Μια χώρα ξέφραγο αμπέλι όπου όλοι οι υποκριτές μαζεύτηκαν στην Αγία Παρασκευή

Είμαστε μια χώρα μπάχαλο. Και τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες νύχτες στις πλατείες της Αθήνας και αλλού ή όσα θα συμβούν τα επόμενα 24ωρα, αποδεικνύουν πως ούτε στις μεγάλες κρίσεις δεν μπορούμε να βάλουμε μυαλό.

Ούτε στις εθνικές τραγωδίες δεν μπορούμε να βρούμε τη χρυσή τομή, «το μέτρον» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.

Δεν είναι υπερβολή ότι και η Ελλάδα ζει μια εθνική τραγωδία. Πότε είχαμε μέσα σε λίγες εβδομάδες πάνω από 150 νεκρούς; Δεν ήταν συνάνθρωποί μας όλοι αυτοί;

Δεν ήταν οι γονείς μας και οι παππούδες μας; Ναι, λοιπόν, η κρίση του κοροναϊού είναι μια εθνική αλλά και μια παγκόσμια τραγωδία η οποία μετρά πάνω από 260 χιλιάδες νεκρούς.

Η «εξέγερση» της πλατείας

Κι εμείς εδώ στον μικρόκοσμό μας ασχολούμαστε με την «εξέγερση» της Αγίας Παρασκευής.

Ποιος να το ’λεγε ότι η επανάσταση θα ξεκινούσε από τα Βόρεια Προάστια. Εγινε… Εξάρχεια η πλατεία του Αη Γιάννη. Μια πλατεία με ακριβά και ιδιαιτέρως καλαίσθητα καταστήματα στα οποία πηγαίνουν χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά.

Μια πλατεία όπου ο ανεκδιήγητος τοπικός άρχοντας, ο δήμαρχος της Αγίας Παρασκευής, την χαρακτήρισε «άβατο» και άντρο ναρκομανών.

Ούτε ο… Εσκομπάρ να κυκλοφορούσε εκεί όπου το πρωϊνό κοστίζει όσο ένα ημερομίσθιο ανειδίκευτου εργάτη.

Τώρα θυμήθηκαν οι τοπικοί παράγοντες ότι υπάρχει μικροεγκληματικότητα στην περιοχή. Τώρα κατάλαβαν ότι πρέπει να γίνει «ανάπλαση» και μελέτες αναμόρφωσης της πλατείας. Υποκρισία.

Εβαλαν φιτίλι σε μια έτσι κι αλλιώς προβληματική κατάσταση που δημιούργησε η ανευθυνότητα ορισμένων πιτσιρικάδων, η πολιτική σπέκουλα από κάποιους ψευτοεπαναστατικούς χώρους και φυσικά η υποκριτική και μερικές φορές προκλητική στάση της κυβέρνησης και της Αστυνομίας.

Τι έχουμε στην Αγία Παρασκευή; Εχουμε το απόλυτο μπάχαλο της ελληνικής κοινωνίας. Ολες οι παθογένειες μαζί σε μια μικρή πλατεία.

Όχι. Στον Αη Γιάννη δεν «βροντάει ο Ολυμπος, δεν αστράφτει η Γκιώνα, ούτε πήρε κανείς τ’ άρματα και βγήκε στο βουνό».

Να με συγχωρέσουν οι «επαναστάτες» της πλατείας, αλλά δε γίνεται καμιά εξέγερση απέναντι στο σύστημα, στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων ή στα οικονομικά συστήματα που θα μας τσακίσουν την επόμενη ημέρα.

Δεν έχουμε καμιά κοινωνική πάλη, ούτε διαμορφώνονται κινηματικές συνθήκες.

Νεοελληνικό χάος

Αυτό που έχουμε είναι το νεοελληνικό χάος που ούτε μέσα από μια τόσο μεγάλη περιπέτεια δεν υποχώρησε.

Κρίμα, γιατί νομίζαμε ότι όλα αυτά που ζούμε, η πανδημία, η καραντίνα, ο εγκλεισμός στα σπίτια μας και οι θάνατοι τόσων ανθρώπων θα μας έκαναν να δούμε τη ζωή αλλιώς.

Στην Αγία Παρασκευή, στον Λυκαβηττό, στο Παγκράτι ή όπου αλλού στήθηκαν «πάρτι», συναθροίσεις και τσακωμοί με την Αστυνομία απλά επιβεβαιώθηκε η άποψη ότι αυτή η χώρα δεν μαθαίνει ποτέ από τις τραγωδίες της.

Γιατί μήπως μάθαμε από τη Μάνδρα ή το Μάτι; Μήπως άλλαξε κάτι από τους νεκρούς της Μαρφίν που θυμόμαστε κάθε 5^η Μαίου;

Μήπως πήραμε τα μαθήματά μας από τη δεκαετή λιτότητα;

Τίποτε. Εκεί να βγει ο κακός μας ο χαρακτήρας και ο κακός μας ο καιρός.

Είναι όλοι υποκριτές

Όλα είναι μια υποκρισία. Όλα είναι κακοστημένη παράσταση μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει στραβά και που η κανονικότητα είναι διαφορετική από τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί όταν καίγεται η Αθήνα αλλά αυτό το λες «κοινωνική πάλη», τότε δεν μπορείς να περιμένεις να εξελιχθεί αυτή η χώρα.

Όταν καίγονται άνθρωποι από τις μολότοφ ή δέρνονται ανυποψίαστοι πολίτες από τους «μπράβους» της Αστυνομίας αλλά αυτό περνάει ως «κανονικότητα», τότε δεν μπορεί να περιμένεις κάτι καλύτερο.

Όταν γίνονται δολοφονίες από τρομοκράτες αλλά αυτό χαρακτηρίζεται «επανάσταση», τότε δεν μπορείς να ελπίζεις πως κάτι θα αλλάξει.

Και μη βιαστούν να πουν κάποιοι ότι όλα αυτά είναι «πολιτική ορθότητα» και η θεωρία των «ίσων αποστάσεων».

Τι έγινε πραγματικά στην Αγία Παρασκευή

Είναι απλά λογική. Ας δούμε τι έχει γίνει πραγματικά στην Αγία Παρασκευή και τι θα γίνει τις επόμενες ημέρες για να καταλάβουμε ότι αυτή η χώρα δεν σώζεται.

Εχουμε ορισμένους νεαρούς, κι όχι μόνο, που εξέλαβαν τη χαλάρωση των μέτρων ως «εξαφάνιση» του κοροναϊού και του κινδύνου για τη δημόσια υγεία. Και βγήκαν όλοι μαζί να πιούν τα κοκτέιλ τους αδιαφορώντας για το αν θα κολλήσουν κι αν πιθανότατα θα μολύνουν κάποιους δικούς τους ανθρώπους.

Δεν ήταν δα και παιδάκια που έζησαν τον εγκλεισμό σε διαμερίσματα 50 τ.μ. στο κέντρο, ούτε τους έλειψε η βόλτα στα πάρκα των βορείων προαστίων.

Εχουμε κάποιους που, όπως πάντα, επιχειρούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά όλη αυτή την κατάσταση. Που κάνουν διαδικτυακά καλέσματα για συγκεντρώσεις αδιαφορώντας για τη δημόσια υγεία μόνο και μόνο για να κερδίσουν λίγη δημοσιότητα.

Εχουμε έναν δήμαρχο που κάνει απερίσκεπτες, τουλάχιστον, δηλώσεις ρίχνοντας λάδι στη φωτιά και αποποιούμενος τις δικές του ευθύνες.

Εχουμε τα ΜΑΤ που ρίχνουν χημικά σε μια μικρή πλατεία με 15χρονα παιδιά, δυναμιτίζοντας το κλίμα.

Κι έχουμε μια κυβέρνηση η οποία λειτουργεί πολλές φορές με υποκρισία.

Διότι δεν μπορεί να κάνεις την… πάπια όταν κυβερνητικοί και άλλοι βουλευτές προτρέπουν τους πιστούς να πάνε στις εκκλησίες να μεταλάβουν.

Δεν μπορεί να λες για την συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα «θα τους κρίνουν οι πολίτες». Διότι μπορεί να σεβόμαστε όλοι τους αγώνες του ΚΚΕ, να χαιρόμαστε που θυμήθηκαν την Εργατική Πρωτομαγιά, αλλά η συγκέντρωσή τους ήταν παράνομη, έστω κι αν τηρήθηκαν τα μέτρα ασφαλείας.

Και δεν μπορεί η κυβέρνηση να επιτρέπει π.χ. το άνοιγμα των σχολείων και τον συγχρωτισμό 15, 20 παιδιών και των δασκάλων σε μια μικρή τάξη, αλλά να διυλίζει τον κώνωπα για μια συγκέντρωση σε έναν υπαίθριο χώρο.

Και φυσικά υποκριτική είναι η στάση και του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προ δύο ημερών, με τη Δούρου στην κεφαλή, διοργάνωνε συγκέντρωση χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας, αλλά τώρα έχει βγει στα κάγκελα και κατηγορεί την κυβέρνηση για αυταρχισμό.

Να τελειώνουμε, λοιπόν, με το χάος, να σταματήσει το μπάχαλο.

Το ερώτημα είναι αν αποδεχόμαστε ότι η δημόσια υγεία βρίσκεται ακόμη σε κίνδυνο. Ότι είναι εν δυνάμει… νεκροί από τον κοροναϊό μερικές εκατοντάδες συμπολίτες μας που θα νοσήσουν γιατί δεν τηρούμε τους κανόνες.

Δεν μπορεί με πρόσχημα το τέλος της καραντίνας να βγαίνουμε ανεξέλεγκτοι επικαλούμενοι το… μεσογειακό ταπεραμέντο μας.

Δεν μπορεί να βγάζουμε την… επαναστατική μας διάθεση με το… μοχίτο στο χέρι ή το ουίσκι on the rocks.

Και δεν μπορεί να αντιμετωπίζουμε μια δραματική κατάσταση με παγκόσμια διάσταση με όρους αλαζονείας και παντελούς άγνοιας κινδύνου.

Ολοι πρέπει να συμβάλουμε στη δημιουργία μιας κανονικότητας… κανονικής.

Όχι αυτής που θέλει να μας επιβάλει η κυβέρνηση.

Ούτε αυτή της αντιπολίτευσης. Ούτε καν αυτή της Αστυνομίας ή του δημάρχου που ονειρεύεται κατόπιν εορτής «εκκαθαρίσεις».

Αλλά μιας κανονικότητας που θα επικρατεί η λογική και το μέτρο. Ειδικά τώρα που έρχονται δύσκολες ημέρες.