Ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στο βούρκο της πολιτικής αθλιότητας

Θα ‘λεγε κανείς ότι η σχεδόν πενταετής διακυβέρνηση της χώρας, θα του άλλαζε τα μυαλά.

Θα περίμεναν οι νουνεχείς πολίτες, κι όχι οι φυγόμυαλοι, ψεκασμένοι και ιδεοληπτικοί ψηφοφόροι, ότι ένα κόμμα που αναλαμβάνει τις τύχες της χώρας σε πολύ δύσκολες στιγμές, και που ομολογουμένως, παρά κάποιες «ατυχείς» περιόδους, τα πήγε κανονικά, πως θα είχε προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.

Οτι εν πάση περιπτώσει θα άφηνε κατά μέρος τις αθλιότητες, τις ακροδεξιές (για να θυμηθούμε τον συνέταιρό του στην εξουσία) πρακτικές, τις στοχοποιήσεις προσώπων, τη δημιουργία ανύπαρκτων εχθρών ή στην καλύτερη περίπτωση θα εγκατέλειπε τις τζάμπα μαγκιές τύπου Πολάκη ή την ειρωνεία τύπου Δούρου ή Νίκου Παππά.

Φαίνεται, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να ξαναγυρίσει στην αθλιότητα. Να καταβυθιστεί στα σκοτάδια μιας ακραίας πόλωσης που τον έφερε μεν στην εξουσία, αλλά και που του την αφαίρεσε πριν από λίγους μήνες.

Επειτα από μια περίοδο σιγής, περισυλλογής ή και αυτοκριτικής, μετά από την ήττα στις εθνικές εκλογές, ο παλιός κακός ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε από εκεί που ξεκίνησε.

Γύρισε στα μνημονιακά χρόνια όπου ο άκρατος λαϊκισμός του, ο σφιχτός εναγκαλισμός με όλη την περιθωριακή λουμπεναρία αριστερά και δεξιά του πολιτικού φάσματος και η ακραία ρητορική του, τον έκαναν από κόμμα του 3% σε κυβέρνηση του 35%.

Αμορφη μάζα

Ολοι θυμόμαστε άλλωστε, πώς ένα αριστερό, ριζοσπαστικό, ακτιβιστικό με την καλή έννοια, κόμμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς, μεταμορφώθηκε σε μια άμορφη μάζα στελεχών από όλους τους χώρους.

Ακόμη και από τον δεξιό χώρο, ας μην ξεχνάμε τους όρκους πίστης στον Καραμανλισμό.

Ούτε βεβαίως την επιλογή της συγκυβέρνησης με τον Πάνο Καμμένο.

Δεν ξεχνάμε ούτε την πάνω και κάτω πλατεία, με τους Χρυσαυγίτες πρώτη μούρη. Δεν ξεχνάμε ούτε καν τα ταξιδάκια στα ακριτικά νησιά με τον Κασιδιάρη δίπλα – δίπλα με τους συριζαίους βουλευτές.

Όλα για την εικόνα, όλα για το γκουβέρνο, ακόμη και δηλώσεις ότι οι «ψήφοι δεν μυρίζουν». Ακόμη και την σκόπιμη καθυστέρηση της δίκης της Χρυσής Αυγής δεν ξεχνάμε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εξουσία, πέρασε τις παιδικές ασθένειες του πρώτου εξαμήνου του 2015 όπου χρεοκόπησε η χώρα. Υπέγραψε το πιο σκληρό μνημόνιο που είχε δει ποτέ η χώρα και τότε συνειδητοποίησε ότι η σκληρή πραγματικότητα επιβάλλει προσαρμογές.

Αυτοί που θα άλλαζαν την Ευρώπη, που προετοιμάζονταν για έξοδο από το ευρώ, που έκαναν βόλτες στην Καραϊβική για τρόφιμα από τη Βενεζουέλα, που περίμεναν τα ρούβλια του ξανθού γένους και που έκλειναν ντιλ για πετρέλαιο από το Ιράν, έγιναν κάτι άλλο.

Εγιναν το πιο μνημονιακό και φιλοευρωπαϊκό κόμμα, μπήκαν στα καλούπια των Βρυξελλών, υπηρέτησαν το σχέδιο για να σταθεί η χώρα στα πόδια της.

Στάθηκε στα πόδια της η χώρα

Και στάθηκε. Χάρη στις θυσίες του ελληνικού λαού αλλά και στην ρεαλιστή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ η Ελλάδα βγήκε από το τούνελ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κρίθηκε στις εκλογές, καλώς ή κακώς έχασε με διαφορά.

Και ως αξιωματική αντιπολίτευση οφείλει να ανασυγκροτηθεί και να καταθέσει μια πιο προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.

Ειδικά τώρα που η κρίση του κοροναϊού έχει σαρώσει τα πάντα και η επόμενη ημέρα καθίσταται δραματική.

Κι όμως, αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες δεν είναι ένα κόμμα της Αριστεράς που πήρε μαθήματα από τα παθήματά του.

Διολίσθηση

Με αποκλειστική ευθύνη του προέδρου του, Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει ξανά σε πρακτικές που πλήγωσαν πρωτίστως την Ελλάδα και δευτερευόντως το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.

Όταν αφήνεται ο Πολάκης ανεξέλεγκτος να υβρίζει όποιον δεν του αρέσει και να επιστρέφει δριμύτερος στην κριτική του facebook, αδικώντας και τον ίδιο του τον εαυτό ως επιστήμονα, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρόβλημα.

Όταν μέσα στο κόμμα γίνεται χαμός γιατί έχει χωριστεί στα δύο με αφορμή τους σφιχτούς εναγκαλισμούς και τις εξαρτήσεις με εκδότες αμφιβόλου ποιότητας, τότε έχει πρόβλημα.

Oταν αφήνεις τον Καρανίκα (ποιον τον Καρανίκα) να επιτίθεται σε μια καθ’ όλα κυρία και νέα πρόεδρο της Δημοκρατίας, τότε έχει χαθεί η μπάλα.

Όταν επιστρέφει στη ρητορική των ολιγαρχών και των media που τον πολεμούν και ο ΣΥΡΙΖΑ ως φτωχό πλην τίμιο παιδάκι (απαλλαγμένο προφανώς από βοσκοτόπια και μυστικές συναντήσεις με μεγαλόσχημους) αντιστέκεται, τότε το παραμύθι κάπου μπάζει. Και δεν έχει και δράκους.

Όταν βγάζει ανακοίνωση για την ανανέωση της θητείας του Στουρνάρα και ουσιαστικά απειλεί λέγοντας «θα τα ξαναπούμε», αυτό δείχνει ότι «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του».

Όταν η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ντου σε υπουργεία για να κερδίσει λίγα μέτρα επαναστατικότητας που του έχει στερήσει το ΠΑΜΕ (που το κάνει και με μεγάλη επιτυχία) τότε η Κουμουνδούρου έχει πρόβλημα.

Όταν κάποια στελέχη θυμούνται αυτοκτονίες τότε υπάρχει πρόβλημα.

Όταν ξεχνά τη διακυβέρνηση τη δική της και απλά κουνάει το δάκτυλο στους άλλους, τότε δεν έχει συναίσθηση του τι έγινε στις εκλογές.

Όταν μιλούν για αυταρχισμό και αστυνομοκρατία (και δικαίως σε ορισμένες περιπτώσεις) αλλά ξεχνούν ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ έδερνε συνταξιούχους και προσήγαγε παιδάκια, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Να κάνει κριτική στην κυβέρνηση. Να αποκαλύψει σκάνδαλα, να ξεμπροστιάσει καταστάσεις, να ανεβάσει τους τόνους στη Βουλή και γιατί όχι και στα πεζοδρόμια.

Όχι, όμως, επιστρέφοντας στο παρελθόν κι επιτρέποντας την αθλιότητα να κυριαρχήσει.

Αλλά καταθέτοντας ουσιαστικές προτάσεις και ασκώντας θεσμική αντιπολίτευση. Χωρίς κραυγές και κυρίως χωρίς βρόμικα παιχνίδια.

Ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να τους μαζέψει. Αν θέλει να γίνει πράγματι ο ηγέτης της Κεντροαριστεράς και το αντίπαλον δέος της Δεξιάς οφείλει να απομονώσει τους ακραίους, τους ιταμούς και όσους προσβάλλουν τους αγώνες, την εντιμότητα και το ήθος της Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αξιόλογα στελέχη, πατριώτες, ανθρώπους που δούλεψαν πολύ σκληρά από το 2015 και μετά.

Αλλά έχει και βαρίδια που πρέπει να βγάλει από πάνω του αν θέλει να αποτελέσει ξανά την ελπίδα για τον τόπο.