Ο Γιώργος Μυζάλης γράφει για το τραγούδι «Μάνα» που ερμήνευσε ο Γιώργος Νταλάρας

Ο Γιώργος Μυζάλης (μουσικολόγος, μουσικοκριτικός, δημοσιογράφος) μας παρουσιάζει ένα υπέροχο τραγούδι για το πιο ιερό πρόσωπο της ζωής και της ύπαρξής μας.

Τη Μάνα. Ιδανικός συνοδοιπόρος ο Γιώργος Νταλάρας, αποδίδει με ξεχωριστή ευαισθησία τους στίχους και τη μελωδία του τραγουδιού. Την εξαιρετική ενορχήστρωση υπογράφει ο Κώστας Παρίσσης.

Ο Γιώργος Μυζάλης έγραψε για το in.gr ένα κείμενο για αυτό το ιδιαίτερο τραγούδι.

Για τη μάνα.

Πόσες λέξεις υπερβαίνουν τα σύνορα και τις γλώσσες; Πόσες λέξεις μπορούν να υπερηφανευτούν ότι γίνονται αντιληπτές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υδρογείου; Πόσες λέξεις αποτελούν κοινό κώδικα και συναίσθημα θεμελιώδες; Είναι η «μάνα» μια από αυτές; Μα, δεν είναι;

Χρωστάω στη μητέρα μου πολλά. Και το πιο ωραίο είναι ότι δεν χρειάζεται να την «ξεχρεώσω». Εκείνη με έβαλε στον κόσμο της μουσικής και του τραγουδιού. Εκείνη μου έδωσε να καταλάβω πόσο σημαντική είναι αυτή η σύντομη, αλλά απολύτως αναγκαία, μορφή τέχνης στην καθημερινότητα. Γεννιόμαστε με το τραγούδι, πεθαίνουμε με το τραγούδι και ενδιαμέσως βιώνουμε μικρές γεννήσεις και μικρούς θανάτους και πάλι με το τραγούδι. Εκείνη επέμενε να φύγω νωρίς από το «πατρικό» (γεγονός σπάνιο από πλευράς μάνας για μοναχογιό) και για αυτό θα την ευγνωμονώ παντοτινά. Εκείνη με πήγε στην πρώτη μου συναυλία κι εκείνη μοιράστηκε μαζί μου τη δισκοθήκη της. Εκείνη μου έμαθε να αγαπώ το Γιώργο Νταλάρα.

Σκέφτομαι πως θα αντιδρούσε αν άκουγε το τραγούδι που της έγραψα. Και τι θα μου έλεγε που το τραγουδάει ο αγαπημένος της τραγουδιστής; Την «ξεχρεώνω» με αυτό; Έχει κάποια σημασία αυτή η παλάντζα; Τι ακριβώς μετράμε;

Η «Μάνα» είναι ένα τραγούδι που έγραψα στη μνήμη της μητέρας μου, της Μαρίνας, πριν από πέντε χρόνια. Με έναν απλό τρόπο έφτασε στα χέρια του Γιώργου Νταλάρα και με έναν κινηματογραφικό τρόπο δέχτηκε να το τραγουδήσει. Οι στιγμές που ζήσαμε κατά τη διαδικασία θα μείνουν χαραγμένες στην ψυχή μου. Οι κουβέντες, η συγκίνηση, τα δάκρυα, οι αγκαλιές και οι «συμπτώσεις» θα βρίσκονται εκεί για να μου επισημαίνουν ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται και πυροδοτούν νέα όνειρα. Για μένα, το τραγούδι αυτό έχει μία και μόνη επικεφαλίδα (σε εποχές δύσκολες από πολλές απόψεις): ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.

Ευγνωμοσύνη για το Γιώργο Νταλάρα, το μοναδικό τραγουδιστή, τον ξεχωριστό μουσικό, τον εκπληκτικό άνθρωπο, το θείο μου – με ή χωρίς την άδειά του. Ευγνωμοσύνη για τον Κώστα Παρίσση που φρόντισε το τραγούδι σα να ήταν δικό του. Ευγνωμοσύνη για το δρόμο που διανύσαμε παρέα με όλους τους άνθρωπους που φρόντισαν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τη «Μάνα» από τη δημιουργία της ως σήμερα που γιορτάζει: οπωσδήποτε να αναφέρω τα ονόματα των Δημήτρη Σινάνογλου, Κυριάκου Καραμπερόπουλου και Μάκη Καραντωνίου.

Ευγνωμοσύνη χρωστάμε και στις μανάδες μας. Και όχι μόνο σήμερα. Γιατί, ό,τι κι αν είμαστε, ό,τι κι αν γίναμε, εμπεριέχει κι εκείνες μέσα του.

Χρόνια σας πολλά κυρίες μου!

Γιώργος Μυζάλης