Κοροναϊός : Μαθήματα καραντίνας από μια πρώην φυλακισμένη

«Συχνά σκεφτόμουν ότι θα τρελαθώ παραμένοντας αποκομμένη από τον έξω κόσμο» θυμάται η Jennifer Toon η οποία πέρασε τα μισά χρόνια της ζωής της στη φυλακή.

Οι περισσότερες χώρες του πλανήτη έχουν επιβάλλει lockdown για τον περιορισμό εξάπλωσης του κοροναϊού, κάτι που έχει επηρεάσει την ψυχική υγεία των ανθρώπων, ακόμα και το υποσυνείδητό τους, με αποτέλεσμα να ψάχνουν στο διαδίκτυο πού οφείλονται τα περίεργα όνειρά τους.

Μια γυναίκα 41 ετών περιγράφει σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε στον βρετανικό Guardian πως βίωσε την απομόνωση από τον έξω κόσμο, παραλληλίζοντας την κατάσταση που βιώνουν εκατομμύρια πολίτες με τα σημερινές καραντίνες.

«Οι περιορισμοί και τα μέτρα να παραμείνουμε σπίτι είναι η πραγματικότητα, αλλά αν μπορούμε να αλλάξουμε την οπτική μας, τα σπίτια μας γίνονται ιερά και όχι φυλακές» αναφέρει η Jennifer, διαχωρίζοντας λίγο τις καταστάσεις.

«Είμαι μια 41χρονη γυναίκα που έχει περάσει σχεδόν τη μισή ζωή της φυλακισμένη. Μερικές φορές φοβάμαι ότι δεν υπάρχει τίποτα, που να έχει νόημα, ώστε να συμβάλω στην κοινωνία αλλά με την πανδημία που αναγκάζει μεγάλο μέρος του κόσμου να κλειστεί μέσα, έχω μια απροσδόκητη ευκαιρία: να μοιραστώ τα διδάγματα από την εμπειρία της φυλακής μου που θα βοηθούσαν τους άλλους να προσαρμοστούν».

«Τα μέτρα για παραμονής στο σπίτι από τις κυβερνήσεις των χωρών κυμαίνονται σε σοβαρότητα, αλλά πάνω από το ένα τρίτο του ανθρώπινου πληθυσμού βρίσκεται σε lockdown. Μερικοί άνθρωποι μπορεί να αναρωτιούνται εάν θεωρώ ενοχλητικό το γεγονός ότι οι άνθρωποι το αποκαλούν αυτό «κατ’ οίκον περιορισμό. Η απάντηση είναι πως όχι. Δεν έχει σημασία πως καταλήξαμε εδώ ή πως το ονομάζετε. Είναι και τα δύο το ίδιο οδυνηρά».

«Η μοναξιά σε προκαλεί να δεις τα πράγματα διαφορετικά. Πριν από τη φυλακή, η κοσμοθεωρία μου ήταν μάλλον περιορισμένη και εγωιστική. Συχνά πάθαινα κρίσεις ενώ προσπαθούσα να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα με τη θέλησή μου, αλλά η ειρήνη εξαρτάται από την κάμψη μου στην πραγματικότητα. Η ζωή δεν ήταν μόνο για μένα. Έπρεπε να μάθω τι ήταν μέσα μου και τι δεν ήταν. Ανακάλυψα επίσης ότι ο χρόνος υπάρχει σε σχέση με ένα συναίσθημα ή εμπειρία και επιβραδύνεται ή επιταχύνεται ανάλογα με την ικανότητά μου να είμαι παρούσα. Έτσι, έμαθα να ζω με αυτό, να μη βιάζομαι ούτε να χρονοτριβώ αλλά να ασχολούνται πλήρως με ό, τι ήταν μπροστά μου».

«Μόλις πριν από λίγες εβδομάδες μου είπαν ότι εγκρίθηκε η αφαίρεση η συσκευή εντοπισμού που έφερα. Αφού το έμαθα, γιόρτασα κάνοντας σχέδια να επισκεφθώ φίλους στο Ντάλας και στο Ώστιν. Επέτρεψα στον εαυτό μου να ονειρευτεί και πάλι για καλύτερες δουλειές, καλύτερα μέρη για να ζήσω και μια ακμάζουσα κοινωνική ζωή. Η ελευθερία ήταν τελικά κοντά, όταν τείχη απειλούσαν να με κλείσουν ξανά».

«Τώρα κοιτάζω έξω το παράθυρο και φοβάμαι ακόμα έναν άλλο περιορισμό. Νωρίτερα την εβδομάδα είχα μιλήσει στον αδελφό μου για την αδικία αυτή. «Γιατί συμβαίνει αυτό τώρα;!». « Γέλασε: «Όλος ο κόσμος δεν συνωμοτεί εναντίον σας. Μια πανδημία δεν συμβαίνει μόνο για να διακόψεις τα σχέδιά σου. « Χαμογέλασα. «Έχεις δίκιο, η ζωή δεν είναι μόνο για μένα.» Αφού κλείσαμε έβαλα τα χέρια μου πάνω στα τείχη του μικρού μου διαμερίσματος και ήξερα ότι είτε θα μετατραπούν σε φυλακή είτε σε καταφύγιο. Αποφάσισα ότι ένα καταφύγιο ακούγεται καλά για τώρα»