Γιατί πυροβολούν (πάλι) τον Σαββόπουλο

Εμμέσως πλην σαφώς ή στα ίσια, με λεκτικές περικοκλάδες ή ασουλούπωτες φράσεις, με αναγωγές ή άγαρμπα υπονοούμενα, κάποιοι – που, ευτυχώς, ορίζουν πλέον από μόνοι τους ένα εμπαθές περιθώριο – έβαλαν πάλι στο στόχαστρό τους τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο λόγος; Σε τηλεοπτική του εμφάνιση, ανήμερα το Πάσχα, είχε να πει τα καλύτερα για τον Τσιόδρα και ότι η καραντίνα μπορεί και να είναι μια ευκαιρία για περισυλλογή. Ασε που εμφανίστηκε, μέσω Skype, με γραβάτα. Το έδαφος για την επίθεση είχε βέβαια στρωθεί από τότε που το τραγούδι του «Το περιβόλι του τρελού» (γραμμένο ντάλα δικτατορία) χρησιμοποιήθηκε ως μουσικό χαλί στο βίντεο της Πολιτικής Προστασίας. Τα υπόλοιπα ήταν το χρονικό μιας προαναγγελθείσης επίθεσης.

Το γιατί είναι προφανές. Ο Σαββόπουλος ήταν πάντα ενοχλητικός στην περιτρέχουσα Αριστερά. Από τότε που τραγουδούσε το «Βιετνάμ γιε γιε». Που προειδοποιούσε, 22άρης ακόμη, ότι η ζωή αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Αυτοαναιρέθηκε πολλές φορές σε αυτήν την πορεία των 55 χρόνων. Δεν κλώσησε τα επαναστατικά του κυήματα. Ούτε τροφοδότησε τις δικές μας ονειρώξεις για έναν κόσμο που «έτσι κι αλλιώς» θα γινόταν κόκκινος, πράσινος, πουά ή ριγέ. Αλλαξε όπως αλλάζουν οι ζωντανοί οργανισμοί που δεν θέλουν να γίνουν μουσειακά απολιθώματα και να παριστάνουν εσαεί τις καρικατούρες της μετεφηβικής επανάστασης. Και κοίταξε κατάματα τις αλλαγές του. Αναμετρήθηκε μαζί της στο «Εμείς, του ’60 οι εκδρομείς», μας έφτυσε στα μούτρα τούς «Τσιφτετέλληνες».

Τα τραγούδια του

Ο Σαββόπουλος δεν εντάχθηκε ποτέ σε κανένα ιδεολογικό σχήμα. Πώς θα μπορούσε κάποιος που από το 1979 έγραφε «Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευτεί θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή» ή «μπορεί κανίβαλος ποτέ να εκπροσωπήσει τάχα όλους του φίλους τους παλιούς που έχει στη στομάχα» (και τα δύο από τη «Ρεζέρβα»). Δεν ακολούθησε κανένα ρεύμα. Κάθε τραγούδι του κι ένας δικός του ανοιχτός λογαριασμός που προσπαθούσε να φέρει βόλτα. Κι όπως αμφισβήτησε το κατεστημένο του 1960 και του 1970, έτσι αμφισβήτησε και τον λαϊκισμό της τελευταίας δεκαετίας που, εν τω μεταξύ, είχε γίνει επίσης κατεστημένο.

Κάποιοι θα ήθελαν από τον Σαββόπουλο να βγει πασχαλιάτικα με ένα τσαλακωμένο μακό, κατατονικός ή οργίλος και να καταγγείλει τα κακώς κείμενα. Ε, αυτό ας ψάξουν να το βρουν αλλού. Αλλωστε το είδος κυκλοφορεί εν αφθονία. Κάπως το έχει περιγράψει παλαιότερα και ο ίδιος με το «όντα μικρά, ζωγραφιστά, μες στον καθρέφτη κλειδωμένα».

Περί τετραγωνικών

Στο πλαίσιο αυτών και συναφών σχολίων διακινείται και η άποψη ότι στα μεγάλα σπίτια, όπου ο καθένας έχει τη δυνατότητα να απομονωθεί σε ένα δωμάτιο, δεν ευδοκιμεί η κακοποίηση – ένα πολύ σοβαρό παρελκόμενο του περιορισμού. Θα πρέπει κάποιος να είναι πολύ αφελής – ή επικίνδυνα δογματικός – αν πιστεύει ότι η ενδοοικογενειακή βία είναι θέμα τετραγωνικών.

Η κακοποίηση εντός της οικογένειας δεν σκιάζεται από τα μεγάλα σαλόνια ούτε σπάει τα μούτρα της μπροστά σε κλειστές πόρτες. Το πολύ πολύ να πάρει φόρα και να γίνει ακόμη πιο επικίνδυνη. Μπορεί κάποια κλισέ να πηγαινοέρχονται διότι είναι εξαιρετικά βολικά αλλά η ενδοοικογενειακή βία δεν είναι ταξική. Οι εμμονές πάλι, ίσως.