Η Πρωτοψάλτη, η στρατευμένη Τέχνη και τα πολιτικά «όρνεα»

Ακόμη μια φορά τρώμε τις σάρκες μας. «Είμεθα έθνος ανάδελφον» που έλεγε κάποτε ο σπουδαίος Χάρρυ Κλυνν.

Σπουδαίος για όλους, μέχρι που έγινε… αριστερός και του την έπεσαν οι δεξιοί.

Γιατί πρέπει να βρίσκουμε πάντα το κακό μέσα στο καλό. Πρέπει να σκοτωνόμαστε στο διαδίκτυο, εκεί όπου είναι τζάμπα η μαγκιά.

Εκεί όπου ο καθένας έχει και μια άποψη, όπως έχει και κάτι άλλο που δεν είναι της παρούσης.

Δεν είχαμε άλλο θέμα να ασχοληθούμε και είπαμε να ρίξουμε τόνους χολής για την Πρωτοψάλτη.

Γιατί τώρα η Αλκηστις, η φίλη των παιδικών μας χρόνων, έγινε… δεξιά και της την έπεσαν οι αριστεροί.

Κακοστημένο το σόου; Να το δεχθώ. Επικοινωνία πάνω απ’ όλα την ώρα που η χώρα είναι ακόμα σε κώμα; Κι αυτό.

Τι τις θέλουν τις συναυλίες στα φορτηγά, τα σκηνοθετημένα πλάνα και τις φωτογραφίες από τους δρόμους της Αθήνας, και φυσικά από τον ακριβότερο δρόμο της πρωτεύουσας, εκεί που ζει ο πρωθυπουργός;

Να τα δεχθούμε όλα αυτά, και την κριτική για τον πολιτικό συμβολισμό της κίνησης.

Νέος διχασμός

Αλλά να βρούμε θέμα για νέο εθνικό διχασμό; Ελεος.

Την ώρα που όλοι μιλούν για μια νέα κανονικότητα, για μια νέα καθημερινότητα και για μια ζωή που δεν θα είναι ποτέ όπως πριν, εμείς θα γινόμαστε πιόνια κάποιων που βολεύονται με τον εθνικό διχασμό;

Τώρα που η πατρίδα έχει ανάγκη από την άρση των διαχωριστικών γραμμών και την ακύρωση κάθε ταμπέλας «αριστερού», «δεξιού», «πατριώτη» ή «άπατρι», εμείς βρήκαμε καινούργιο κοσκινάκι;

Το διθέσιο της Πρωτοψάλτη έγινε νταλίκα και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο επίσημος και τα troll της την έπεσαν με σφοδρότητα.

Το ίδιο θα έκαναν βεβαίως και οι «άλλοι», αν ήταν ο Τσίπρας αυτός που θα έβγαινε από το Μαξίμου για να χαιρετήσει τον Σταμάτη Κραουνάκη που θα τραγουδούσε «Αυτή η νύχτα μένει».

Στρατευμένη Τέχνη

Γιατί έτσι έχουμε μάθει να κάνουμε. Να διχάζουμε τον κόσμο με ό,τι κι αν γίνεται. Και να θυμόμαστε κατά πώς μας συμφέρει ότι η Τέχνη είναι στρατευμένη.

Κάποτε μας έφταιγε η Χαρούλα Αλεξίου που ύψωσε τη γροθιά με το γάντι της καθαρίστριας.

Μας έφταιξε και ο Παπακωνσταντίνου ή και ο Κραουνάκης γιατί χόρεψε βαριά ζεμπεκιά ο Πολάκης. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι «δεξιοί» την έπεφταν στους καλλιτέχνες που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τώρα ήρθε η σειρά των… άλλων. Οι «αριστεροί» την πέφτουν στον Νιόνιο γιατί έστριψε δεξιά. Την πέφτουν και την Αλκηστη γιατί ανέβηκε στο φορτηγό.

Την έπεσαν μέχρι και στον μέγιστο Μίκη Θεοδωράκη γιατί πήγε στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία ή γιατί ομολόγησε το λάθος του με τον Τσίπρα.

Μέχρι και την Αρβελέρ σιχαίνονται γιατί είπε ότι ο Μητσοτάκης είναι καλός πρωθυπουργός.

Τα ίδια και τα ίδια, λες και η χώρα δεν πρέπει να προχωρά μπροστά, ό,τι κακό ή καλό την βρίσκει.

Τα ίδια δεν έλεγαν και για το Ζίζεκ, τον φιλόσοφο που συμπάθησε τον Τσίπρα; Τα ίδια και για κάθε ποιητή, συγγραφέα, τραγουδιστή, άνθρωπο των γραμμάτων και των τεχνών γενικά που… τολμά να έχει πολιτική άποψη.

Λες και πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονται σε μια γυάλα και δεν έχουν πολιτική άποψη.

Λες και δεν έχουν το προνόμιο να συμπαθήσουν τον Μητσοτάκη, τον Τσίπρα, τον Κουτσούμπα ή τον Βαρουφάκη.

Δεν τους επιτρέπεται μάλιστα να αλλάξουν και γνώμη. Οι απλοί πολίτες, οι ψηφοφόροι έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν το 2015 φουλ ΣΥΡΙΖΑ και τέσσερα χρόνια μετά να αποθεώνουν τη Νέα Δημοκρατία, αλλά δεν δικαιούνται οι καλλιτέχνες να μισούν ή να συμπαθούν έναν πολιτικό.

Με το δικό μας μπόι

Τους μετράμε με το δικό μας μπόι, λες και είμαστε εθνικοί δικαστές που δικάζουμε όποιον δεν βρίσκεται στη δική μας γραμμή.

Δεξιός ο Νιόνιος και η Άλκηστις, αριστερός ο Κραουνάκης και η Χαρούλα.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που φυλακίζαμε και στέλναμε στην εξορία τον μέγιστο Ρίτσο και τον Μίκη.

Από τότε που κοιτάζαμε με καχυποψία τον Δημήτρη Χορν γιατί συνομιλούσε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Ή από τότε που οι αριστεροί αηδίαζαν με τον τεράστιο Οδυσσέα Ελύτη ή με το εθνικό κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Μάνος Χατζηδάκις. Γιατί; Μα φυσικά γιατί δεν ήταν «δικοί τους».

Αυτό μας καταστρέφει ως χώρα. Που βάζουμε ταμπέλες και που στοχοποιούμε όποιον δεν είναι με τη δική μας πλευρά.

Και γιατί σας πείραξαν άραγε αυτοί οι καλλιτέχνες σε όποια παράταξη κι αν ανήκουν, σ’ όποιο φορτηγό κι αν ανέβουν ή όποιο χέρι κι αν σηκώσουν ψηλά;

Τους είδατε να τα «παίρνουν»; Απ’ ότι γνωρίζουμε όλοι οι παραπάνω εργάζονται σκληρά για να ζήσουν.

Δεν είναι δα και τίποτε σελέμπριτι της πλάκας που βγαίνουν από τα 500 τετραγωνικά τους για να μας πουν πόσο σκληρή είναι η καραντίνα.

Αν εξαργύρωσαν τη στήριξή τους με πολιτικά οφίτσια και με ακριβοπληρωμένες θέσεις στο Δημόσιο τότε ναι, να τους κρίνουμε και να τους κατακρίνουμε.

Όταν, όμως, μιλάτε για ανθρώπους που έχουν την αξιοπρέπεια να είναι αυτοί που είναι και να το δείχνουν τότε μάλλον κάποιο λάθος έχετε κάνει.

Οχι άλλη χολή

Σταματήστε, λοιπόν, να είστε χολερικοί. Σταματήστε να χρησιμοποιείτε τα πληκτρολόγια σαν «φονικά όπλα» εναντίον ανθρώπων που έχουν προσφέρει και στην Ελλάδα και στην Τέχνη περισσότερο από χιλιάδες άλλους κλακαδόρους κάθε κόμματος.

Τι να πουν όλοι αυτοί που βρίζουν τον Μίκη ή το Νιόνιο; Ούτε στο πιο μικρό τους δακτυλάκι δεν τους φτάνουν για όσα πέρασαν στη Χούντα. Ή για όσα μας πρόσφεραν με τη μουσική και τα τραγούδια τους.

Αφήστε τους καλλιτέχνες να σκέφτονται όπως θέλουν, να συμπαθούν όποιον θέλουν, να ψηφίζουν ό,τι θέλουν και να κάνουν παρέα με όποιο πρωθυπουργό, υπουργό ή πολιτικό γουστάρουν.

Και λάθη θα κάνουν, και κακίες θα προκαλέσουν, και θα αλλάξουν γνώμη.

Αλλά μη βάζετε μέτρο στη ζωή τους. Οποιος θέλει τους ακολουθεί, τους ακούει ή τους διαβάζει. Πλέρια ελευθερία έχουμε για να αποφασίζουμε.

Δεν είμαστε πρόβατα (έτσι θέλω να πιστεύω) για να συμπαθήσουμε τον Μητσοτάκη επειδή χαιρέτησε την Πρωτοψάλτη.

Ή να αγαπήσουμε τον Τσίπρα επειδή έκανε παρέα με τον Κραουνάκη.

Κάθε σπουδαίος καλλιτέχνης ή συγγραφέας ή ποιητής που έχει προσφέρει έστω και λίγη αγαλλίαση της ψυχής μας, δεν μπορεί να γίνεται θήραμα στα «όρνια» κάθε κόμματος, στα πληρωμένα ή φανατισμένα troll.

Ενας Γάλλος νομπελίστας, ο Αντρέ Ζιντ είχε γράψει: «Ανάμεσα στους καλλιτέχνες και λογοτέχνες της Ελλάδας δεν υπήρξε κανένας Λακεδαιμόνιος, ίσως επειδή στη Σπάρτη έριχναν τα καχεκτικά παιδιά στον Καιάδα».

Ε, λοιπόν, οι καλλιτέχνες και οι λογοτέχνες δεν μπορεί να μετρώνται με βάση τη δική μας σκιά.

Δεν πρέπει να τους ρίχνουμε στον δικό μας Καιάδα επειδή δεν είναι του γούστου μας πολιτικά.