Ποια πράξη είναι πιο επαναστατική από τη διεκδίκηση της ελευθερίας; Του δικαιώματος να συγκεντρωνόμαστε στους δρόμους, στις πλατείες, στις παραλίες; Του δικαιώματος στην ίδια τη ζωή; Και άλλα τέτοια ποιητικά μπορώ να σκεφτώ, αν χρειαστεί να στηριχτεί ένα σαθρό επιχειρημαυ.

Είναι πολύ εύκολο να χρησιμοποιηθεί ωραία φρασεολογία για να πολιτικοποιήσουμε την ανοησία και τον εγωκεντρισμό μας. Με την άρση των μέτρων, μαζεύτηκαν στις πλατείες μπουλούκια μπουλούκια, χωρίς προστασία, χωρίς ενσυναίσθηση. Και με θράσος. Ξαφνικά η χειρότερη καταπάτηση της ελευθερίας τους έγινε η… μάσκα!

Το πολιτικοποιούν κι όλας. Άλλοι «καραντιλόγοι» των κοινωνικών δικτύων έχουν αποφασίσει πως μας λένε ψέματα για την πανδημία. Άλλοι θεωρούν τη μάσκα… μέσο ελέγχου! Να ελέγξει τι; Τα μπιρμπιλωτά σας μάτια;

Η κατάσταση είναι και κρίσιμη, είναι και σοβαρή. Το τεράστιο πρόβλημα με τους επαναστάτες της φακής συνανθρώπους μας, είναι η έλλειψη αλληλεγγύης. Ναι, ακριβώς αυτό είναι. Διότι η αλληλεγγύη είναι δύσκολη υπόθεση και κρίνεται στις περιπτώσεις που έχεις κάτι να χάσεις. Εν προκειμένω, έχεις να χάσεις την προσωπική σου ελευθερία, όπως την ζούσες ως τώρα. Χωρίς περιορισμούς, αυτό είναι ένα γεγονός. Και γιατί; Γιατί οι ιοί έχουν το κάκιστο συνήθειο να μεταδίδονται. Κι ακόμα κι αν εσύ, ο υγιής της πλατείας, ο άτρωτος επαναστάτης δεν έχεις τίποτε να χάσεις, θα χάσουν οι άλλοι, οι ευπαθείς, οι «υπερβολικοί», οι -ακόμα καλύτερα- ξεπουλημένοι της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Το ακούσαμε κι αυτό. Μαζί με το καλύτερο όλων: Ε,οι ευπαθείς ας μείνετε σπίτια σας. Ορίστε, λοιπόν, τα όρια της αλληλεγγύης. Γιατί μια απλή θυσία, να τηρείτε τα μέτρα εσείς για να μπορούμε να βγούμε στον ήλιο κι εμείς, τελικά ήταν ολόκληρος Γολγοθάς για τους φωτεινούς παντογνώστες της πανδημίας.

Εμ, εκεί κρίνεται η αλληλεγγύη, στην έγνοια που έχεις για το συνάνθρωπο. Κι όχι, αυτή η απλή, ανθρώπινη σκέψη δεν είναι αβανταδόρος καμίας κυβέρνησης. Ο κόσμος πεθαίνει. Ούτε να χάσουμε την ψυχραιμία μας πρέπει, ούτε και να γίνουμε υγειονομικές βόμβες. Μόνο λίγη ισορροπία χρειάζεται, για να έρθει η ώρα που θα μετρηθούμε και δε θα λείπει κανένας μας.

Κάποτε οι πλατείες γκρέμισαν κυβερνήσεις. Εκατό, διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι ήμασταν εκεί κάθε μέρα. Κι αν το ιστορικό χρέος μας καλέσει, πάλι εκεί θα είμαστε. Για τα πράγματα που έχουν σημασία, την Εργασία, την Παιδεία, την Υγεία, τα Δικαιώματα… Πάντως όχι για τις μάσκες και τα γάντια.

Τα περάσματα στενεύουν. Γιατί όταν έρθει η πραγματική ώρα να χρειαστεί να βγούμε στους δρόμους, θα πρέπει να είμαστε όλοι. Αν μη τι άλλο, αν είναι να πεθάνουμε, ρε παιδιά, ας πεθάνουμε από κάτι θεαματικό. Όχι από βλακεία!

Headlines