλέπουν τις προσπάθειές τους να γκρεμίζονται και το μέλλον τους να γίνονται όλο και πιο αβέβαιο.

Οι μαρτυρίες Βρετανών φοιτητών στον Guardian είναι ενδεικτικές του κόστους του κοροναϊού στις ζωές τους.

Andrew Gallagher, πρωτοετής φοιτητής δημοσιογραφίας

“Αρχικά εξαιτίας των απεργιών των εργαζομένων και πλέον λόγω του κοροναϊού, έχω καταφέρει να παρακολουθήσω μάθημα σε αίθουσα μόνο τέσσερις φορές κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους μου. Όλα τα υπόλοιπα μαθήματα έχουν γίνει online. Αισθάνομαι ότι δεν έχουμε καμία υποστήριξη. Θα ήθελα μια μείωση των διδάκτρων για την επόμενη χρονιά ή κάποια επιστροφή από τα φετινά δίδακτρα.

Θεωρητικά, τα μαθήματα εξακολουθούν να διδάσκονται όσο το πανεπιστήμιο παραμένει κλειστό. Και φυσικά, αν μειωθούν τα δίδακτρά μας, θα μειωθεί και το ποσό που είναι διαθέσιμο για το προσωπικό, το οποίο ήδη φέτος είχε κάνει απεργία διεκδικώντας καλύτερη πληρωμή, επομένως θα ήταν άδικο.

Τα μαθήματα μέσω internet δεν είναι άσχημα. Όμως δεν παραδίδονται μέσω βίντεο, όπως συμβαίνει σε άλλα τμήματα. Μας ανεβάζουν απλώς τις σημειώσεις και μας ζητούν να τις διαβάσουμε. Επομένως δεν έχουμε την ευκαιρία να μας τα εξηγήσουν αναλυτικά και αναγκαζόμαστε να καταβάλουμε μεγάλες προσπάθειες όταν δεν καταλαβαίνουμε κάτι με ευκολία.

Επιπλέον, εκπαιδευόμαστε στη χρήση προγραμμάτων, τα οποία όμως δεν μας διατίθενται. Πρακτικά, πολλές από τις χρήσιμες γνώσεις που θα παίρναμε σε αυτό το διάστημα πετιούνται στα σκουπίδια”.

Catlin Cassel, τελειόφοιτη φοιτήτρια φιλοσοφίας

“Έχω κουραστεί. Έχω αφιερώσει τρία χρόνια σκληρής δουλειάς για να διατηρήσω έναν υψηλό μέσο όρο και τώρα, με το άγχος για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, είναι δύσκολο να συγκεντρωθώ στο οτιδήποτε.

Πάσχω από μια χρόνια αναπηρία, που σημαίνει ότι αγωνίζομαι για να καταφέρνω να πηγαίνω στις παραδόσεις. Είναι αστείο που τώρα οι παραδόσεις ανεβαίνουν στο internet, πράγμα που υπό φυσιολογικές συνθήκες το πανεπιστήμιο δεν κάνει για φοιτητές με αναπηρία, όπως εγώ. Αλλά τώρα που επηρεάζονται όλοι, ξαφνικά συμβαίνει.

Η αποφοίτησή μου έχει αναβληθεί, όπως και πολλών άλλων. Νιώθω ότι δουλέψαμε σκληρά για αυτή τη στιγμή και την έκλεψαν μέσα από τα χέρια μας. Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει μια παγκόσμια πανδημία, όμως είναι πολύ σκληρό.

Το πανεπιστήμιο έχει δώσει παράταση στις διορίες και έχει ανακοινώσει επανάληψη εξεταστικών, όμως αυτό δεν λέει τίποτα για τους τελειόφοιτους φοιτητές. Πολλοί από εμάς θέλουμε να ξεκινήσουμε πρακτικές, δουλειές, μεταπτυχιακά.

Επειδή δεν έχουμε πρόσβαση στη βιβλιοθήκη, ζητήσαμε οι εργασίες που θα παραδώσουμε σε αυτό το διάστημα να μην επηρεάσουν το βαθμό μας, καθώς θα είναι χειρότερες από ό,τι θα θέλαμε. Όμως το αρνήθηκαν. Μου μένουν προς παράδοση σχεδόν οι μισές εργασίες του τελευταίου έτους. Είναι δύσκολο”.

Alice O’ Driscoll, υποψήφια διδάκτωρ στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ

“Τα αρχεία και οι βιβλιοθήκες στα οποία στηρίζομαι έκλεισαν – ευλόγως – με ελάχιστη προειδοποίηση και εγώ πήρα όσα βιβλία μπόρεσα. Δεν έχω τις πηγές που χρειάζομαι για να συνεχίσω να δουλεύω κι έτσι απλώς πειράζω λεπτομέρειες της διατριβής μου. Πολλές από τις πιο διαφωτιστικές στιγμές στις σπουδές μου έχουν προκύψει από τις συζητήσεις μου με άλλους φοιτητές ή άτομα με εντελώς διαφορετικά ερευνητικά ενδιαφέροντα. Είμαι πολύ αγχωμένη. Οι συνθήκες δεν με βοηθούν να δουλέψω, καθώς ανησυχώ πάρα πολύ για την οικογένειά μου.

Αρραβωνιάστηκα στις 16 Μαρτίου, λίγες ώρες πριν τη συνέντευξη τύπου του Μπόρις Τζόνσον στην οποία πρότεινε να αποφεύγουμε όλες τις μη αναγκαίες επαφές με άλλους ανθρώπους. Δεν έχουμε καταφέρει να δούμε κανέναν από τους φίλους μας για να το γιορτάσουμε. Αλλά είμαι ενθουσιασμένη και τα σχέδια του γάμου μας έχουν επιτρέψει να σκεφτόμαστε κάτι πέρα από τη δουλειά όσο μένουμε κλεισμένοι στο σπίτι.

Έχω φίλους που εργάζονται σε ζητήματα ιστορικών επιδημιών και πανδημιών, οι οποίοι αλλάζουν τις αιτήσεις τους για υποτροφίες για να δώσουν έμφαση στην ξαφνική, επώδυνη σχέση που έχει το θέμα τους με τη σημερινή πραγματικότητα. Προσωπικά μελετώ τις πολιορκίες στη Βρετανία και την Ιρλανδία του 17ου αιώνα. Οι πηγές που αναφέρουν το κλειστοφοβικό συναίσθημα των πολιορκημένων και το φόβο των ασθενειών σε αυτά τα περίκλειστα μέρη με αγγίζουν πολύ περισσότερο πλέον”.