«Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί»

Μια από τις βασικές παραδοχές που υπάρχουν στη χριστιανική θεωρία είναι ότι δεν πρέπει ο άνθρωπος να είναι σε κατάσταση απόγνωσης και να τον έχει κυριεύσει η απελπισία. Με ταπεινότητα και αγόγγυστα, όποιος πιστεύει, δίνει μεγάλη σημασία στο νόημα της ελπίδας. Συνάπτει ουσιαστικά μια προσωπική σχέση με τον Χριστό που ξεπερνά και τη λογική. Αυτό δεν σημαίνει ότι παραβιάζει τους κανόνες της Πολιτείας.

Ο Χριστός με τη διδασκαλία του που είναι στο επίκεντρο της θρησκείας του χριστιανισμού, έχει πει: «Απόδοτε τα τω Καίσαρος Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ». Αυτή την περίοδο, εν μέσω πανδημίας δεν θα δείξει κανείς εάν είναι καλός ή κακός Χριστιανός. Είναι και μια εσωτερική διαδικασία σε πρώτη φάση και βεβαίως υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποδείξει κανείς εάν ακολουθεί όσα ορίζει η χριστιανική θρησκεία: αγάπη, αλληλεγγύη, ταπείνωση, κ.α.

Δεν υπάρχει … «πιστόμετρο» για να μετρήσει κανείς την πίστη τη δική του ή του άλλου. Όλα αυτά οδηγούν σε έναν θρησκευτικό φανατισμό και παραλογισμό που δεν έχει νόημα στην παρούσα στιγμή.

Η πίστη του καθενός είναι και βίωμα και αποτελεί και μια αυστηρά προσωπική θέση. Δεν αποτελεί ομολογία πίστης να παραβιάσει κανείς τις εντολές της Πολιτείας για τον περιορισμό στις μετακινήσεις και την οδηγία της Ιεράς Συνόδου που έχει ζητήσει να κάνει ο κάθε πιστός «εκκλησία το σπίτι του».

Είναι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας να συμβιβαστεί, ειδικά ο πιστός, με την ιδέα της παραμονής στο σπίτι. Μόνο που η πίστη του αυτές τις ημέρες μπορεί να εκδηλωθεί με μεγαλύτερη κατάνυξη και στο σπίτι του.

Δεν είναι «θρησκευτικός ηρωισμός», αν και αδόκιμος ο όρος, να κινείται κανείς αυτόνομα και να κάνει ότι νομίζει, παραβιάζοντας τους κανόνες που θεσπίζει η συντεταγμένη Πολιτεία.

Όλοι κρίνονται από τις πράξεις τους και δεν είναι ομολογία πίστεως ένα είδους «αντάρτικου» απέναντι στο πλαίσιο που όρισε η Πολιτεία για την αντιμετώπιση των συνεπειών της πανδημίας.

Το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας τελείται ο όρθρος της Μεγάλης Τρίτης και στο Ευαγγέλιο που διαβάζεται, ακούγεται η φράση του Χριστού, «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί».

Πόσοι υποκρίνονται αυτές τις ημέρες και πόσοι κινούνται με λογική Γραμματέων και Φαρισαίων των Γραφών. Διαχρονικές καταστάσεις. Και σε αυτή την κρίση, δεν υπάρχει ανάγκη για επικράτηση των Γραμματέων και των Φαρισαίων.

Οι πιστοί συμμορφώνονται -και βέβαια το Σύνολο σχεδόν της Ιεραρχίας και των εκκλησιαστικών παραγόντων- και με πόνο καρδιάς και όπως λέει και το Ευαγγέλιο, ανυψώνεται όποιος ταπεινώνεται και προφανώς δεν κερδίζει όποιος το παίζει αντάρτης. Προφανώς κάποια στιγμή θα περάσει η κρίση και θα επέλθει κανονικότητα σε όλα και άρα και στη λειτουργία της εκκλησιαστικής ζωής.

Όμως, υπάρχουν τόσες πολλές κινήσεις για να δείξει κανείς πόσο καλός Χριστιανός είναι με πράξεις ουσίας, αλληλεγγύης και προσφοράς.