Βράδυ Σαββάτου, πέντε ημέρες μετά τη χαλάρωση των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας. Σε μια πλατεία προαστίου της Αθήνας.

Δεν είναι η Αγία Παρασκευή, δεν είναι η Κυψέλη, ούτε τα Εξάρχεια ή το Παγκράτι.

Είναι μια ακριβή περιοχή, εκεί όπου τα προηγούμενα χρόνια το real estate έκανε… πάρτι.

Η πλατεία είναι γεμάτη. Με οικογένειες που κάθονται βλέποντας τα παιδιά τους να παίζουν μπάλα και κυνηγητό.

Με πιτσιρικάδες να τρέχουν πάνω – κάτω. Με έφηβους, ερωτευμένα ζευγαράκια να αγκαλιάζονται στα παγκάκια.

Με μικροπωλητές να πουλάνε μαλλί της γριάς, πιστολάκια που βγάζουν φούσκες, διάφορα παιχνιδάκια.

Και με τα περίπτερα και τα καφέ να κάνουν χρυσές δουλειές πουλώντας αναψυκτικά, μπύρες, παγωτά και ποτά… take away.

Γενικά, ένας χαμός, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας, μια ημέρα απόλυτης… κανονικότητας, σα να μην πέρασε η χώρα δύο μήνες σε καραντίνα.

Μάσκες; Ούτε για δείγμα ενώ «εξόριστοι» ήταν οι ηλικιωμένοι που δεν μπορούσαν να πλησιάσουν τη γεμάτη πλατεία. Πώς να το κάνουν άλλωστε;

Τόσος κόσμος σε μια μικρή πλατεία… για ποια μέτρα προστασίας να μιλάμε;

Αυτή η εικόνα δεν είναι η μοναδική. Σε όλη την Αθήνα, ειδικά στα προάστια, οι πλατείες και τα πάρκα είναι γεμάτα. Ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, ίσως διστακτικά, ίσως με κάποιο φόβο, αλλά τι άλλο να κάνει;

Πόσο να αντέξει τα σπίτια; Πόσο να μείνει μέσα σε τέσσερις τοίχους;

Σκεφτείτε. Δεν έχουμε να κάνουμε με το κέντρο της Αθήνας όπου χιλιάδες συμπολίτες μας αναγκάστηκαν να μείνουν τόσο καιρό μέσα σε 50 τετραγωνικά.

Μιλάμε για μεγάλα σπίτια, με κήπους, με πάρκα και με βουνά γύρω – γύρω όπου όλες αυτές τις ημέρες ήταν γεμάτα.

Δεν έλειψε δηλαδή στα προάστια η βόλτα, ο αέρας, το σπάσιμο της καραντίνας.

Ανθρώπινο είναι, φυσιολογική αντίδραση, έστω κι αν έχει την υπερβολή της, έστω κι αν υπάρχουν κι άμυαλοι, ακόμη κι αν κάποιοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση.

Όταν λοιπόν υπάρχει αυτή η κατάσταση και βλέπει η κυβέρνηση τι γίνεται δεν έχει άλλη λύση. Πρέπει να αναθεωρήσει το σχέδιό της για άνοιγμα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος.

Όχι την 1η Ιουνίου, τώρα να ανοίξουν οι καφετέριες και τα εστιατόρια.

Να έχει που να πάει ο κόσμος, να αδειάσουν οι πλατείες και τα πάρκα, να μοιραστεί ο κόσμος σε πολλά σημεία.

Εκεί όπου με κανόνες και με μέτρα προφύλαξης θα μπορούν όλοι να δουν τους φίλους τους, να μιλήσουν, να ικανοποιήσουν την ανάγκη για επικοινωνία, για κάλυψη του συναισθηματικού κενού που δημιούργησε η καραντίνα.

Όταν όλα είναι κλειστά που θα πάνε δηλαδή οι πολίτες αν όχι στις πλατείες.

Κι αφού θα πάνε στις πλατείες δεν είναι εύλογο ότι δεν θα μπορούν να τηρηθούν οι υγειονομικοί κανόνες;

Και δεν είναι αναμενόμενο να δημιουργούνται τσαμπουκάδες κι επεισόδια όταν η Αστυνομία από υπερβάλλων ζήλο μπουκάρει και δέρνει, ρίχνει χημικά, προκαλεί τους όποιους άμυαλους να αντιδράσουν κι αυτοί με πιο δυναμικό τρόπο;

Ας το δουν, λοιπόν ο Χρυσοχοϊδης και ο Χαρδαλιάς αλλιώς. Είπαμε. Βάλαμε όλοι πλάτη, η Ελλάδα αντιμετώπισε με υποδειγματικό τρόπο την πανδημία, γλιτώσαμε τα χειρότερα.

Τώρα, όμως, είναι η ώρα των αλλαγών στο σχέδιο. Διότι με χιλιάδες κόσμου στις πλατείες είναι σίγουρο ότι θα έχουμε περισσότερα κρούσματα απ’ ότι αν ανοίξουν στα μαγαζιά και πηγαίνει ο κόσμος έχοντας πάρει μέτρα προστασίας.

Και είναι σίγουρο ότι και οι ιδιοκτήτες των καταστημάτων θα συμβάλλουν στο να περιοριστεί ο κίνδυνος από τον συγχρωτισμό.

Καλύτερα λοιπόν ανοικτά μαγαζιά για να υπάρξει διασπορά του κόσμου που θέλει να βγει από το σπίτι του, ειδικά τώρα που έρχεται καύσωνας, παρά εμμονική τήρηση των κανόνων που οδηγεί τελικά σε επεισόδια, σε γκρίνιες, σε ανόητες ενέργειες και σε διάλυση της όποιας καλής εικόνας είχε η χώρα τις προηγούμενες εβδομάδες.

Headlines