Υπάρχει μια παράδοση στις ΗΠΑ που πάει πίσω τουλάχιστον στην προεδρία του Φράνκλιν Ρούζβελτ, σχεδόν πριν έναν αιώνα. Σε περιόδους εθνικής τραγωδίας, ο πρόεδρος της χώρας παίζει και τον ρόλο του εθνικού παρηγορητή – εκείνου που θα πει τα λόγια που μπορούν να προσφέρουν στο έθνος που πενθεί στήριξη και ασφάλεια.

Όμως αυτός είναι ένας ρόλος που δεν μπορεί καθόλου να υποστηρίξει ο Ντόναλντ Τραμπ, κάτι που έχει φανεί ακόμα και πριν την πανδημία. Κάποιες φορές έριξε το φταίξιμο για φυσικές καταστροφές σε τοπικούς ηγέτες, όπως συνέβη με τις φωτιές στην Καλιφόρνια το 2018. Κάποιες φορές η συμπάθεια που έδειξε ήταν επιφανειακή, όπως συνέβη όταν αρνήθηκαν να τον δουν συγγενείς θυμάτων κατά την επίσκεψή του στο Πίτσπουργκ μετά την επίθεση στην συναγωγή το 2018.

Αυτή την περίοδο τα πηγαίνει ακόμα χειρότερα, λένε οι αναλυτές, καθώς αποτυγχάνει μέρα με την ημέρα να εκφράσει έστω και την παραμικρή συμπάθεια ή κατανόηση ή παρηγοριά στα δεκάδες χιλιάδες θύματα του κορωνοϊού και τις οικογένειές τους.

Αδυνατεί να κατανοήσει την κλίμακα της τραγωδίας σε ανθρώπινο επίπεδο. Το μόνο που δεν κρύβει ότι τον απασχολεί είναι η επανεκκίνηση της οικονομίας, γι’ αυτό και προτρέπει πολιτείες να άρουν την καραντίνα. Και δεν κρύβει επίσης το πιο σημαντικό για εκείνον: το πολιτικό του μέλλον. Το μόνο που επιζητά είναι να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία ώστε να επανεκλεγεί, όπως ελπίζει, τον Νοέμβριο. Δεν τον νοιάζουν οι νεκροί, τον νοιάζουν μόνο οι ψήφοι. Ενσυναίσθηση, μηδέν.

Headlines