H φλόγα των ανθρώπων

Με την πανδημία του κορονοϊού οι παλαιές μας συνήθειες πλέον θεωρούνται απολύτως αποδεκτές και έγιναν και εντολές μάλιστα. Ευκολάκι να τηρήσουμε λοιπόν τις οδηγίες. Αιτιολογώ. Να κρατάμε αποστάσεις από τους άλλους μας υποχρεώνουν. Ισχύει από παλαιά. Ένοικοι στην ίδια πολυκατοικία δεν μιλιούνται. Ούτε στο ανσασέρ δεν έμπαιναν μαζί. Στις περισσότερες γειτονιές των μεγάλων αστικών κέντρων άγνωστοι μεταξύ αγνώστων δεν είμασταν;

Πάμε στη μάσκα. Μας είπαν να φοράμε μάσκα και μάλλον καλά κάνουμε ή δεν κάνουμε, κανείς δεν ξέρει. Και παλαιότερα όμως φορούσαμε μάσκα αποκρύπτοντας τα πραγματικά μας συναισθήματα ή τον πραγματικό μας εαυτό. Μας “επέβαλλαν” μέσω επιχειρημάτων και μηνυμάτων να μην ερχόμαστε σε επαφή με τους ηλικιωμένους γονείς μας, παππούδες και γιαγιάδες.

Το έχουμε! Και παλαιότερα το ίδιο δεν κάναμε οι περισσότεροι; Σαν χθες θυμάμαι τις “μοναχικές” διαδηλώσεις των γερόντων που διεκδικούσαν μια αξιοπρεπής σύνταξη. Ούτε τα παιδιά ούτε τα εγγόνια τους ήταν εκεί. Οι παρακλήσεις των ηλικιωμένων να ακουστούνε, με τις φωνούλες τους γλυκιές, τρεμάμενες, αγνές προς πάσα κατεύθυνση με τον ήχο να φτάνει όμως μόλις λίγα μέτρα μακριά ανάλογα με τη δύναμη που τους έχει απομείνει, στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών, των δημόσιων νοσοκομείων, των πεζοδρομίων με τις τρύπες και τα παρκαρισμένα οχήματα, με τα μαντέμια για να ζεσταθούν επειδή δεν είχαν χρήματα για να αγοράσουν πετρέλαιο, ελάχιστοι ασχολούνταν.

Μας επιβάλλουν να “Μένουμε Σπίτι” και έτσι πρέπει. Σιγά το δύσκολο. Και παλαιότερα σπίτι μέναμε όταν περικόπτονταν οι συντάξεις, όταν χιλιάδες νέοι μας μεταναστεύανε, όταν υπογράφονταν το ένα μνημόνιο κατόπιν του άλλου, όταν η βενζίνη και το πετρέλαιο ανέβαινε στα ύψη, όταν το γάλα ακρίβαινε, όταν χιλιάδες έμεναν άνεργοι, όταν τα σκάνδαλα έκαναν την εμφάνιση τους, όταν, όταν, όταν…….Τώρα μένουμε σπίτι επειδή ανησυχούμε για την υγεία μας. Είμαστε τόσο ευάλωτοι, είμαστε τόσο ιδιοτελείς οι περισσότεροι που μόλις τελειώσει όλο αυτό αναρωτιέμαι τι μαθήματα θα έχουμε πάρει και τι θα έχει αλλάξει μέσα μας. Αν αλλάξει κάτι.

Σε επιστημονικό πεδίο, αναζητούνε οι επιστήμονες το φάρμακο. Αναζητούν το εμβόλιο για να αντιμετωπίσουν τον κορονοϊό. Τους ευγνωμονούμε για αυτό. Σωτήριο θα είναι αναμφίβολα μέχρι κάτι νέο να εμφανιστεί και ξανά από την αρχή. Έχετε αναρωτηθεί με πόσες συνολικά ασθένειες παλεύει ο άνθρωπος και σε σύγκριση με τα ζώα ποια είναι η διαφορά;

Χαώδης! Γιατί; Ας αναρωτηθεί ο καθένας. Εδώ έχουμε μια συνεχή μάχη με τα μικρόβια πάσης φύσεως που χτυπούν το ανθρώπινο είδος σε συντριπτικό ποσοστό. Γιατί τόσες αρρώστιες εμείς και όχι τα άλλα πλάσματα της γής; Μήπως το δικό μας ανοσοποιητικό σύστημα με το σύγχρονο τρόπο ζωής, το οξυδωτικό καθημερινό στρες και την κακή διατροφή έχει πέσει και είμαστε τόσο ευάλωτοι; Γιατρός δεν είμαι οπότε δεν θα κάνω ούτε υποθέσεις, παρά μόνο ερωτήσεις. Τόσο πόνο που δίνουμε στη φύση και τα πλάσματα της, μήπως τον λαμβάνουμε πίσω πολλαπλάσια και έτσι δεν θα ηρεμήσουμε από τις ασθένειες ποτέ; Ισχύει το “ότι δίνεις, παίρνεις”;

Στον πλανήτη μας ζούνε(;) περίπου ενα δισεκατομμύριο άνθρωποι που είναι υποσιτισμένοι. Αν η πείνα ήταν μεταδοτική δεν θα κάναμε το παν να βρούμε την θεραπεία αφού το ένα δισ εύκολα μπορεί να μολύνει και τους υπόλοιπους; Ποιος ασχολείται με το γεγονός; Τρέχουμε στα σούπερ μάρκετ και γεμίζουμε το σπίτι μας τρόφιμα-πολλά από αυτά θα λήξουν και θα τα πετάξουμε.

Να έχουμε την αίσθηση της αφθονίας μας ενδιαφέρει. Αντί να αγοράζουμε όσα πραγματικά χρειαζόμαστε ώστε να ξέρουν και οι παραγωγοί πόσα τελικά να παράγουν, να ξέρουν και οι αλιείς πόσα ψάρια να ψαρεύουν και οι κτηνοτρόφοι το ίδιο, μπας και σωθεί κανένα είδος στο πλανήτη, εμείς συμπεριφερόμαστε αλαζονικά. Και παρόλη την αφθονία τροφής, σχεδόν ενα δισ πεινάει σε όρια μη επιβίωσης.

Αλλά η πείνα δεν είναι μια μολυσματική ασθένεια που “κολλάει” οπότε δεν απαιτείται να αναζητηθεί η θεραπεία αυτής. Ένα δισ άνθρωποι μπορούνε καθημερινά να προσφέρουν φαγητό στο ένα δισ που πεινάει ώστε κανείς να μην πεινάει και να κινδυνεύει να πεθάνει από την πείνα. Όμως δεν συμβαίνει αυτό. Οι πεινασμένοι αφήνονται στη τύχη τους. Τους κοιτάμε μάλιστα και λοξά όταν τους βλέπουμε σε κάποια γωνία σκελετωμένους και ανήμπορους. Λοξά δεν κοιτάμε και σήμερα τους συνανθρώπους μας λόγω φόβου μην μας κολλήσουν κορονοϊό; Λοιπόν πάντοτε κρατούσαμε αποστάσεις ασφαλείας από τους άλλους και πριν μας επιβληθεί δια νόμου.

Να σημειωθεί πως μόνο το είδος μας αυτή την περίοδο, πριν την επόμενη, είμαστε στα “καβούκια” μας. Όλα τα άλλα πλάσματα χαίρονται τη ζωή. Δικαίωμα τους, αφού αυτά την προάγουν δεν την καταστρέφουνε. Στο είδος μας κυριαρχεί το “εγώ” που δεν είναι τίποτα άλλο από την εικόνα που έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας. Είναι η δική μας “μάσκα” που τρέφεται από την συνεχή αναγνώριση και την ανάγκη να ελέγχει. Φοβάται όταν χάνει τον έλεγχο, καλή ώρα όπως συμβαίνει σήμερα με την πανδημία που ο φόβος έχει κυριεύσει τους πάντες.

Σε όλο αυτόν το φαύλο κύκλο υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Υπήρχαν πάντα. Άνθρωποι που υπερβαίνουν το “εγώ” και βγαίνουν από την “ζώνη ασφάλειας τους” για να προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο.

Το μεγαλείο τους να αναγνωριστεί όταν οι δυσκολίες ξεπεραστούνε. Αφιερωμένο σε εκείνους που κρατούν την φλόγα αναμμένη και εμπνέουν τους συνανθρώπους τους το ρητό του Άλμπερτ Σβάιτσερ: “Κάποια στιγμή στη ζωή όλων μας, η φλόγα μέσα μας σβήνει. Κατόπιν, ανάβει ξανά χάρη στη συνάντηση με κάποιον άλλο άνθρωπο. Θα πρέπει όλοι να ευγνωμονούμε τους ανθρώπους που αναγεννούν το πνεύμα μέσα μας”.