Με τα λεφτά των άλλων…

Oι πολιτικοί λατρεύουν τα «μέτρα». Γιατί μέσα από αυτά εκφράζεται η ουσία του ρόλου τους. Δηλαδή η άσκηση εξουσίας. Που συνήθως μεταφράζεται σε παροχές προς όσες ομάδες έχουν την τύχη να έχουν την εύνοια των αφεντικών μιας χώρας. Εξίσου βέβαια τα μέτρα συχνά θίγουν άλλες ομάδες πολιτών. Στο όνομα κάποιου συχνά αφηρημένου αλλά πάντα αναφερόμενου γενικότερου καλού. Ετσι όσοι ασκούν εξουσία έχουν τη δυνατότητα, μέσω των αποφάσεών τους, να κάνουν κάποιους πλούσιους και κάποιους άλλους φτωχούς. Να θυμηθούμε και τα λόγια της Μάργκαρετ Θάτσερ: «Το κακό με τον σοσιαλισμό είναι πως κάποτε τελειώνουν τα χρήματα των άλλων»!!

Αυτός είναι κυρίως ο λόγος που την ανάμειξη του Δημοσίου στην κοινωνία, και ιδιαίτερα στην οικονομία, δεν τη λατρεύουν μόνο οι σοσιαλιστές αλλά το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου. Ολοι συμφωνούν στην αφαίρεση των κερδών του ενός πολίτη και στη διανομή τους σε κάποιους άλλους. Διαφωνούν μόνο στην ακριβή συνταγή και στα χαρακτηριστικά κάθε φορά του εκάστοτε αποδέκτη. Σχεδόν τα 2/3 του κρατικού προϋπολογισμού απαρτίζονται από παρόμοιες κινήσεις και πρωτοβουλίες.

Αυτές οι πράξεις, να ασκείς δηλαδή πολιτική και να κάνει «αγαθοεργίες» με τα λεφτά κάποιου άλλου είναι βαθιά ανήθικες. Σε κάθε άλλη περίπτωση της ζωής, δίχως δηλαδή τον μανδύα της κρατικής εξουσίας, τέτοιες αποφάσεις ή κινήσεις θα προκαλούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα. Διότι δεν θα στηρίζονταν στον νόμο. Τώρα όμως ο νόμος βρίσκεται πίσω από τέτοιες πράξεις βίαιης αφαίρεσης εισοδημάτων. Κι όχι μόνο αυτό αλλά η κλοπή ουσιαστικά του εισοδήματος κάποιου εμφανίζεται σαν πράξη μεγαθυμίας και ευαισθησίας. Η κρατική εξουσία εξαναγκάζει έναν πολίτη να υπηρετήσει τις επιδιώξεις κάποιου άλλου. Οχι μόνο κρατισμός δηλαδή αλλά κάτι που μοιάζει με δουλεία.

Επειδή το κράτος δεν παράγει πλούτο και δεν έχει αυτόνομα δικά του εισοδήματα, ο μοναδικός τρόπος για μια κυβέρνηση να δώσει κάποιο ποσό σε έναν πολίτη είναι μόνο αν το αφαιρέσει από κάποιον άλλο. Οπως λ.χ. όταν μειώνει τα ενοίκια, που κάποιοι πολίτες πληρώνουν σε κάποιους άλλους ιδιώτες!! Η νομιμότητα από μόνη της δεν καθαγιάζει τις ανήθικες πράξεις. Και η δουλεία ήταν κάποτε νόμιμη. Δεν ήταν όμως ηθική. Οπως και το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, οι διώξεις των Ναζί κατά των Εβραίων και οι εκκαθαρίσεις του Στάλιν και του Μάο. Νόμιμες στις χώρες εκείνες κανείς δεν αμφισβήτησε ποτέ πως ήσαν. Δεν ήταν όμως σωστές και ηθικές…

Η αφαίρεση της περιουσίας κάποιου για να αποδοθεί σε κάποιον άλλο αποκτά ψυχαναγκαστική διάσταση. Η καταπίεση δεν έχει ηθικά ανεκτή όψη. Γι’ αυτό ο κρατισμός είναι ανήθικος και συνάμα διαβολικός. Δεν μπορεί ποτέ να γίνει ηθικά αποδεκτός επειδή δυνατόν να στηρίζεται σε μια πλειοψηφική συγκυριακή συναίνεση. Η φιλανθρωπία, η αλληλεγγύη και η εθελοντική φροντίδα για τους γύρω έχει στέρεες ηθικές βάσεις. Οχι όμως κι η φιλανθρωπία που στηρίζεται στη βίαιη αφαίρεση εισοδήματος για την προώθηση κάποιων κοινωνικά αποδεκτών από κάποιους πρωτοβουλιών. Η κλοπή, νόμιμη ή όχι, πρέπει πάντα να είναι απόλυτα καταδικαστέα…