Εχουμε Πάσχα;

Δεν ξέρω πόσοι το έχουμε συνειδητοποιήσει αλλά σε μια εβδομάδα έχουμε Πάσχα. Υπό κανονικές συνθήκες, σήμερα και αύριο (με τα μαγαζιά ανοιχτά) θα τρέχαμε για τα τελευταία ψώνια. Ανοιξιάτικα εμπριμέ φουστάνια, ανοιχτόχρωμα πουκάμισα, τα πρώτα παντελόνια chino, τα πρώτα εξώφτερνα παπούτσια. Να προλάβουμε να πάρουμε λαμπάδες και σοκολατένια αυγά για βαφτιστήρια και ανίψια, εμείς οι γυναίκες να κάνουμε ρίζα, ανταύγειες, ημιμόνιμο, πεντικιούρ και άντε από Δευτέρα να αρχίσουμε να ετοιμάζουμε βαλίτσες. Να βάλουμε και κάτι μάλλινο, ένα ελαφρύ μπουφανάκι μέσα. Μπα, ίσως και πιο βαρύ.

Δεν θυμάσαι πριν από τρία – ή μήπως τέσσερα; – χρόνια που είχε πέσει ψωφόκρυο και τουρτουρίζαμε στον Επιτάφιο; Λες να πάρουμε και μαγιό; Σιγά, κάθε χρόνο παίρνουμε και ποτέ δεν πέφτουμε στη θάλασσα. Αντε, αν είναι μόνο για ηλιοθεραπεία. Α, το αντιηλιακό να μην ξεχάσουμε. Το περσινό. Από Μάιο αγοράζουμε τα φετινά. Και μην κουβαλάμε πάλι έναν σκασμό ρούχα. Πέντε μέρες θα μείνουμε. Ναι, αλλά θα είναι η πρώτη μεγάλη έξοδος της χρονιάς, η πρόβα τζενεράλε της καλοκαιρινής.

Εν τω μεταξύ, στην τηλεόραση θα έπαιζαν καταιγιστικά διαφημίσεις για παιχνιδάδικα και λαμπάδες Μέσι και Φρόζεν – μπορεί να είχαν βγει και λαμπάδες Τζόκερ. Στις πρωινές εκπομπές θα έκαναν κληρώσεις για πασχαλινές αποδράσεις και στις εφημερίδες θα είχαμε ένθετα για ανοιξιάτικους προορισμούς. Στα δελτία ειδήσεων θα έπαιζαν ρεπορτάζ για την πληρότητα των καταλυμάτων και για το «πώς ετοιμάζεται η Μύκονος να υποδεχθεί τους εκδρομείς του Πάσχα».

Θα συγκρίναμε τιμές και θα αναρωτιόμασταν μήπως μας ερχόταν πιο οικονομικά αν πηγαίναμε στη Ρώμη ή στη Βαρκελώνη. Μεγάλη Τετάρτη, Μεγάλη Πέμπτη από ‘δω πάν’ κι οι άλλοι. Θα ανεβάζαμε σέλφι με φόντο το πλοίο και λεζάντα la nave va ή φωτογραφίες με το μποτιλιάρισμα των εθνικών οδών. Στα διόδια οι τροχαίοι θα μοίραζαν ευχές και οδηγίες για οδική ασφάλεια. Και το μότο θα ήταν να γυρίσουμε όλοι από τη μεγάλη πασχαλινή έξοδο. Τη Μεγάλη Παρασκευή οι οθόνες θα ξεχείλιζαν από κατάνυξη και Επιτάφιους live. Και στην Ανάσταση, στο προαύλιο της εκκλησίας, θα μετρούσαμε περισσότερα υψωμένα κινητά που θα βιντεοσκοπούσαν το «Χριστός Ανέστη» παρά λαμπάδες.

Κοίτα να δεις που αγχώθηκα. Αλλά δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Ξεχάστηκα γράφοντας και νομίζω ότι όλα αυτά είναι μπροστά μου ή θυμήθηκα ό,τι τίποτα απολύτως απ’ όσα περιγράφω δεν πρόκειται να συμβεί. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ ότι αυτό θα είναι ένα Πάσχα χωρίς Επιτάφιο, χωρίς Χριστός Ανέστη, χωρίς βεγγαλικά, χωρίς αγκαλιές και φιλιά.

Προσπαθώ να ανακαλύψω τα καλά αυτής της ιδιόμορφης κατάστασης. Οτι κάνω οικονομία, ότι δεν θα τρέχω σαν την τρελή να τα προλάβω όλα, ότι δεν θα λερώσω κάποιο ρούχο με κερί που δύσκολα βγαίνει, ότι δεν θα τσακωθώ με την αδελφή μου που επιμένει να κάνει σταυρό με λαμπάδα στην κάσα της πόρτας, ότι θα αποφύγω τη μελαγχολία της επιστροφής. Προσπαθώ. Δεν είναι εύκολο αλλά θα τα καταφέρω. Ολοι θα τα καταφέρουμε.