Το ρίσκο της τυφλής πίστης

Δείχνει να είναι πιο συμφέρον ακόμη από το στοίχημα του Πασκάλ. Να πιστεύετε στον Θεό, έλεγε εκείνος. Εάν δεν υπάρχει, δεν χάσατε και τίποτε. Αλλά εάν υπάρχει, έχετε κερδίσει τα πάντα. Για την ύπαρξη του Θεού μπορεί να μην είναι κανείς απολύτως σίγουρος, αλλά η Εκκλησία είναι βέβαιο πως υπάρχει. Και από αυτήν την άποψη, το στοίχημα των δημάρχων που προθυμοποιήθηκαν να μεταφέρουν το άγιο φως στα σπίτια των πιστών είναι ακόμη πιο αποδοτικό. Το κέρδος είναι εξασφαλισμένο είτε έκαναν το ντελίβερι, όπως σχεδίαζαν, είτε το απαγόρευε η κυβέρνηση, όπως τελικά συνέβη.

Εκείνοι τουλάχιστον προσπάθησαν, δεν προσπάθησαν; Δεν είχαν εκπονήσει, όπως διαβεβαίωνε ο δήμαρχος του Ελληνικού, ένα σχέδιο απολύτως ασφαλές για τη δημόσια υγεία; Μήπως δεν «τρέχουν» το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι», όπως υπενθύμιζε ο ίδιος δήμαρχος στην τηλεόραση του Mega; Η τοπική αυτοδιοίκηση ξέρει από αυτά. Ξέρει να μεταφέρει και τρόφιμα και το άγιο φως χωρίς αφή. Ξέρει πως η Εκκλησία δίνει ψήφους. Πως το χριστεπώνυμο πλήθος θα σχηματίσει κάποια στιγμή ουρές έξω από τα εκλογικά τμήματα.

Θα σχημάτιζε ουρές και τη Μεγάλη Παρασκευή, την ημέρα που σύμφωνα με την αρχική εγκύκλιο της Εκκλησίας, οι ναοί θα έμεναν ανοικτοί για τέσσερις ώρες; Αυτό μοιάζει είναι το στοίχημα της κυβέρνησης – ή μάλλον ένα από τα επιμέρους στοιχήματα στο μεγάλο στοίχημα του Πάσχα. Ακόμη και αν η κυβέρνηση αποτρέψει τις ουρές στα διόδια, πώς θα μπορούσε να αποτρέψει τις ουρές στις εκκλησίες; Ακόμη περισσότερο, πώς θα εξασφάλιζε ότι οι πιστοί δεν θα προσκυνήσουν τις εικόνες και τον επιτάφιο χωρίς τους θρησκευτικούς τους ασπασμούς;

Η προφανής απάντηση είναι με ένα νέο απαγορευτικό. Αν η Εκκλησία χρησιμοποίησε την παραχώρηση του δικαιώματος στην ατομική προσευχή σαν παραθυράκι του νόμου, τότε δεν έχει παρά να κλείσει κάποιος όχι μόνο το παράθυρο αλλά και όλες τις χαραμάδες του. Το έκλεισε ενδεχομένως ο εκπρόσωπος της ιεραρχίας με τη διευκρινιστική δήλωση, κατόπιν εορτής, πως οι εκκλησίες θα είναι κλειστές για τους πιστούς καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας. Το πρόβλημα ωστόσο παραμένει. Αυτό το Πάσχα εξελίχθηκε σε ένα κυνηγητό με αυτούς που στην αργκό των στοιχημάτων έχουν καταχωριστεί ως «σιγουρατζήδες». Με τους δημάρχους που όχι μόνο δεν θα χάσουν τίποτε με το ντελίβερι, αλλά θα κερδίσουν και τα πάντα. Με τους ιεράρχες που, όπως θα μπορούσε να διαβεβαιώσει και ο Πασκάλ ως θεωρητικός του σιγουρατζισμού, έχουν ούτως ή άλλως κερδίσει το πάντα.

Το ξέρουν όμως ακόμη και οι σιγουρατζήδες. Τα στοιχήματα δεν έχουν μόνο νικητές. Εχουν και χαμένους. Και αυτοί είναι πάντα οι περισσότεροι. Εύκολα το αντιλαμβάνεται κανείς από τη φύση της διαδικασίας. Ποντάρουν στην τύχη οι πολλοί για να κερδίσουν στο τέλος οι λίγοι. Αξίζει όμως ένα τέτοιο ρίσκο για τη δημόσια υγεία; Θα απαντούσε καταφατικά μόνο όποιος θα είχε τυφλή πίστη στην τύχη. Τόσο τυφλή ώστε να παραγνωρίζει το γεγονός πως είναι ακριβώς η τυφλή πίστη στα θεία που κάνει το ρίσκο ακόμη μεγαλύτερο.

Το ρίσκο μεγαλώνει ακριβώς επειδή όχι η ωφελιμιστική πίστη του Πασκάλ αλλά η τυφλή πίστη μπορεί να οδηγήσει τους πιστούς σε μια σειρά από θανάσιμες αρνήσεις. Μεταδίδεται ο ιός με τη θεία κοινωνία; Μα όχι. Με τον ασπασμό της εικόνας; Ούτε. Ο ναός είναι προστατευμένος από τον Θεό. Και κάθε μα κάθε πιστός ξέρει αυτό που δεν ήξερε ο Μπλεζ Πασκάλ, μολονότι μαθηματικός, φυσικός, συγγραφέας και φιλόσοφος. Πως χωρίς καμία αμφιβολία, ο Θεός υπάρχει.