Εικόνα πρώτη: Ο Αλέξης Τσίπρας σε διακαναλική συνέντευξη στις αρχές της εβδομάδας μαζί με τον Αλέξη Χαρίτση και τους τομεάρχες του κόμματός του Αχτσιόγλου, Παππά, Τσακαλώτο, παρουσιάζει την πρότασή του για τη χώρα, την επόμενη μέρα του κοροναϊού. Αριθμοί, αναλύσεις, κοστολογημένες προτάσεις, που πυροδότησαν την αντίδραση της κυβέρνησης, μα οριοθετήθηκαν στο πολιτικό πεδίο. Μέλημα εξάλλου του ίδιου και του κλειστού επιτελείου του είναι αυτές τις πρωτόγνωρες ημέρες να διαμορφώσει μια εικόνα θεσμική, σοβαρή, παραγωγική – στο φόντο της καθολικής επιδοκιμασίας των χειρισμών της κυβέρνησης από την κοινή γνώμη.

Δύσκολο εγχείρημα λόγω συγκυρίας – που μοιραία φτιάχνει συσπειρώσεις γύρω από τον Πρωθυπουργό, όπως πάντα οι εθνικές κρίσεις. Δύσκολο όμως και για έναν ακόμη λόγο. Ότι η εικόνα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ θολώνει από μια διττή γραμμή που διαπερνά ορισμένα στελέχη ή μέλη του.

Μια εικόνα που επαναφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές του 2012, όπως λένε οι γνωρίζοντες τα της Κουμουνδούρου, και φτιάχνουν όρους πολεμικής με τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Μπορεί, για παράδειγμα, ένα μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου να κάνει ακραία ανάρτηση για την πανδημική κρίση με συμψηφισμούς, μπορεί την ίδια ώρα η τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ να αποδοκιμάζει τη στάση της, η όλη εικόνα όμως προκαλεί αμηχανία. Όπως και η επίθεση στον Σωτήρη Τσιόδρα. Είναι καθολικά αντίθετη για παράδειγμα η στάση του πρώην υπουργού Ανδρέα Ξανθού με εκείνη του στενού συνεργάτη του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διακυβέρνησή του Θανάση Καρτερού.

Εικόνα δεύτερη: Την ίδια ώρα που οι πιο κεντρώες φωνές έχουν σωπάσει και η υπόθεση της Προοδευτικής Συμμαχίας μοιάζει να έχει παγώσει. Η παρέμβαση του Νίκου Μπίστη, κατά της προαναφερόμενης τοποθέτησης του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ Λέσβου, επιβεβαιώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του είναι σε μια φάση εσωστρέφειας και έχουν με έναν τρόπο μπλέξει τις γραμμές τους.

Τα σενάρια δε πρόωρων εκλογών, που έρχονται στο φως, δημιουργούν επιπρόσθετο πονοκέφαλο στην Κουμουνδούρου που δεν έχει ολοκληρώσει τη νέα μετάβαση του κόμματος, δεν έχει επιβάλει το στρατήγημά της ακόμη και στις δυνάμεις της και εκπέμπει σήμα πολλών ταχυτήτων. Από θεσμικές θέσεις μέχρι ακραίες.

Από φιλοευρωπαϊκές μέχρι ευρωσκεπτικιστικές. Ακόμη και η πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα (ΑΝΤ1) τον βάζει σε μια θέση επιδαιτησίας μεταξύ των διαφορετικών φωνών και όχι ως επικεφαλής μιας δυναμικής και συνάμα θεσμικής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για παράδειγμα, ακόμη και η διακαναλική του παρουσίαση – που ήταν αφορμή για στελέχη του να επιτεθούν εκ νέου σε μερίδα των ΜΜΕ – κατέδειξε μια χροιά στιγμιαίας εν συνόλω πρότασης για τη συγκυρία και μόνο, που πάντως δεν στηρίχθηκε θερμά από όλες τις πτέρυγες του κόμματος στον δημόσιο λόγο.

Αν η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι στο κάδρο των πολιτικών γεγονότων με παραγωγικές θέσεις και με ένα άλλο συνολικό παράδειγμα, η εσωστρέφεια στην οποία τη ρίχνουν οι ατάκτως ερριμμένες τοποθετήσεις μελών ή στελεχών τής κάνουν ζημιά και μόνον προωθητικές δεν είναι. Το μετέωρο βήμα του ΣΥΡΙΖΑ έχει και άλλες παραμέτρους βέβαια. Γνώστες των παρασκηνίων βλέπουν το δίπολο «σιωπή των μετριοπαθών και θόρυβος των ακραίων» να επεκτείνεται και σε δυνάμεις όπως η Πρωτοβουλία Γέφυρα, μετριοπαθείς πρώην εκσυγχρονιστές που προσέγγισαν τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Σιγή ασυρμάτου και εδώ, ενώ παρά τις συνομιλίες που έχει ο Αλέξης Τσίπρας με συγκεκριμένα πρόσωπα των συμμαχικών δυνάμεων, η γραμμή δεν εκπονείται παρά από τον ίδιο και το στενό επιτελείο του (Χαρίτσης, Καλογήρου κ.λπ.). Ο βηματισμός του ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα θα εξαρτηθεί από το ποια γραμμή θα κυριαρχήσει.

Headlines