Ανεξέλεγκτες καταστάσεις

Mετά από δύο μήνες πανστρατιάς για την προστασία της υγείας των Ελλήνων από αυτή την παγκόσμια κατάρα, και την ικανοποίηση που αισθανόμαστε για την ευτυχή έκβαση της κοινής προσπάθειας, έφτασε η ώρα να ξαναχτίσουμε αυτά που γκρεμίστηκαν γύρω μας.

Με τον ωμό του τρόπο και μόλις σε τέσσερις λέξεις το είπε πρώτος ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: «…και η ανεργία σκοτώνει». Το είπε όμως μια στιγμή που τα λόγια του χαλούσαν το μιντιακό πανηγύρι, που είχαν στήσει άλλοτε πολιτικοί φίλοι του, για τον κομματικό – και όχι εθνικό – θρίαμβο κατά του κορωνοϊού. Ολοι αυτοί που υποστήριζαν ότι οι επιπτώσεις στην οικονομία θα είναι ελεγχόμενες, τους εργαζομένους-ανέργους θα τους πληρώνει το κράτος, ακόμη και τα στεγαστικά δάνεια που κοκκίνισαν προ κορωνοϊού. Με λίγα λόγια, η άποψη που καλλιεργούσαν ήταν «ας απολαύσουμε την καραντίνα, έχει ο Θεός», που στην προκειμένη περίπτωση είναι το κράτος.

Να όμως που φθάνουμε στο τέλος της καραντίνας, και τις συσκέψεις του Πρωθυπουργού με τους επιδημιολόγους διαδέχθηκαν οι συσκέψεις με τους τραπεζίτες, το οικονομικό επιτελείο και όπου να ‘ναι με τους επιχειρηματίες.

Η κυβέρνηση ήδη ενημέρωσε την Κομισιόν ότι η ύφεση στην ελληνική οικονομία θα ήταν εφέτος 13% αν δεν έπαιρνε τα μέτρα ανάσχεσης (12,5 δισ. ευρώ), αλλά ύστερα από αυτά και πάλι θα είναι 7,9% ή 9,7% όπως πιστεύουν οι Βρυξέλλες. Η ανεργία θα εκτοξευθεί ξανά στο 19,9% και το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα (4% του ΑΕΠ πέρυσι) θα γυρίσει σε έλλειμμα 2,8% του ΑΕΠ.

Και σε μία μέρα μέσα ήρθε η επιβεβαίωση της σκληρής πραγματικότητας ως προειδοποίηση από τον ΣΕΒ ότι οι 41.903 θέσεις εργασίας που χάθηκαν τον Μάρτιο προαναγγέλλουν τη μεγαλύτερη αύξηση ανεργίας της δεκαετίας, μεγαλύτερη και από την περίοδο 2011-2013(!).  Το χειρότερο όμως δεν είναι οι απολύσεις, είναι οι 100.000 περίπου προσλήψεις που δεν έγιναν τον Μάρτιο κι άλλες τόσες τον Απρίλιο, μήνες που κάθε χρόνο σηματοδοτούσαν την προετοιμασία εν όψει της τουριστικής περιόδου.  Οι καταστάσεις στην αγορά εργασίας πλέον είναι ανεξέλεγκτες. Είναι το βομβαρδισμένο τοπίο που αντικρίζουμε βγαίνοντας από την καραντίνα, όσο κι αν κάποιοι γυρίζουν αλλού το βλέμμα τους…