Πολύ σωστά. Στα περισσότερα σχολεία δεν έχουν γίνει απολυμάνσεις. Δεν υπάρχουν αίθουσες με τα απαραίτητα τετραγωνικά μέτρα. Δεν έχουν προβλεφθεί άδειες για τους εκπαιδευτικούς που έχουν ασθένειες ή άτομα που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες στο άμεσο οικογενειακό τους περιβάλλον. Ασε που δεν υπάρχει μέριμνα ούτε για τις άδειες ειδικού σκοπού των αναπληρωτών. Αρα τι κάνουμε; Ας κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο. Ας ξεκινήσουμε με μια τρίωρη στάση εργασίας και βλέπουμε.

Από μια άποψη, η χθεσινή στάση εργασίας στην οποία κάλεσε τους εκπαιδευτικούς το συνδικαλιστικό τους όργανο δεν είναι κι αυτή παρά μια επιστροφή στην κανονικότητα – αυτή δεν ήταν πάντα η δουλειά των συνδικαλιστών; Δεν μπορεί όμως να αγνοήσει κανείς τη στάμπα. Καθώς η ζωή επιστρέφει δειλά ή πιο τολμηρά σε διάφορους τομείς, το συναίσθημα που επιβάλλεται στην εκπαιδευτική κοινότητα φαίνεται να είναι ο φόβος και μόνο. Ενώ άλλοι επαγγελματίες μηχανεύονται τρόπους και εφευρίσκουν πατέντες για να ξαναζωντανέψουν τους χώρους τους, οι συνδικαλιστές της εκπαίδευσης καλούν τους συναδέλφους τους σε μια σχεδόν νεκρική αδράνεια.

Ακόμη χειρότερα, τα σχολεία δείχνουν να μην μπορούν να λειτουργήσουν ως αυτό που θα έπρεπε να είναι. Ως ζωντανές κοινότητες που μπορούν να φροντίσουν την εσωτερική τους ζωή ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Ως αυτόνομες μονάδες που δεν έχουν ανάγκη πάντα από έναν κεντρικό σχεδιασμό για να διδάξουν ή για να μάθουν πώς θα διδάξουν, σε πόσα τετραγωνικά, ποιους και με ποια μέσα. Αλλά και ως εξωστρεφείς οργανισμοί που δεν φοβούνται να εκτεθούν και να προσφέρουν γνώση και εμπειρία και έξω από τη σχολική αίθουσα.

Η ζωντανή αναμετάδοση των μαθημάτων θα ήταν έτσι παροχή της γνώσης με αμβλυμμένες κάπως τις διακρίσεις. Αλλά όχι, η πρωτοβουλία κρίνεται «άνευ προηγουμένου». Το μάθημα με ανοικτές κάμερες «σπάει τον δεσμό εμπιστοσύνης και εμπιστευτικότητας του καθηγητή με τον ανήλικο μαθητή». Το σχολειό θα είναι πάντα κρυφό, κανένας απέξω δεν πρέπει να μάθει τι γίνεται μέσα, η σχολική γνώση παρέχεται μόνο σε συνθήκες ομερτά.

Τι μένει; Ακόμη μία στάση εργασίας «κόντρα στις πρακτικές που παραπέμπουν στον Μεγάλο Αδελφό και μετατρέπουν τη σχολική αίθουσα σε οργουλιανή φυλακή». Και μετά μια απεργία γιατί – και πάλι πολύ σωστά – το κράτος δεν εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια πώς θα γίνει η μετάδοση και από ποιον και με ποια μέσα και οι εκπαιδευτικοί, τουλάχιστον σύμφωνα με τους συνδικαλιστές τους, είναι τόσο αναλφάβητοι ψηφιακά ώστε αδυνατούν να οργανώσουν έστω και για λίγες ημέρες μια υποτυπώδη ψηφιακή ζωή.

Τα κέντρα αισθητικής αποδεικνύονται αρκετά ευφάνταστα και οι εκκλησίες αρκετά τολμηρές. Ο καθένας τους διψάει για το κοινό του. Αλλά τα σχολεία, εκεί όπου θα έπρεπε να περισσεύει και η φαντασία και η τόλμη, δεν θέλουν το δικό τους κοινό – τουλάχιστον μέχρι να φροντίσει κάποιος, πάντα κάποιος άλλος, να γίνουν οι συνθήκες απολύτως ιδανικές.

Αλλά αυτό δεν είναι μόνο ένα κρυφό σχολειό σε μια εποχή που δεν έχει κανέναν λόγο να είναι κρυφό. Είναι ένα σχολείο σε μαρασμό. Θα ήταν, μάλλον, ακόμη και αν το βουτούσαν κάθε μέρα στον κλίβανο για να το απολυμάνουν. Ακόμη περισσότερο, αν ο κάθε εκπαιδευτικός και ο κάθε μαθητής είχαν τόσο πολλά τετραγωνικά στη διάθεσή τους ώστε να μην ακούνε ο ένας τον άλλον.

Headlines