«Θα σας πω πώς έγινε
έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε
στο δρόμο του έναν κτυπημένο
τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε

πριν κοντά του να πλησιάσει, για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
και καλύτερα να πούμε
ούτε πως τον έχω δει.

Και επειδή φοβήθηκε
έτσι συλλογίστηκε.

Τάχα δε θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε, αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
από πάνω να κτυπά»

Είναι ένα απόσπασμα από ποίημα της Ελένης Βακαλό, καλό είναι να το θυμόμαστε στα χρόνια της ανθρωποφαγίας που έρχονται.

Λένε πολλοί ότι η κρίση του κοροναϊού θα αλλάξει τους ανθρώπους. Θα τους κάνει διαφορετικούς απ’ ότι ήταν πριν.

Λένε να μην είμαστε απαισιόδοξοι, ότι όλα θα γίνουν καλύτερα.

Οι άνθρωποι θα αγαπηθούν ξανά, θα επιστρέψουν σε αξίες που ξέχασαν.

Ότι θα γίνουν πιο ανοικτοί στους άλλους ανθρώπους.

Ότι θα σέβονται περισσότερο τους ηλικιωμένους.

Ότι δεν θα χτυπούν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους κι ότι δεν θα κρύβονται τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.

Λένε ότι με την πανδημία επιστρέψαμε στα σπίτια μας, ξαναγίναμε πιο ζεστοί.

Ότι θυμηθήκαμε ότι υπάρχουν και οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι ντελιβεράδες, οι φαρμακοποιοί κι όλοι εκείνοι που μας υπηρέτησαν τις ημέρες του εγκλεισμού βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία τους.

Μέρα Μαγιού που είναι, γεμίσαμε τα social media με λουλούδια και λόγια αγάπης, αφοσίωσης, συμπάθειας και όλα αυτά τα γλυκανάλατα που θυμόμαστε μόνο γιατί έτσι πρέπει.

Και ξαφνικά νομίσαμε ότι έγινε ο κόσμος καλύτερος.

Και πιστεύουμε ότι από τη Δευτέρα θα ανατείλει μια νέα… Ελλάδα, ένας διαφορετικός πλανήτης.

Όμως, μήπως να δούμε και τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού;

Αυτήν που η Ελένη Βακαλό αναφέρει ως ο τρόπος που ένας καλός άνθρωπος γίνεται κακός;

Θα θυμόμαστε για παράδειγμα ότι τα ελληνικά νοσοκομεία είναι ακόμη σε άθλια κατάσταση και απλά μπαλώνουμε τρύπες μέχρι την επόμενη κρίση;

Θα θυμηθούμε ότι χιλιάδες συνάνθρωποί μας δεν έχουν να αγοράσουν ούτε τις μάσκες που η πολιτεία κρίνει υποχρεωτικές αλλά που δεν τις διανέμει δωρεάν;

Θα θυμηθούμε τους χιλιάδες ηλικιωμένους που βρίσκονται σε δομές υγείας ή σε γηροκομεία τα οποία αποτελούν ακόμη υγειονομικές βόμβες, ανεξαρτήτως του κοροναϊού;

Θα σκεφτούμε έστω για μια στιγμή την καταπιεστική, απολύτως πατερναλιστική κοινωνία που διαμορφώνεται με φόντο την πανδημία;

Την καταπάτηση ατομικών ελευθεριών και προσωπικών δεδομένων που γίνεται στο όνομα της δημόσιας υγείας;

Θα συνεχίσουμε να θεωρούμε ότι το κράτος – πατερούλης μπορεί να μας «πατρονάρει» έχοντας τη σφραγίδα της αυθεντίας, κι αυτό να κρίνεται απόλυτα φυσιολογικό.

Είμαστε ευχαριστημένοι που το ΠΑΜΕ έκανε συγκέντρωση με αποστάσεις κι έσωσε την τιμή της εργατικής Πρωτομαγιάς;

Θα αποδεχθούμε τον εργασιακό μεσαίωνα που ήδη είναι εδώ;

Την οικονομική κρίση ποιος θα την πληρώσει;

Τα κοινωνικά κινήματα που είναι; Οι αλληλέγγυοι που χάθηκαν;

Οι σοφοί της χώρας γιατί έχουν σιωπήσει;

Αυτή είναι η χώρα και ο κόσμος που θέλουμε;

Οποιος πιστεύει ότι η πανδημία των προηγούμενων εβδομάδων έχτισε έναν καλύτερο κόσμο γελιέται.

Και το μόνο που μπορεί να αλλάξει αυτά που έρχονται είναι η ατομική ευθύνη. Αυτή που λέει ότι δεν πρέπει να επικρατήσει η ανθρωποφαγία.

Αυτή που δεν θα επιτρέψει τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Headlines