Ένα ευρώ από το κράτος, ένα ευρώ και από τους ιδιώτες

Δεν έχω καμία δυσκολία να παραδεχθώ πως οι Βρετανοί -ανεξαρτήτως του ποιος κατοικεί στον αριθμό 10 της Downing Street- συνεχίζουν να με εκπλήσσουν για το πώς καταφέρνουν και συνδυάζουν τις διδαχές του marketing με την αποτελεσματικότητα μιας κυβερνητικής επιλογής σε μια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή. Η βρετανική κυβέρνηση προκειμένου να δώσει ένα ουσιαστικό χέρι βοηθείας στις δυναμικά αναπτυσσόμενες εταιρείες καινοτομίας που επλήγησαν την περίοδο της εισβολής του covid-19 δημιούργησε ένα ξεχωριστό εξειδικευμένο όχημα παροχής δανείων, το οποίο και ονόμασε Future Fund. Με άλλα λόγια, το Κεφάλαιο του Μέλλοντος. Και το μήνυμα δεν χρειαζόταν και πολλά πολλά για να περάσει στην επιχειρηματική κοινότητα και την κοινή γνώμη – έφθανε ο τίτλος!

Μια υπόθεση, δίχως άλλο, για το Μέλλον! Μόνο που τα δάνεια δεν μοιράζονται… αέρα – πατέρα. Κάθε άλλο. Όπως διαβάζω σε σχετική ενότητα του ιστότοπου της Βρετανικής Κυβέρνησης gov.uk, το Future Fund θα παρέχει κρατικά δάνεια σε εταιρείες με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο, από 125.000 έως 5 εκατομμύρια λίρες, με μια και μόνη προϋπόθεση: Όσα χρήματα βάλει το Κράτος άλλα τόσα θα πρέπει να βρεθούν από τον ιδιωτικό τομέα. Μαγκιά που θα έλεγαν και οι έφηβοι στη γλώσσα τους.

Ας μου επιτραπεί να το επαναλάβω: Τα κρατικά δάνεια θα χορηγούνται με την επιφύλαξη τουλάχιστον ίσης χρηματοδότησης από ιδιώτες επενδυτές. Εν ολίγοις, διαμοιρασμός του ρίσκου. Και δεν είναι μόνον αυτό καθώς το ρίσκο υποχρεώνει εκείνον ή εκείνους που το αναλαμβάνουν να ανεβάσουν τον πήχη της εταιρικής υπευθυνότητας.

Τα κρατικά δάνεια του Future Fund θα είναι μετατρέψιμου χαρακτήρα. Και αυτό γιατί όπως διαβάζω στο gov.uk, «αυτά τα μετατρέψιμα δάνεια μπορεί να είναι η κατάλληλη επιλογή για επιχειρήσεις που βασίζονται σε επενδύσεις συμμετοχών και δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στο πρόγραμμα Coronavirus Business Interruption Loan Scheme». Το πρόγραμμα του Future Fund θα «τρέξει» από την 100% κρατικών συμφερόντων British Business Bank μέσα από ένα δίκτυο 130  συνεργαζόμενους φορέων που συμπεριλαμβάνει τράπεζες, εταιρείες επιχειρηματικών συμμετοχών, εταιρείες χρηματοδοτικής μίσθωσης, ηλεκτρονικές πλατφόρμες κ.α.

Στο ίδιος μήκος κύματος βρίσκονται και ορισμένες τεχνικές λεπτομέρειες που αφορούν την χρηματοδότηση και τους όρους της. Η ενδιαφερόμενη εταιρεία πρέπει να έχει την έδρα της στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και να διαθέτει ένα καλό ιστορικό χρηματοδότησης. Για παράδειγμα να έχει σηκώσει χρήματα από την αγορά – από funds κλπ- τουλάχιστον 250 χιλιάδων λιρών με την μορφή της συμμετοχής τους στο μετοχικό κεφάλαιο τα 5 τελευταία χρόνια.

Από όλα αυτά για να είμαι ειλικρινής κρατώ ένα στοιχείο: Εκείνο που αφορά στην υποχρέωση της ίσης συμμετοχής στη χρηματοδότηση από την πλευρά ιδιωτών επενδυτών. Μια αρχή που θα μπορούσε να λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και κυρίως στο πεδίο του ευρύτερου δημόσιου τομέα όπως τα ΑΕΙ, τα ερευνητικά κέντρα, τα νοσοκομεία, τους θεατρικούς οργανισμούς και τους πολιτιστικούς φορείς. Με άλλα λόγια, το κράτος για κάθε ένα ευρώ που δίνει σε ένα δημόσιο φορέα απαιτεί από εκείνον να βρει από την αγορά άλλο ένα ευρώ. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να θελήσει η πολιτική ηγεσία να γυρίσει τον διακόπτη και να το εφαρμόσει στο πλαίσιο του γενικότερου εξορθολογισμού στα δημόσια οικονομικά της χώρας.