Η Πρωτοψάλτη και η κακορίζικη μιζέρια

Θα περίμενε κάποιος, με αρκετή δόση αφέλειας, ότι μεσούσης της πολυδιάστατης κρίσης που διανύουμε, θα είχαμε πλέον την δυνατότητα να χωρίσουμε δυο γαϊδάρων άχυρα.

Δυστυχώς επιβεβαιώνεται ότι κάποιοι δεν θα έχουν ποτέ αυτήν την δυνατότητα.Καταδείχθηκε αυτό με αφορμή την πρωτοβουλία του δήμου Αθηναίων, να καλέσει την Αλκηστι Πρωτοψάλτη να κάνει μία βόλτα στην καρότσα ενός φορτηγού, σε μία περιοδεύουσα συναυλία στους δρόμους της Αθήνας, το Σάββατο το πρωί. Μία «περιοδεία» που κατέληξε στον Ευαγγελισμό σε ένδειξη συμπαράστασης και ευγνωμοσύνης για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Ενεργοποιήθηκαν – και φάνηκε αυτό, αντανακλαστικά της περιόδου 2014-2015. Γνωστά τρολ της «αντίστασης» έπιασαν δουλειά, έσπευσαν να καταγγείλουν την στάση του φορτηγού στο Μαξίμου. Ο Κραουνάκης μάλιστα δήλωσε από τα κοινωνικά δίκτυα ότι δεν θέλει να ακούγονται τα τραγούδια του «στου Κούλη τα λημέρια», υποβιβάζοντας τον εαυτό του σε κάτι που δύσκολα χαρακτηρίζεται. Ενας δημιουργός να διαλέγει ακροατήριο. Ή μάλλον να νομίζει ότι μπορεί να διαλέγει…

Ενοχλήθηκαν πάλι οι περισσότεροι από τους διαμαρτυρόμενους, επειδή βγήκε από το Μαξίμου ο Μητσοτάκης για μία σύντομη συνομιλία εξ αποστάσεως με την Πρωτοψάλτη και γύρω του είχαν συνωστιστεί (κακώς) φωτογραφοι και ρεπόρτερ, δίχως να τηρούνται οι αποστάσεις ασφαλείας. Το σύνδρομο του μίζερου μαρτυριάρη ενεργοποιήθηκε, εκείνου που με κάθε ευκαιρία θα σπεύσει να φωνάξει «κυρία, κυρία…» και να καταγγείλει την ζαβολιά. Συμψηφιστικό αντανακλαστικό ήταν αυτό, για την κριτική που ασκήθηκε μία ημέρα νωρίτερα στην «αυθόρμητη» συγκέντρωση γονέων (;) και εκπαιδευτικών στο Σύνταγμα για το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας. Λές και είναι το ίδιο, μία άσκοπη μάζωξη, υποκινούμενη ή μη υπό αυτές τις συνθήκες και μία πρωτοβουλία συμπαράστασης, εν τέλει για τους πολίτες τους ίδιους…

Ο εξυπνακισμός έφτασε σε άλλα επίπεδα από όσους αναρωτήθηκαν με τι κωδικό εξαίρεσης έγινε η μετακίνηση της γνωστής τραγουδίστριας. Θα μπορούσαν να διαλέξουν μεταξύ πολλών, αλλά και πάλι θέλει μία κάποια σκέψη αυτό.

Αλλοι πάλι επιχείρησαν άλλου είδους προσβλητικούς και βέβηλους συμψηφισμούς. Εγραψε κάποιος στο twitter: «Πως θα χαρακτηρίζατε αυτούς που με 130 νεκρούς οργανώνουν φιέστες με ανοιχτά φορτηγά και μουσική σε όλη την πόλη; Σαδιστές; Μανιακούς; Σαλταρισμένους; Αδίστακτους; Αδιάφορους για την ανθρώπινη ζωή; Όλα τα παραπάνω;».

Προφανώς είναι κάποιος σε σύγχυση. Γιατί μοιραία η σκέψη πάει σε άλλους που έκαναν άλλα, όταν υπήρχε αντίστοιχος αριθμός νεκρών στο Μάτι και οι αρμόδιοι έδιναν παραστάσεις κάνοντας τους ανήξερους. Και με μία ανατριχιαστική διαφορά: Για εκείνους τους νεκρούς υπήρχαν συγκεκριμένες ευθύνες, που ποτέ δεν αναλήφθηκαν. Για τους νεκρούς της πανδημίας δεν υπάρχουν ευθύνες. Αντιθέτως, έχει καταβληθεί κάθε είδους προσπάθεια ώστε να είναι όσο το δυνατόν λιγότεροι.

Όλα αυτά τα περιστατικά και ο σάλος που σηκώθηκε με αφορμή μία τόσο θετική πρωτοβουλία, φανερώνουν πολλά. Ή μάλλον υπενθυμίζουν ότι όσα συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια, με όχημα τις διχαστικές λογικές και πρακτικές, είναι βαθιά ριζωμένα στα απολιθωμένα μυαλά κάποιων.

Το ευτύχημα είναι, αν κρίνει κάποιος από την απήχηση που (δεν) έχουν τα δηλητηριώδη σχόλια, ότι ελάχιστοι έχουν διάθεση να επιστρέψουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Οι περισσότεροι θέλουν πλέον την ηρεμία τους, θέλουν διέξοδο από την αγωνία τους για την επόμενη ημέρα, αναζητούν μία λύση, όχι ένα πρόβλημα. Από αυτό θα κριθούν και οι πολιτικές δυνάμεις και οι έμμισθοι ή μη ακόλουθοί τους: Αν μπορούν να προτείνουν λύσεις ή αν απλώς θέλουν να κάνουν φασαρία, σαν αυτούς τους λίγους ενοχλητικούς κάθε γειτονιάς…