Εάν με ρωτούσατε πριν από ένα μήνα αυτό που σκέφτηκα ότι θα έκανα μέχρι τα 30α γενέθλιά μου, η κράτηση σε ένα κυβερνητικό κέντρο απομόνωσης στο Χονγκ Κονγκ δεν ήταν κοντά στην κορυφή της λίστας.

Όμως, η πανδημία του κοροναϊού έχει εκτροχιάσει πολλά σχέδια – και μάλιστα σε μια πόλη που έχει συνηθίσει να ανακάμπτει, η πρόσφατη ξαφνική μετατόπιση των μέτρων ως απάντηση σε μια απότομη αύξηση των περιπτώσεων Covid-19 ήταν εκπληκτική.

Για μένα, αυτό σήμαινε αλλαγή των σχεδίων μου για διακοπές και πάρτυ. Βρέθηκα να οδηγούμαι από το διαμέρισμά μου σε μια εγκατάσταση καραντίνας για δύο εβδομάδες απομόνωσης.

Για όλους τους άλλους, αυτό αποτέλεσε μια γρήγορη επανεξέταση του πώς να απαντήσει ο κόσμος σε μια παγκόσμια κρίση, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Αποτέλεσε συνάμα μια γρήγορη κατανόηση ως προς το πόσο αυστηρά ήταν τα μέτρα για την καταπολέμηση του κοροναϊού.

Οι εγκαταστάσεις των διακοπών μετετράπησαν σε εγκαταστάσεις καραντίνας

Η ζωή στην καραντίνα – με τα γεύματα της, το προσωπικό υγείας που κάνει τεστ φορώντας προστατευτικές φόρμες – μοιάζει σα να είσαι σε σχολείο, σε χώρο κάμπινγκ και σε φυλακή.

Η εγκατάσταση στην οποία βρισκόμουν εγώ στο Lei Yue Mun Park, είναι κανονικά ένα χωριό στο οποίο ο κόσμος πηγαίνει για διακοπές. Προς το παρόν έχουν χτιστεί 100 προσωρινά δωμάτια-σπίτια του ενός ατόμου, σε υπαίθριο αθλητικό χώρο, που περιβάλλεται από ψηλά κίτρινα εμπόδια και στεγάζει όποιον αποφασίσει το υγειονομικό τμήμα ότι πρέπει να απομονωθεί αφού έρθει σε επαφή με άτομο που έχει βγει θετικό στον κοροναϊό.

Από τον Μάρτιο, ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί. Μέχρι πρόσφατα, το Χονγκ Κονγκ – το οποίο είχε καταπολεμήσει την εξάπλωση του ιού από τον Ιανουάριο – φάνηκε να τον έχει υπό έλεγχο, ενώ λιγότερες από 10 νέες περιπτώσεις καταγράφονταν καθημερινά.

Φαινόταν σα να λειτουργούσαν τα γρήγορα μέτρα δημόσιας υγείας της πόλης, τα ποσοστά μόλυνσης παρέμεναν χαμηλά και ο πληθυσμός που φοράει μάσκα και καθαρίζει τα χέρια του συνέχεια, μπορούσε να χαλαρώσει λίγο.

Αλλά η χαλάρωση δεν είναι ο τρόπος για τον έλεγχο της μόλυνσης. Σχεδόν αμέσως μόλις άρχισαν να ανοίγουν τα μπαρ, τα εστιατόρια και να επιτρέπονται τα μονοπάτια πεζοπορίας, οι φήμες άρχισαν να γίνονται όλο και πιο δυνατές – από μολυσμένους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ που έφυγαν από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, από ασθενείς χωρίς συμπτώματα, από τον πονόλαιμο ενός συντρόφου, τον ξηρό βήχα ενός φίλου.

Σύντομα, οι φήμες επιβεβαιώθηκαν από τους αριθμούς: οι λοιμώξεις αυξήθηκαν από τις 95 περιπτώσεις την 1η Μαρτίου, στις 317 στις 22 Μαρτίου. Ένα μακροχρόνιο «δεύτερο κύμα» της επιδημίας φάνηκε να φτάνει στην πόλη.

Κατέληξα να εκτίθεμαι στον ιό, αφού δύο φίλοι μου βγήκαν θετικοί. Δεν είχα σημαντικά συμπτώματα, πράγμα που σημαίνει ότι δε θα μπορούσα να κάνω τεστ στον εαυτό μου.

Όμως, το υγειονομικό τμήμα σκέφτηκε ότι ήμουν σε υψηλό κίνδυνο για να πρέπει να απομακρυνθώ για απομόνωση και παρακολούθηση, ενώ οι ελαφρώς συμπτωματικοί φίλοι μου μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για εξετάσεις και θεραπεία και όποιος είχε πιο κοντινή επαφή με αυτούς, βρέθηκε αυτοαπομονωμένος στο σπίτι.

Όχι ότι τα πάντα στην καραντίνα πήγαν ομαλά. Αφού μου είπαν να ετοιμάσω τις βαλίτσες μου για μια μακρά διαμονή, κατέληξα να απομονώνομαι για μια εβδομάδα, χωρίς πληροφορίες για το πώς ή πότε θα πήγαινα.

Έτσι, από τη στιγμή που το μίνι λεωφορείο του υγειονομικού τμήματος έφτασε έξω από το συγκρότημα διαμερισμάτων μου για να με πάρει δύο Παρασκευές πριν, ήταν μια ανακούφιση το να ανοίξω την πόρτα σε έναν ένστολο εργαζόμενο υγείας.

Κόλλησε ένα θερμόμετρο στο αυτί μου μπροστά από τους αγχωμένους γείτονές μου και προσέλκυσε τα βλέμματα από τους περαστικούς καθώς περπατούσαμε στο δρόμο.

Το μίνι λεωφορείο είχε ήδη δύο επιβάτες και πήρε άλλον έναν στο δρόμο προς το στρατόπεδο, το οποίο έμοιαζε με μια εκπληκτικά χαλαρή προσέγγιση σε σχέση με κατευθυντήριες γραμμές για την κοινωνική απομάκρυνση.

Μετά από μια μακρά περίοδο αναμονής και αβεβαιότητας και μια μετακίνηση αργά το βράδυ στο Χονγκ Κονγκ, η είσοδος στο ίδιο το στρατόπεδο φάνηκε να είναι περισσότερο σαν την έναρξη μιας ταινίας, παρά η πραγματική ζωή.

Ο τρόπος ζωής στις εγκαταστάσεις

Περάσαμε από σημεία ασφαλείας που περιελάμβαναν περισσότερους υπαλλήλους που φορούσαν ειδικό εξοπλισμό, είχαμε έναν άλλον έλεγχο θερμοκρασίας και στη συνέχεια οδηγηθήκαμε από το λεωφορείο σε μια αίθουσα αναμονής για την ενημέρωσή μας για την καραντίνα.

Στα καντονέζικα και τα αγγλικά, μας είπαν ότι παίρνουμε τρία γεύματα την ημέρα, τα οποία θα μπορούσαμε να επιλέξουμε από ένα μενού. Ότι έπρεπε να πάρουμε τη θερμοκρασία μας στις 8πμ και 4μμ. ότι θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με έναν αριθμό τηλεφώνου αν είχαμε ερωτήσεις ή αιτήματα και να καλέσουμε έναν άλλο αριθμό εάν είχαμε προβλήματα υγείας ή αναπτύξαμε συμπτώματα κοροναϊού.

Ω, και ότι όλοι θα παραμείνουμε στο στρατόπεδο για δύο εβδομάδες – πράγμα που σήμαινε ότι θα είμαι χωρίς απομόνωση τα μεσάνυχτα στα γενέθλιά μου. Ήταν μια απροσδόκητη εξέλιξη. αλλά δεδομένου όλων των άλλων που συνέβαιναν, δεν ένιωθα τίποτα πλέον.

Το στρατόπεδο δεν ήταν κάτι σαν αυτό που περίμενα. Τα βίντεο από άλλες εγκαταστάσεις που διαβιβάστηκαν μεταξύ των ομάδων WhatsApp έδειξαν γυμνά δωμάτια σε πολυκατοικίες, διαρρηγμένες τουαλέτες και παράθυρα.

Αλλά όταν μας οδήγησαν μέσα από τα εμπόδια στις σειρές πανομοιότυπων μικρών καλύβων και με τα κλειδιά των προσωρινών μας μονοκατοικιών, αισθανόμασταν σαν μια πρώτη νύχτα σε έναν ζεστό πανεπιστημιακό κοιτώνα.

Ένα πακέτο καλωσορίσματος που περιείχε ζυμαρικά, σαμπουάν, αφρόλουτρο και οδοντόκρεμα βρισκόταν σε ένα γραφείο δίπλα σε ένα πιστολάκι μαλλιών.

Μου ζητήθηκε να διαλέξω τις επιλογές φαγητού της εβδομάδας από το τεράστιο μενού – ένα μείγμα ασιατικών και δυτικών πιάτων, με επιλογές για χορτοφάγους, δωρεάν. Και ένα σημάδι στο πίσω μέρος της πόρτας απευθυνόταν στους επιβάτες ως «κατασκηνωτές».

Μια άλλη έκπληξη ήταν η ελευθερία να περπατάμε έξω ανάμεσα στις σειρές των καλύβων – ενώ φοράγαμε μια μάσκα, φυσικά – για να πάρουμε καθαρό αέρα και να ασκηθούμε, αντί να ξοδέψουμε δύο εβδομάδες σε ένα δωμάτιο.

Κοινωνική αλληλεπίδραση

Οι κρατούμενοι μπορούν ακόμη και να μιλάνε ο ένας στον άλλο, παρόλο που υπάρχουν προειδοποιητικά γύρω από το στρατόπεδο που μας λένε να «αποφεύγουμε τις συγκεντρώσεις» για να «αποτρέψουμε τη διάδοση του νέου κοροναϊού». Είναι σωστές συμβουλές (που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε πιθανότατα πριν από λίγες εβδομάδες).

Μετά από περισσότερο από μια εβδομάδα καραντίνας, τα πράγματα έχουν καταλήξει σε μια εκπληκτικά φυσιολογική ρουτίνα. Τα γεύματα μεταφέρονται σε τροχόσπιτα και καροτσάκια και τοποθετούνται σε δίσκους έξω από τις πόρτες μας. (Είναι συνήθως ρύζι, ζυμαρικά ή ζυμαρικά, με κάποια σάλτσα κρέατος ή λαχανικών).

Πακέτα φροντίδας από το εξωτερικό επιτρέπονται, έτσι φίλοι και συνεργάτες έχουν στείλει σνακ, ποτά κλπ. Πριν από τώρα, εργαζόμουν ήδη από το σπίτι για τρεις μήνες – κάνοντας έτσι το ίδιο από ένα στρατόπεδο καραντίνας δεν έχει μεγάλη διαφορά.

Τα διαμερίσματα του Χονγκ Κονγκ είναι αρκετά μικρά ώστε η διαβίωση από ένα δωμάτιο δεν είναι δύσκολη και ενώ οι επιτόπου έλεγχοι θερμοκρασίας και οι κλήσεις από τον ιατρό της κατασκήνωσης μπορεί να είναι ενοχλητικοί, είναι όλοι για το καλό της υγείας μου – και της υγείας των άλλων.

Η ανταπόκριση του Χονγκ Κονγκ

Τα μέτρα για την καραντίνα επεκτείνονται ακόμη περισσότερο – τώρα, όσοι φτάνουν στο Χονγκ Κονγκ από το εξωτερικό πρέπει να απομονώνονται στο σπίτι τους ή σε ένα ξενοδοχείο για δύο εβδομάδες, παρακολουθούμενοι από ένα βραχιόλι παρακολούθησης.

Και οι προσπάθειες από την κορυφή προς τα κάτω συνοδεύονται από τους κατοίκους του Χονγκ Κονγκ που αλλάζουν τη δική τους συμπεριφορά – μάσκες προσώπου, χειροποίητα απολυμαντικά, εργασία και μάθηση από το σπίτι και διάφορες μέθοδοι κοινωνικής απομάκρυνσης.

Τώρα, η αύξηση των λοιμώξεων από μερικές εβδομάδες πριν φαίνεται να πέφτει πάλι. Ενώ η ανταπόκριση του Χονγκ Κονγκ μπορεί να φανεί δύσκολη στους ξένους, και μερικές φορές προκαλεί σύγχυση, αλλά κάτι λειτουργεί σαφώς.

Αυτός ο συνδυασμός αποφασιστικής κυβερνητικής δράσης και ευρύτερης κοινωνικής πίεσης θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως πρότυπο για άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν ήδη προβλήματα με τον κοροναϊό.

Η λέξη-κλειδί της παγκόσμιας απάντησης του κοροναϊού ήταν η απομόνωση. Αλλά δεν αισθάνομαι καθόλου απομονωμένη, ενώ είμαι χαρούμενη που δε βγήκα θετική στον ιό και φαίνεται ότι οι άνθρωποι του Χονγκ Κονγκ έχουν αποκτήσει συλλογική δύναμη.

Χάρη στη δύναμη των μαζικών βιντεοκλήσεων, δε θα περάσω μόνη τα γενέθλιά μου. Και το να μπορείς να φύγεις από την καραντίνα και να γυρίσεις σπίτι στο τέλος θα είναι το καλύτερο δώρο.

Πηγή: edition.cnn.com