Η διοίκηση και η πραγματική διαχείριση κρίσης

Το 1962 έπληξαν την περιοχή το Αμβούργου πρωτοφανείς καταστροφικές πλημμύρες. Υπεύθυνος για την πολιτική προστασία της πόλης ήταν τότε ο Χέλμουτ Σμιτ, μετέπειτα καγκελάριος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, αφότου διαδέχθηκε τον Βίλι Μπραντ το 1974 και παρέμεινε στο τιμόνι της χώρας έως το 1982.

Στις πλημμύρες εκείνες, ο Σμιτ αναδείχθηκε ως ένα νέο μοντέλο πολιτικού στην μεταπολεμική ιστορία. Υπερβαίνοντας κάθε αγκύλωση και γραφειοκρατία, πήρε αποφάσεις, οργάνωσε όλες τις υπηρεσίες εν ριπή οφθαλμού, κυριολεκτικά εν μιά νυκτί, συντόνισε ενέργειες και με προσωπική παρουσία στην πρώτη γραμμή της κρίσης, την αντιμετώπισε επιτυχώς.

Πολλές πολιτικές φιγούρες σαν τον Σμιτ δεν υπάρχουν στην μεταπολεμική Ιστορία της Ευρώπης και είναι δύσκολο να υπάρξουν. Ωστόσο, το πρότυπο που έθεσε για την άσκηση διοίκησης, παραμένει για την Γερμανία κάτι σαν πυξίδα για πολλούς, ή έστω για όσους είναι σε θέση να το αξιολογήσουν και να το ακολουθήσουν.

Δεν μπορεί να συγκρίνει κάποιος προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς, με πολιτικούς διαφορετικής προέλευσης, ιδιοσυγκρασίας και συγκρότησης. Μπορεί όμως να κάνει κανείς μερικούς χρήσιμους παραλληλισμούς για το πρότυπο συμπεριφοράς και δράσης όσων βρίσκονται σε αντίστοιχες θέσεις ευθύνης με εκείνη του Σμιτ στις αρχές της δεκαετίας του 1960.

Τηρουμένων των αναλογιών και με δεδομένη την μέχρι στιγμής επιτυχή διαχείριση της κρίσης της πανδημίας από την ελληνική πολιτεία, βλέπουμε ένα πρότυπο διοίκησης και δράσης, το οποίο δεν είχαμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

Το δίδυμο που έχει αναλάβει την καθημερινή ενημέρωση για την πορεία της πανδημίας, δεν αποτελείται κάποια πρόσωπα που απλώς εμφανίζονται στον Τύπο. Οι κ. Τσιόδρας και Χαρδαλιάς δεν κάνουν απλώς ανακοινώσεις και συστάσεις. Βρίσκονται όταν και όποτε χρειαστεί στα πεδία της κρίσης, είτε είναι κάποιο νοσοκομείο ή γηροκομείο, είτε ένας καταυλισμός στην Λάρισα ή την Ξάνθη, ένα επιβατηγό πλοίο στον Πειραιά, κλπ. Βρίσκονται εκεί για να έχουν ιδία αντίληψη του προβλήματος, να συντονίσουν ενέργειες, να δώσουν οδηγίες και εν τέλει, για να έχουν οι ίδιοι, ως εκ της θέσεώς τους και των αρμοδιοτήτων τους, εικόνα και έλεγχο για την πορεία των πραγμάτων.

Το ζήτημα δεν αφορά μόνο τους κ. Τσίοδρα και Χαρδαλιά. Αφορά και πολλά άλλα πρόσωπα με κρίσιμες αρμοδιότητες, που συμπεριφέρονται αναλόγως, με αίσθηση καθήκοντος και αποτελεσματικότητα, είτε πρόκειται π.χ. για τον υφυπουργό υγείας Β. Κοντοζαμάνη, τον υφυπουργό Ανάπτυξης Ν. Παπαθανάση, ή την ομάδα διαχείρισης κρίσεων του ΥΠΕΞ, υπό την Αλεξάνδρα Μαντζίλα, στην οποία αναφέρθηκε την Τρίτη ο Ν. Χαρδαλιάς, κ.ά.

Αυτό το ασυνήθιστο για τα δεδομένα μας πρότυπο δράσης, προξενεί ίσως εντύπωση σε μία εποχή κατά την οποία, παρά την δεκαετή κρίση, είχαμε αποδεχθεί πολιτικά πρόσωπα με κρίσιμες αρμοδιότητες και άλλους αξιωματούχους, είτε να περιφέρονται στα κανάλια και τα ραδιόφωνα, είτε να παραμένουν κλεισμένα στα γραφεία τους, δίχως επαφή με την όποια εστία κρίσης, ώστε να πράξουν τα δέοντα.

Μπορεί ο αρχικός παραλληλισμός με την περίπτωση του Χέλμουτ Σμιτ να μοιάζει υπερβολικός.

Ωστόσο, θα είναι χρήσιμο να τον αντιληφθούμε στην διάσταση του προτύπου.

Θα είναι και αυτό ένα κεκτημένο για την επόμενη ημέρα.