Ιός

Θα μου επιτρέψετε σήμερα να μιλήσω προσωπικά. Δεν το συνηθίζω, αλλά είμαι βέβαιος πως θα καταλάβετε ότι είναι για καλό σκοπό.

Καταρχήν θα σας πω για τον κορωνοϊό. Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωριζόμασταν. Μια μέρα έπεσα πάνω του, με κοιτούσε περίεργα.

– Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; τον ρώτησα απορημένος.

– Μήπως είσαι ο Βαρουφάκης;

– Εγώ; Τι σχέση έχω με τον Βαρουφάκη;

– Διότι μου λένε ότι εδώ τριγυρνάει κάποιος τύπος που ρωτάει «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και είναι ο Βαρουφάκης.

Ευτυχώς λύθηκε η παρεξήγηση. Μάλλον πείστηκε οτι δεν είχα καμία σχέση ούτε με το ΜέΡΑ του Βαρουφάκη, ούτε με το «Απομεσήμερο» του Καζαντζίδη, ούτε με τα «Δειλινά» της Μοσχολιού.

Ακόμη κι έτσι όμως πέρασα είκοσι έξι μέρες παρέα με τον κορωνοϊό, δεν το λες λίγο.

Τις πέρασα σπίτι μου, με ήπια συμπτώματα, χωρίς εξάρσεις, γράφοντας, διαβάζοντας και βλέποντας ό,τι ντοκιμαντέρ έπαιζε η τηλεόραση – δεν θα σας κάνω τώρα το πρόχειρο διαγώνισμα για την Πυθία, από αύριο…

Παρ’ όλα αυτά, θα ήθελα, ως αδαής ασθενής κι όχι ως ειδικός επιστήμονας, να σας εκμυστηρευτώ δυο-τρια πραγματάκια που έζησα κι αισθάνθηκα αυτό το διάστημα. Αχρείαστα να είναι.

Πρώτον, ακόμη και με ήπια συμπτώματα (όπως στην περίπτωσή μου), ο ιός σε διαλύει κυριολεκτικά. Σε καταβάλλει απίστευτα. Θέλει οικονομία δυνάμεων και προσπάθεια για να το αντιμετωπίσεις, ηρεμία και ξεκούραση.

Δεύτερον, αν κατάλαβα καλά, ο κορωνοϊός δεν έχει κανόνες, ούτε δεδομένα. Κάνουμε λοιπόν υπομονή, ακούμε τους γιατρούς ευλαβικά, πηγαίνουμε μέρα με τη μέρα, προσαρμοζόμαστε σε ό,τι μας ζητούν – και κομμένες οι εξυπνάδες!..

Τρίτον, είναι ίσως η χειρότερη κι η πιο ακαλαίσθητη στιγμή να τσακωνόμαστε για το «δημόσιο» ή το «ιδιωτικό», την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση, το έτσι ή το αλλιώς… Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο γελοίες ακούγονται αυτές οι αντιδικίες από κάποιον που έχει δύσπνοια στο κρεβάτι.

Να γίνουμε λοιπόν πρώτα καλά. Να γίνουμε όλοι καλά και θα τα βρούμε όλα. Στη στιγμή τους, αλλά μόνο τότε.

Τέταρτον, ξέρω κι αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια δύσκολη στιγμή για όλους. Τους οικείους και φίλους, το ιατρικό προσωπικό, τους συγγενείς, τους μακρινούς και τους γείτονες, όλους τους κατοίκους της χώρας μας.

Ε, λοιπόν, τώρα θέλει λίγη καλή καρδιά. Ευγένεια. Ανθρώπινη συνύπαρξη. Ενδιαφέρον. Ανοχή. Αντε και καμία τρυφεράδα.

Με άλλα λόγια, δεν θα πάθετε τίποτα αν σταματήσετε μερικές εβδομάδες να βρίζεστε στο Τwitter.

Σε ό,τι με αφορά, σας ευχαριστώ όλες και όλους.