Οι καθημερινοί ήρωες στη μάχη κατά του κοροναϊού

Από τη στιγμή που η νόσος του νέου κορονοϊού (SARS-CoV-2), χτύπησε για πρώτη φορά και την πόρτα της Ελλάδας, η καθημερινότητά μας άλλαξε ριζικά. Αποκτήσαμε νέες συνήθειες, πήραμε αποστάσεις ακόμα και από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, φορέσαμε μάσκες, γεμίσαμε τις τσέπες μας με αντισηπτικά μαντηλάκια και σπρέι και κυρίως, διδαχτήκαμε να «Μένουμε σπίτι».

Όχι όλοι όμως. Υπάρχουν κάποιες κατηγορίες πολιτών που έμειναν έξω για να μπορούμε όλοι εμείς να παραμένουμε στο σπίτι μας υγιείς και ασφαλείς. Άνθρωποι που το επάγγελμά τους, η συνείδησή τους αλλά και η ευθύνη που τους βαραίνει, δεν τους επιτρέπει να εγκαταλείψουν το «έξω» και να κουρνιάσουν στην ασφάλεια του σπιτιού.

Άνθρωποι όπως ο καθηγητής εντατικής θεραπείας Γιώργος Δημόπουλος και ο καρδιολόγος Δημήτρης Κωνσταντώνης, που αρνούνται να νικηθούν από τον ιό και κάθε μέρα μαζί με τις νοσηλεύτριες Ταϊμπά Ρίαζ, Μαρία Τσαμούρη και Ιωάννα Μοσκόφη, στο νοσοκομείο Αττικόν, δίνουν μάχη για να απελευθερώσουν δεκάδες συναθρώπους μας από τα δεσμά της καταστολής και της διασωλήνωσης.

Όπως η τραπεζοκόμος Ελένη Γρίβα, που περιγράφει την ώρα του φαγητού για τους ασθενείς, σαν την πιο ευτυχισμένη τους στιγμή, επειδή νιώθουν πως δεν είναι μόνοι τους, πως κάποιος ενδιαφέρεται για αυτούς.

Όπως η διασώστρια του ΕΚΑΒ Κωνσταντίνα Παπαχριστοδούλου, που δεν αποδέχεται τον όρο «ήρωας» που της αποδίδουν, επειδή κάνει απλά αυτό που αγαπά, τη δουλειά της.

Όπως ο οδηγός τρόλεϊ του ΟΣΥ Γιώργος Κουφόπουλος, που ένιωσε απίστευτη μοναξιά την Κυριακή του Πάσχα, όταν έκανε δύο συνεχόμενα δρομολόγια χωρίς κανέναν επιβάτη στην έρημη Αθήνα και παρακαλούσε να μπει κάποιος για να σπάσει την εκκωφαντική σιωπή.

Όπως ο οπερατέρ της ΕΡΤ Γιάννης Μέντζος, που συνειδητά δεν έκανε χρήση της άδειας ειδικού σκοπού για να ριχθεί στη μάχη της ενημέρωσης.

Όπως ο φαρμακοποιός, ο αστυνομικός, ο φούρναρης, ο υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ, ο καθαριστής του δήμου, ο οδηγός του μετρό, τα παιδιά που κάνουν ντελίβερι.

Άνθρωποι όπως τους κατέγραψε ο φακός του ΑΠΕ-ΜΠΕ και του Γιάννη Κολεσίδη.

Όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους ως εκείνους που έμειναν έξω τις πιο δύσκολες μέρες της πανδημίας. Είναι αυτοί που έμειναν δίπλα μας, θα παραμείνουν δίπλα μας και έχουν όνομα.