Την αποκαλούν «αμερικανίδα Κασσάνδρα». Γιατί είχε προβλέψει την εμφάνιση μιας πανδημίας όπως αυτή που βιώνουμε ήδη από το 1994, όταν κυκλοφόρησε το μπεστ σέλερ βιβλίο της «The Coming Plague», και συνέχισε να προειδοποιεί για αυτή σε μετέπειτα βιβλία και ομιλίες, συμπεριλαμβανομένων και TED Talks. Ο Φρανκ Μπρούνι, λοιπόν, ο γνωστός αρθρογράφος των «New York Times», θέλησε να ρωτήσει τη Λόρι Γκάρετ, μια δημοσιογράφο που βραβεύτηκε με Πούλιτζερ το 1996 για την κάλυψη του Εμπολα στο τότε Ζαΐρ, υπότροφο στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ, πρώην μέλος του θινκ-τανκ Council on Foreign Relations, επιστημονική σύμβουλο της ταινίας «Contagion» (2011), τι προβλέπει για το μέλλον. Και οι προβλέψεις της είναι δυσοίωνες.

Και εμβόλιο

Παρά τον ενθουσιασμό που προκάλεσε στα χρηματιστήρια, λέει η Γκάρετ, η ρεμντεσιβίρη μάλλον δεν είναι η σωτηρία μας. «Δεν είναι θεραπευτική», επισημαίνει πως τα στοιχεία δείχνουν μέχρι στιγμής ότι απλώς συντομεύει την ανάρρωση των ασθενών με COVID-19. «Χρειαζόμαστε είτε μια θεραπεία είτε ένα εμβόλιο» λέει.

Και εμβόλιο δεν «βλέπει» για την επόμενη χρονιά, ενώ η κρίση του COVID-19 θα συνεχιστεί για πολύ μεγαλύτερο διάστημα: η Γκάρετ θεωρεί πως θα πηγαίνει και θα έρχεται κατά κύματα, ή «μικροκύματα», επηρεάζοντας τον τρόπο με τον οποίο σκέπτονται οι άνθρωποι για όλα: θα επανεξετάσουν τη σημασία των ταξιδιών, θα επαναξιολογήσουν τη χρήση μέσων μαζικής μεταφοράς, θα αναθεωρήσουν τη σημασία των πρόσωπο με πρόσωπο επιχειρηματικών μίτινγκ. «Γράφεται Ιστορία μπροστά στα μάτια μας» επισημαίνει. «Μήπως επιστρέψαμε στην κανονικότητα έπειτα από την 11η Σεπτεμβρίου; Οχι. Δημιουργήσαμε μια εντελώς νέα κανονικότητα».

Η «αμερικανίδα Κασσάνδρα» προβλέπει κοσμογονικές αλλαγές και στο κοινωνικο-πολιτικό πεδίο. Αν η Αμερική, λέει, «εισέλθει στο επόμενο κύμα μολύνσεων από τον κορωνοϊό με τους πλούσιους να έχουν γίνει με κάποιον τρόπο πλουσιότεροι, κάνοντας όλα τα άσχημα πράγματα που κάνουν, και βγούμε από τις κρυψώνες μας και συνειδητοποιήσουμε πως «Ω Θεέ μου, δεν είναι μόνο ότι όλοι όσοι αγαπώ είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται, αλλά τώρα ξαφνικά όλοι αυτοί οι κόπανοι που μετακινούνταν με ιδιωτικά ελικόπτερα μετακινούνται με ιδιωτικά τζετ και έχουν δικό τους νησί να πάνε και δεν τους νοιάζει αν είναι ή όχι οι δρόμοι μας ασφαλείς», τότε νομίζω ότι μπορεί να δούμε τι ακριβώς σημαίνει συλλογική οργή». Ενα πράγμα, πάντως, η Γκάρετ παραδέχεται πως δεν μπορούσε να το προβλέψει: ότι το πρότυπο της τσαπατσουλιάς και της νωθρότητας θα ήταν σήμερα οι ΗΠΑ.

Headlines