Να λογαριαστούμε με τα πραγματικά προβλήματα, όχι με «χριστιανοταλιμπάν» και ψευτοπατριώτες

Διαβάζω κάποιους ανόητους τους διαδικτύου, χριστιανοταλιμπάν κατά περίπτωση, αλλά και ψεκασμένους Ελλαναράδες που οργισμένοι τα βάζουν με όλους και με όλα. «Μας στερήσατε τη θεία Μετάληψη, θα σας κάψει ο Θεός, θέλαμε να πάμε στον Επιτάφιο, θέλαμε να πάμε στο χωριό να ψήσουμε τον οβελία. Θέλετε να σβήσετε την Ορθοδοξία και την Ελλάδα», λένε οι πιο τολμηροί.
Γι’ αυτούς οι «απώλειες» στον πόλεμο κατά του κοροναϊού είναι που στερήθηκαν για μια φορά στη ζωή του το παραδοσιακό, ελληνικό Πάσχα. Από τα 70-80 που θα ζήσουν στερήθηκαν το ένα, κι αυτό για να μπορέσουν να ζήσουν τα υπόλοιπα.
Για όλους αυτούς που με τη στάση τους θέλουν να αναζωπυρώσουν τον ακραίο εθνικισμό και τον ορθόδοξο χριστιανολαϊκισμό που χρόνια ζήσαμε στις φάτσες των χρυσαυγιτών και των διάφορων ψεκασμένων και τηλεπωλητών κηραλοιφών ένα πράγμα πρέπει να κάνουμε:
Να αδιαφορήσουμε, να τους γράψουμε στα παλιά μας τα παπούτσια, να τους απομονώσουμε στη νέα εποχή που ξεκινάει για την Ελλάδα.
Μια εποχή δύσκολη, με πολύ ανηφοριά, αλλά και με μεγάλες προκλήσεις για εμάς και τα παιδιά μας.

Ολοι εκείνοι που θέλουν να κρατήσουν πίσω την πατρίδα μας, βάζοντας μπροστά την δήθεν πίστη τους ή την αγάπη τους για την Ελλάδα, δεν πρέπει να έχουν λόγο στο χτίσιμο της χώρας.
Πρόκειται για ακραίους, φανατικούς ή στην καλύτερη περίπτωση για επικίνδυνα αφελείς πολίτες. Ανθρώποι που «πουλάνε» την πίστη τους στον Χριστό ή την αγάπη τους για την Ελλάδα είναι σίγουρο ότι δεν έχουν μπέσα.
Δεν έχουν το ελληνικό φιλότιμο που μας κράτησε στις δύσκολες στιγμές και μας κρατάει όρθιους και τώρα. Κάλπικες λίρες είναι που διατυμπανίζουν τα πιστεύω τους αλλά που δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο.

Οι πραγματικοί χριστιανοί, αυτοί που έχουν μέσα τους τον Θεό, οι υπηρέτες της Εκκλησίας, δεν έχουν ανάγκη από επιδείξεις. Οι θεομπαίχτες όμως έχουν…

Ρούχα στο μπαλκόνι

Όχι, η πίστη στον Θεό ή η αγάπη για την Ελλάδα δεν είναι ρούχα στο μπαλκόνι να τα επιδεικνύουμε. Είναι εσωτερικές διεργασίες όπως είπε και ο Τσιόδρας. Και τους πείραξε πολύ όλους αυτούς τους φανατικούς της ορθοδοξίας που τα είπε αυτά ένας χριστιανός.
Δεν τολμούν να πουν για τον Τσιόδρα ότι είναι άθεος ή ότι είναι ανθέλληνας. Την πάτησαν από έναν «δικό τους» άνθρωπο.
Τέλος πάντων, «δεν έφταιγαν αυτοί, τόσοι ήτανε…»
Τώρα που η Ανάσταση της Ορθοδοξίας ήρθε για άλλη μια χρονιά, αλλά που η πραγματική ανάσταση για τη χώρα αργεί πολύ, θα πρέπει να ξαναδούμε όλοι τις αληθινές προκλήσεις για όλους μας. Και να απορρίψουμε τις ψεύτικες απώλειες της πανδημίας του κοροναϊού.

Δεν χάσαμε και τίποτε αν δεν βγήκαμε φέτος με άλλες πεντακόσιες χιλιάδες Αθηναίους στις εθνικές οδούς για να σκοτωθούν καμιά εκατοστή από αυτούς από τροχαία… όσοι και οι απώλειες από τον κοροναϊό.

Δεν χάσαμε και τίποτε αν δεν πήραμε αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια για να γεμίσουμε την επαρχία και τα νησιά με τον… αστικό επαρχιωτισμό μας.

Που δεν λίγδωσε για άλλη μια χρονιά το έντερό μας με το γεμάτο χοληστερίνη αρνί και το κοκορέτσι. Ή που δεν «διαβάσαμε» την πλάτη του για να ξέρουμε -εμείς οι Χριστιανοί- τι μας περιμένει αύριο.

Δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου που δεν μαζευτήκαμε όλοι μαζί για να τσακωθούμε για τα πολιτικά, για να τσιρίξουν τα παιδιά, για να χορέψουμε τους καημούς μας με την «Καραγκούνα» και την «Ιτιά».

Δεν έγινε και κάτι που δεν ρίξαμε βαρελότα και πυραύλους για να σκοτωθούν ή να μείνουν ανάπηροι κάποιοι από εμάς.

Εντάξει, δεν θα τα βάψουμε και μαύρα επειδή για μια χρονιά δεν περιφέραμε τον Επιτάφιο. Ή για μια χρονιά δεν πήγαμε για 10 λεπτά στην Εκκλησία ντυμένοι στην πένα για να επιδείξουμε τα πλούτη μας.

Και στη συνέχεια βουρ στον νταβά με τα κουλούρια και στην κατσαρόλα με τη μαγειρίτσα.

Τίποτε από όλα αυτά δεν έχουν σημασία όταν δίνεται μια μάχη ζωής και θανάτου.
Αλλά το κυριότερο; Όταν ξεκινάει μια μάχη για μια Ελλάδα που μπορεί να είναι κατεστραμμένη και που θα χρειαστεί όλες μας τις δυνάμεις για να ξανασταθεί στα πόδια της.

Η επόμενη ημέρα

Τα πραγματικό διακύβευμα είναι πώς θα είναι η επόμενη ημέρα για τη χώρα.
Είναι αν θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι, αν θα κλείσουν χιλιάδες επιχειρήσεις, αν θα υπάρξει μια φτωχοποίηση της κοινωνίας χωρίς προηγούμενο.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι αν θα συνεχίσουμε και στο μέλλον να είμαστε όμηροι της κάθε πανδημίας, αν θα συνεχίσουν να περιορίζονται οι ατομικές μας ελευθερίες.
Είναι αν η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η κοινωνική προσφορά, η αγωνία για το μέλλον όπως αυτή εκφράζεται καθημερινά στους χώρους εργασίας, θα υποχωρήσουν μπροστά στον φόβο, τον ατομικισμό, την παράλυση, την ηθική απαξία.
Αυτά είναι τα ζητήματα που πρέπει να δούμε κι όχι αν ο κάθε χριστιανοταλιμπάν ή «πατριώτης με το αζημίωτο» οργίστηκε γιατί έχασε το «ορθόδοξο, ελληνικό Πάσχα».
Είναι ώρες ευθύνης και ο καθένας έχει μπροστά του να αναμετρηθεί με το θηρίο του εαυτού του και με τα «θηρία» που καραδοκούν να κρατήσουν τη χώρα πίσω.
Μ’ αυτούς όλους πρέπει να λογαριαστούμε κι όχι με τα φαντάσματα του παρελθόντος.