Το ποδόσφαιρο πρέπει να αρχίσει για το καλό όλων μας
Δεν είναι τα λεφτά των ομάδων, που θα... ζήσουν και χωρίς να ολοκληρωθεί η σεζόν. Είναι οικογένειες που μπορεί να μη ζήσουν και τόσο εύκολα αν το ποδόσφαιρο δεν ξεκινήσει πάλι.
Το ποδόσφαιρο δεν είναι σχολεία, που δε θα χαθεί και ο κόσμος αν παραμείνουν κλειστά (κυρίως τα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία). Ούτε καφενεία με ευπαθείς ομάδες που περνάνε από τα χέρια τους τα ίδια τραπουλόχαρτα. Στο ποδόσφαιρο αγωνίζονται αθλητές οι οποίοι γυμνάζονται καθημερινά, είναι υγιείς, έχουν καλό ανοσοποιητικό σύστημα. Και φυσικά, μπορούν να συνεχίσουν την καραντίνα, να είναι σπίτι – γήπεδο, γήπεδο – σπίτι, να παίζουν και να κλείνονται μέσα, μακριά απ’ όλους, με καθημερινές εξετάσεις.
Γι’ αυτό και το αν θα ξεκινήσει το ποδόσφαιρο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο, είναι το νούμερο ένα θέμα συζήτησης από την πρώτη μέρα της πανδημίας. Είναι και για τα χρήματα. Είναι μια βιομηχανία χρημάτων τεράστια. Είναι πολλά τα έσοδα που θα χαθούν για τους συλλόγους, αλλά δε… χάθηκε και ο κόσμος. Θα ζήσει ο Παναθηναϊκός και μετά την πανδημία. Θα ζήσει και ο Ολυμπιακός. Και η ΑΕΚ. Και ο ΠΑΟΚ. Και η Μπάγερν Μονάχου. Και η Μπαρτσελόνα. Και η Παρί Σεν Ζερμέν.
Ακόμα και αν δεν ξανά παίξουν μέχρι τον Σεπτέμβριο, πάλι θα ζήσουν. Πιο μαζεμένα; Ναι. Με μικρότερα συμβόλαια; Ναι. Χωρίς τον κόσμο, άρα και τα έσοδα των εισιτηρίων για ένα μεγάλο διάστημα; Ναι. Αλλά θα ζήσουν. Με τις ίδιες ή μικρότερες ανέσεις, θα τα καταφέρουν. Υπάρχει… απόθεμα.
Αντίθετα, υπάρχει κόσμος που κινδυνεύει να μη ζήσει καλά αν το ποδόσφαιρο δεν ξεκινήσει. Και τούτο είναι που μπορεί να σε εξοργίσει, όταν ακούς από ανθρώπους που ζουν απ’ το ποδόσφαιρο πως «δε χάθηκε και ο κόσμος αν δεν ξεκινήσουμε πάλι». Λάθος. Μπορεί για κάποιους ο κόσμος να χαθεί αν έξι μήνες δεν υπάρξει αθλητισμός. Πάντα, φυσικά, με την προϋπόθεση ο αθλητισμός να επιστρέψει υπό έλεγχο, κάτω από τα αυστηρότερα μέτρα ασφαλείας για τον ιό.
Αν δεν υπάρξει ποδόσφαιρο, λοιπόν, δε θα υπάρξει και μισθός για τους εργαζόμενους στα γραφεία των ομάδων και στα γήπεδα. Αν δεν υπάρξει ποδόσφαιρο, δε θα έχουν τι να γράψουν τα media. Τι να πουν τα ραδιόφωνα. Δε θα υπάρχουν αθλητικές εκπομπές στην τηλεόραση. Πιθανότατα κάποια απ’ αυτά θα κλείσουν, άλλα θα διώξουν κόσμο, άλλα θα συνεχίσουν να έχουν εργαζομένους σε αναστολή. Και άνθρωποι με οικογένειες ή χωρίς μπορεί να χάσουν το εισόδημά τους.
Ποιος ο λόγος, λοιπόν, κάποιος που ζει από το ποδόσφαιρο, να λέει ότι θέλει να σταματήσει; Ποιος ο λόγος κάποιος που βλέπει το… μαγαζί του να είναι αθλητικού περιεχομένου αλλά το 80% των ειδήσεων εδώ και ένα μήνα να αφορούν τον κορωνοϊό να μη θέλει ποδόσφαιρο; Πιθανότατα όσοι τα λένε αυτά να έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους, ίσως να κέρδισαν το λαχείο και να κάνουν χόμπι, αλλά εδώ μιλάμε για τον διπλανό μας. Για τον άνθρωπο που μπορεί να μην έχει να πληρώσει το νοίκι του αν παραμείνουν τα ρολά κατεβασμένα και όχι για το μεγαλύτερο ποσοστό των ποδοσφαιριστών που μπορούν να… αράξουν και ένα χρόνο χωρίς να πάθουν το παραμικρό.
Το γράφω πάλι για να μην παρεξηγηθώ: η υγεία είναι πάνω απ’ όλα και κάθε απόπειρα επιστροφής του αθλητισμού οφείλει να έχει τη διαβεβαίωση από τους ειδικούς πως όλα θα κυλήσουν ομαλά και δε θα κινδυνεύσει ούτε ένας απ’ όλο αυτό. Από τη στιγμή που τούτη η διαβεβαίωση φαίνεται να υπάρχει τουλάχιστον στη χώρα μας, τότε η επιστροφή του ποδοσφαίρου θα είναι για το καλό όλων μας. Για να έχουν και οι άνθρωποι που ζουν γύρω απ’ αυτό τα απαραίτητα στο σπίτι τους.
Καλά τα αστειάκια, καλές οι πλακίτσες και οι απόψεις για το τι βολεύει την ομάδα του καθενός, αλλά εδώ δε μιλάμε για ομάδες. Για να το πω και πιο… λαϊκά, σε αυτά δε χωράνε οπαδικά. Ούτε μετράνε πρωταθλητές, δευτεραθλητές, υποβιβασμοί και προβιβασμοί. Μετράει να υπάρχει ένα γραφείο να πηγαίνουμε και μετά το τέλος του κορωνοϊού και να μην επιστρέψουμε σε μέρες που η κρίση σάρωσε τα πάντα, με τα media να είναι ένας από τους τομείς που χτυπήθηκαν πιο πολύ από πολλούς άλλους.
Και μιας και είναι της… μόδας να μιλάμε για ελευθερία του λόγου, για δημοσιογραφική δεοντολογία και για άλλες τέτοιες χαριτωμενιές, ας διαβάσουμε και κανένα κείμενο για το πόσους μπορεί να διώξει το κάθε Μέσο αν μπει η ταμπέλα «κλειστόν» μέχρι τον Σεπτέμβριο. Εκεί να δούμε πόσο… μάγκες είμαστε όλοι μας και πόσοι θα κοιτάξουν μόνο το δικό τους κεφάλι και θα ρίξουν κλωτσιά σε όσους απλώνουν χέρι βοηθείας…
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις