Διονύσιος Σολωμός : Ο θεμελιωτής της νέας ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 8 Απριλίου 1798 γεννήθηκε στη Ζάκυνθο ο Διονύσιος Σολωμός, ο εθνικός ποιητής της νεότερης Ελλάδας.

Πατέρας του Διονυσίου Σολωμού ήταν ο κόντες Νικόλαος Σολωμός και μητέρα του η Αγγελική Νίκλη, μια γυναίκα του λαού, που εργαζόταν ως υπηρέτρια στο σπίτι του Σολωμού.

Σε ηλικία δέκα μόλις ετών, το 1808, ο Σολωμός μετέβη στην Ιταλία, όπου σπούδασε αρχικά στο λύκειο της Κρεμόνας και ακολούθως στο πανεπιστήμιο της Παβίας (νομικά).

Στην Ιταλία, μάλιστα, παρήγαγε στιχουργικό έργο στην ιταλική γλώσσα, γεγονός που τον κατέστησε γνωστό στους ιταλικούς λογοτεχνικούς κύκλους.

Το 1818 ο Σολωμός επέστρεψε στη Ζάκυνθο και άρχισε να επιδίδεται στην κύρια ποιητική δημιουργία του, κάνοντας πλέον χρήση της δημώδους ελληνικής γλώσσας.

Η έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και οι αγώνες του επαναστατημένου έθνους τον επηρέασαν βαθύτατα, όπως αποδεικνύουν ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» (1823), που καθιερώθηκε ως εθνικός ύμνος από το 1864, η ωδή «Εις τον θάνατον του Λορδ Μπάιρον» (1824) και «Η καταστροφή των Ψαρών» (1824).

Καρποί της συγγραφικής δραστηριότητας του Σολωμού στη Ζάκυνθο υπήρξαν επίσης τα πεζά «Διάλογος» και «Η γυναίκα της Ζάκυθος».

Το 1828 ο Σολωμός εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα. Εκεί, αφού πρώτα προσπάθησε επί ματαίω να δώσει ολοκληρωμένη μορφή στο δραματικό ποίημα «Ο Λάμπρος», συνέθεσε τα αρτιότερα έργα του. Η ωδή «Εις μοναχήν», «Ο Κρητικός», «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», «Ο Πόρφυρας» συγκαταλέγονται στις σπουδαιότερες ποιητικές δημιουργίες του Σολωμού.

Ο μεγάλος ποιητής, που απεβίωσε στην Κέρκυρα το 1857 και κηδεύτηκε με μεγάλες τιμές, υπήρξε κορυφαίος εκπρόσωπος της λεγόμενης Επτανησιακής Σχολής, την οποία ακολούθησαν οι Ιάκωβος Πολυλάς, Γεράσιμος Μαρκοράς, Λορέντζος Μαβίλης κ.ά.

Ο Σολωμός θεωρείται ως ο θεμελιωτής της νέας ελληνικής λογοτεχνίας και διαμορφωτής της εθνικής γλώσσας για την καθολική παιδεία, αλλά και ως ο συνεχιστής της νεοελληνικής ποιητικής παράδοσης μετά την άνθηση της κρητικής λογοτεχνίας.