Κοροναϊός: Η επιβολή μέτρων οδηγεί στα… δικαστήρια

Η μαθήτρια της τετάρτης δημοτικού ειδοποιήθηκε να επιστρέψει στο σχολείο της τη Δευτέρα 27 Απριλίου, ενώ οι υπόλοιπες τάξεις θα ακολουθούσαν την επόμενη Δευτέρα, στις 4 Μαΐου. Η μικρή δεν δίστασε να προσφύγει στη δικαιοσύνη. Και δικαιώθηκε. Το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο της Έσσης έκρινε ότι η ενάγουσα υφίσταται άνιση μεταχείρηση, καθώς εκτίθεται στον κίνδυνο προσβολής από τον κορωνοϊό για μία εβδομάδα περισσότερο από τα άλλα παιδάκια, τα οποία θα επέστρεφαν αργότερα στα θρανία. Ο πέλεκυς της δικαιοσύνης φαίνεται ότι επιβάλλει προσεκτικούς χειρισμούς και σε άλλα σχολεία. Δεν πρόλαβε να ανοίξει το γυμνάσιο της πόλης Ντορμάγκεν και βρέθηκε θετική στον ιό η μητέρα ενός μαθητή, με αποτέλεσμα να ξανακλείσει. Ωστόσο, καθώς πλησιάζουν οι απολυτήριες εξετάσεις του Λυκείου, η διεύθυνση ανακοίνωσε ότι τα μαθήματα στις σχολικές αίθουσες συνεχίζονται, αλλά μόνο αν το επιθυμούν οι ίδιοι οι μαθητές. Σε διαφορετική περίπτωση τα προπαρασκευαστικά μαθήματα θα παραδίδονται μέσω διαδικτύου.

Ωστόσο, ούτε αυτή η λύση φαίνεται ιδανική για όλους. Δικηγόρος του Βερολίνου δηλώνει στο τοπικό δίκτυο RBB ότι εκπροσωπεί δεκάδες μαθητές, οι οποίοι προσφεύγουν στη δικαιοσύνη, ζητώντας να κυρηχθεί αντισυνταγματικό το κλείσιμο των σχολείων σε περίοδο εξετάσεων. Το επιχείρημα όσων διαμαρτύρονται είναι ότι στο σπίτι τους το περιβάλλον είναι ακατάλληλο για διάβασμα, καθώς συνωστίζονται πολλοί άνθρωποι σε μικρό χώρο. Υπό κανονικές συνθήκες θα κατέφευγαν στη βιβλιοθήκη του σχολείου, αλλά αυτό είναι αδύνατον. Κατά συνέπεια, λένε, υφίστανται άνιση μεταχείριση σε σχέση με άλλους μαθητές, που έχουν στο σπίτι τους όλες τις προϋποθέσεις για να προετοιμαστούν με ηρεμία για τις εξετάσεις τους.

Κλειστές παραμένουν οι εμπορικές αλυσίδες

Συγκεχυμένη παραμένει η κατάσταση και στα εμπορικά καταστήματα. Ο νομοθέτης επιτρέπει να ανοίξουν τα καταστήματα με συνολική επιφάνεια πώλησης κάτω των 800 τ.μ.

Ωστοσο, μεγάλες εμπορικές αλυσίδες προσφεύγουν στη δικαιοσύνη, υποστηρίζοντας ότι η απαγόρευση δεν έχει νόημα, καθώς πιο εύκολα τηρούνται οι προβλεπόμενες αποστάσεις ασφαλείας σε πολυκατάστημα 50.000 τ.μ. παρά σε ένα συνοικιακό κατάστημα 50 τ.μ.

Εύλογο το επιχείρημα; Οι απόψεις διίστανται. Το Συνταγματικό Δικαστήριο της Βαυαρίας κρίνει αντισυνταγματικό το όριο των τετραγωνικών, ενώ αντιθέτως τα Συνταγματικά Δικαστήρια στην Κάτω Σαξονία και στο κρατίδιο του Ζάαρ δεν βλέπουν κώλυμα.

Ομαδικές προσφυγές για αποζημιώσεις

Στη Γερμανία τα πρώτα «μαζικά κρούσματα» του ιού άρχισαν να εκδηλώνονται τον Μάρτιο, μετά την επιστροφή των εκδρομέων από δημοφιλή χιονοδρομικά κέντρα της Αυστρίας και της βόρειας Ιταλίας. Σύμπτωση; Όχι, υποστηρίζουν χιλιάδες από τους παθόντες και προετοιμάζουν ομαδική προσφυγή κατά της δημοτικής αρχής του Ισγκλ στην Αυστρία.

Το επιχείρημά τους: μέχρι τις αρχές Μαρτίου και ενώ είχαν ήδη εκδηλωθεί κρούσματα, οι αρμόδιοι είτε υποτιμούσαν, είτε – ακόμα χειρότερα – αποσιωπούσαν τον κίνδυνο, ελπίζοντας να μην διαταραχθεί η ομαλή λειτουργία της τουριστικής βιομηχανίας. Σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης, αυστριακή καταναλωτική οργάνωση έχει συγκεντρώσει 2.700 υπογραφές από ενδιαφερόμενους (μεταξύ αυτών 2.300 Γερμανοί), οι οποίοι διεκδικούν αποζημιώσεις, ενώ θα αποδοθούν και ποινικές ευθύνες, εφόσον κριθούν ένοχοι οι τοπικοί άρχοντες.

Οι υγειονομικές αρχές εκτιμούν ότι ο ασθενής «μηδέν» στο Ισγκλ ήταν μία γυναίκα από την Ελβετία, η οποία είχε νοσήσει στις 5 Φεβρουαρίου, αλλά πολύ αργότερα καταχωρήθηκε ως επίσημα καταγεγραμμένο κρούσμα. Επιπλέον, ένας Γερμανός που εργαζόταν σε πολυσύχναστο μπαρ της περιοχής είχε ασθενήσει στις 7 Μαρτίου, αλλά το μπαρ δεν έκλεισε πριν από τις 9 Μαρτίου, οπότε εμφανίστηκαν άλλα 15 κρούσματα σε πελάτες. Πάντως, μέχρι τα τέλη Μαρτίου η εισαγγελία του Ίνσμπρουκ δεν είχε εκκινήσει τη διαδικασία, επισημαίνοντας ότι «αναμένει» το αποτέλεσμα της αστυνομικής έρευνας στο Ισγκλ.

Δικαίωμα στην «εργασία από το σπίτι»;

Σε εποχές κορωνοϊού εκατομμύρια εργαζόμενοι αφήνουν τα γραφεία τους και δουλεύουν από το σπίτι. Το «καλό παράδειγμα» δίνουν από την πρώτη στιγμή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και άλλα όργανα της ΕΕ, προσφέροντας στους υπαλλήλους καθεστώς τηλε-εργασίας με πλήρεις αποδοχές. Μόνο που το home-office, όπως λέγεται στη Γερμανία, κρύβει νομικές «παγίδες». Κατ’ αρχάς όλοι συμφωνούν ότι έννομη αξίωση για εργασία από το σπίτι δεν υπάρχει. Από την άλλη πλευρά, εκτιμούν εργατολόγοι, η τηλε-εργασία κατοχυρώνεται νομικά, εφόσον έχει ήδη εφαρμοστεί για εύλογο διάστημα Ο υπουργός Εργασίας Ουμπέρτους Χάιλ εξαγγέλλει νομοσχέδιο, με το οποίο θεσπίζεται η έννομη αξίωση του εργαζόμενου. Όμως οι αντιδράσεις είναι έντονες, όχι μόνο από την πλευρά των επιχειρήσεων. Όπως επισημαίνει σχολιαστής της εφημερίδας Die Zeit, η τηλε-εργασία προϋποθέτει «μία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ εργοδοσίας, προϊσταμένων και συναδέλφων», ενώ ένας νόμος θα προκαλούσε μία σειρά από ερωτήματα: «Πώς ρυθμίζονται οι συνθήκες εργασίας; Πότε και με ποιόν τρόπο οφείλω να είμαι διαθέσιμος στο σπίτι μου για τον εργοδότη μου; Τι γίνεται με τον εξοπλισμό γραφείου; Αυτές τις μέρες πολλοί διαπιστώνουν ότι ένα επαγγελματικό γραφείο με ρυθμιζόμενο ύψος είναι καλύτερο για τη μέση από το τραπέζι της κουζίνας. Και ποιος πληρώνει τα αναλώσιμα;»

O Ουφούκ Αλτούν, ερευνητής στο Ινστιτούτο Εργασίας IFAA, επισημαίνει στην εφημερίδα General-Anzeiger ότι σε καθεστώς εργασίας από το σπίτι «ο εργοδότης είναι υπεύθυνος για τη διάθεση και εγκατάσταση του απαραίτητου εξοπλισμού στην ιδιωτική κατοικία» του εργαζόμενου. Όποιος ελπίζει σε έκπτωση από το φορολογητέο εισόδημά του λόγω εργασίας από το σπίτι, μπορεί να απογοητευθεί, γιατί μία τέτοια έκπτωση προϋποθέτει «ένα δωμάτιο αποκλειστικά αφιερωμένο στην εργασία, δεν αρκεί ο υπολογιστής στο τραπέζι της κουζίνας». Ένα ακόμη πρόβλημα, τονίζει ο Γερμανός αναλυτής, είναι ότι, δουλεύοντας από το σπίτι, ο εργαζόμενος δεν έχει πάντοτε την ασφαλιστική κάλυψη του εργοδότη σε περίπτωση ατυχήματος, όπως στο γραφείο, παρά μόνο για δραστηριότητες που έχουν «άμεση συνάφεια με το αντικείμενο της εργασίας». Για να αναφέρουμε το πιο απλό και απευκταίο παράδειγμα: «Όποιος σκοντάψει πηγαίνοντας στην τουαλέτα κατά κανόνα δεν καλύπτεται από την εκ του νόμου προβλεπόμενη ασφάλιση ατυχημάτων…»