Τραπεζικές ιστορίες καθημερινής τρέλας

Αν τη μετά τον κορωνοϊό εποχή τα πράγματα αφεθούν στον αυτόματο πιλότο – του οικονομικά και πολιτικά ισχυρού- -, τότε πραγματικά η επόμενη θα είναι μια ζοφερή μέρα. Αν θεωρηθεί πως ο μόνος τρόπος για επανεκκίνηση της οικονομίας είναι η μείωση του κόστους εργασίας και η αποσάθρωση των μηχανισμών προστασίας της, τα αποτελέσματα θα βρεθούν στο «αλάτι» της κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Σημαντικό ρόλο στην αποφυγή τέτοιων εξελίξεων θα μπορούσαν να παίξουν οι τράπεζες. Δυστυχώς όμως τα μηνύματα απ’ αυτές δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Τον Νοέμβριο του 2019, σε ανύποπτο για την πανδημία χρόνο, είχαμε το ζήτημα των σχεδιαζόμενων τότε υπερχρεώσεων για διατραπεζικές συναλλαγές. Το Κίνημα Αλλαγής επέδειξε ισχυρά ανακλαστικά. Ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης ρωτούσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά πόσο αυτές οι χρεώσεις ήταν σύννομες με τους κανονισμούς της Ενωσης. Ενώ και οι βουλευτές του κόμματος και κυρίως ο τομεάρχης Ανάπτυξης Μιχάλης Κατρίνης με βομβαρδισμό ερωτήσεων ζητούσαν την παρέμβαση της κυβέρνησης για την ακύρωση αυτών των προθέσεων. Λίγα πράγματα έγιναν προς αυτή την κατεύθυνση. Ακόμη και εν μέσω πανδημίας, όπου οι εκκλήσεις είναι συνεχείς υπέρ της χρήσης καρτών για την αποφυγή συνωστισμού στα γκισέ, οι τράπεζες χρεώνουν για την αντικατάσταση λόγω φθοράς ή κλοπής πέντε ευρώ. Οι πολίτες πρέπει οπωσδήποτε να πληρώσουν για να μπορούν να κάνουν αυτό που τους παρακαλούν να κάνουν. Να μη συνωστίζονται στα ταμεία. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στις χρεώσεις για συναλλαγές με κάρτες.

Πελάτης σε συστημική τράπεζα πλήρωσε την κάρτα του δέκα μέρες νωρίτερα, αλλά έκανε το θανάσιμο αμάρτημα να καταθέσει, προφανώς κατά λάθος, 8 ευρώ λιγότερα για συνολικό ποσό 632 ευρώ. Εσπευσε ύστερα από 8 μέρες «να εξομολογηθεί την αμαρτία του» καταθέτοντας το υπόλοιπο. Κι όμως για αυτή την καθυστέρηση 8 ημέρων και 8 ευρώ κλήθηκε να πληρώσει σε δυο λογαριασμούς συνολικά 16 ευρώ. Δύο ευρώ ανά μέρα. Αλήθεια, τι πληρώνει αυτός που πείθεται ότι μπορεί να καταθέσει την «ελάχιστη καταβολή»; Η χρέωση με τα σημερινά δεδομένα είναι «νόμιμη», μόνο που λόγω, αν μη τι άλλο, του κτισίματος του υπερβολικού αφορολογήτου του 30% κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί τη χρήση καρτών. Περιττό να αναφέρω πώς ο πελάτης δεν «ανταμείφθηκε» που πλήρωσε το 99% της χρέωσής του 10 μέρες νωρίτερα. Ο ανόητος. Να μην ξεχνάμε εδώ και τις υπέρογκες χρεώσεις για υπέρβαση του διαθεσίμου για αγορές, ενώ θα αρκούσε η άμεση φραγή αγορών πάνω απ’ αυτό το όριο.

Ποιες επομένως σοβαρές ενέργειες μπορούν να αναλάβουν οι τράπεζες όταν, αντί να δανειοδοτούν την οικονομία, χρεώνουν υπέρμετρα τους ιδιώτες; Ας αφήσουμε τις κοινοτοπίες πως οικονομία σημαίνει εμπιστοσύνη και ας συνειδητοποιήσουμε πως τέτοιες πρακτικές όχι μόνο δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, αλλά και τρομοκρατούν. Φτάσαμε στο σημείο οι πολίτες να φοβούνται περισσότερο την επίσκεψη στις τράπεζες απ’ ό,τι στην Εφορία. Πόσο πιο τρελά ήταν τα πράγματα στη γνωστή ταινία των Φερέρι – Μπουκόβσκι;