Η άτυχη Τοπαλούδη και η άθλια κουλτούρα του βιασμού

Μια από τις πλέον συγκλονιστικές υποθέσεις των τελευταίων ετών, η δολοφονία της άτυχης φοιτήτριας Ελένης Τοπαλούδη, βρίσκεται στην τελική ευθεία της δικαστικής αντιμετώπισής της.

Η καταδίκη των δύο νεαρών που βίασαν και σκότωσαν την κοπέλα στη Ρόδο, θεωρείται, από νομικούς κύκλους, σίγουρη. Αλλωστε και η εισαγγελέας της έδρας ήταν καταπέλτης σε βάρος τους.

Όπως συντριπτικά ήταν και τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο, μπροστά στα μάτια δυο γονιών που από τότε που δολοφονήθηκε η κόρη τους είναι «ζωντανοί – νεκροί». Απλά περιμένουν την τιμωρία των ενόχων για να κλείσουν ένα κεφάλαιο στη ζωή τους.

Η Ελένη, όμως, δεν πρόκειται να επιστρέψει, την τιμώρησαν αιώνια δύο παιδιά που ακόμη δεν είχαν καλά – καλά προλάβει να μάθουν τι είναι ζωή, σχέσεις, αγάπη, έρωτας, σεβασμός στον άλλο, αξιοπρέπεια.

Κι αν η Ελένη και τόσα άλλα κορίτσια που έπεσαν θύματα βιασμού ή δολοφονίας είναι οι «άτυχες», μήπως είναι η αφορμή να κινητοποιηθούμε ώστε να μην υπάρξουν κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις;

Αλλωστε, μόλις πριν από μερικές ημέρες βγήκε στη δημοσιότητα ένας ακόμη βιασμός στην Κέρκυρα για τον οποίο κατηγορείται κατά συρροή βιαστής που αποφυλακίστηκε με το νόμο Παρασκευόπουλου αν και είχε δικαστεί σε 53 χρόνια φυλάκιση.

Οι περιπτώσεις είναι πολλές, άλλες πιο τραγικές αφού καταλήγουν και σε δολοφονίες. Άλλες λιγότερο, όμως, πώς να το πεις αυτό σε μια βιασμένη γυναίκα που σε όλη της τη ζωή κουβαλά αυτό το φορτίο;

Συγκλονιστικά στοιχεία

Σύμφωνα με έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, στην Ελλάδα σημειώνονται κάθε χρόνο 4.500 βιασμοί, όμως, μόλις 200 καταγγέλλονται στις Αρχές.

Στην ΕΕ, μάλιστα, 1 στις 20 γυναίκες άνω των 15 ετών έχει βιαστεί, ενώ 1 στις 10 έχει υποστεί κάποιας μορφής σεξουαλική βία.

Ο φόβος, η ντροπή, η κοινωνική κατακραυγή και στιγματισμό (αν είναι δυνατόν), ακόμη και οι άγραφοι κανόνες μιας πατριαρχικής κοινωνίας που επιτρέπει να επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, είναι οι αιτίες που οι γυναίκες κρατούν το στόμα τους κλειστό.

Αυτό πρέπει να τελειώσει. Ο εφιάλτης πρέπει να έχει ένα τέλος, το φως πρέπει να νικήσει το σκοτάδι.

Ο βιασμός ή η κάθε είδους σεξουαλική κακοποίηση είναι από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα που υπάρχουν.

Κι όταν ακούγονται εκφράσεις σαν κι αυτή που ακούστηκε στη δίκη για τη δολοφονία της Τοπαλούδη, τόσο πρέπει να ενισχύεται ένα κίνημα που θα προστατεύει τις γυναίκες.

«Το έπαιζε λίγο δύσκολη», είπε κατηγορούμενος για τη δολοφονία της φοιτήτριας.

«Τα ήθελε και τα ’παθε», έχουμε ακούσει από άλλους ή «πώς ντύνεται έτσι, προκαλεί τον βιαστή».

Αυτές οι αθλιότητες πρέπει να τελειώσουν. Ο βιασμός δεν απαιτεί απαραίτητα και βία για να είναι βιασμός.

Το «όχι» της γυναίκας είναι αρκετό, από εκεί και μετά ξεκινά ο βιασμός. Τελεία και παύλα.

Δεν υπάρχουν «τα ήθελε» ή το «έπαιζε δύσκολη». Είναι πιο εξοργιστικό να ακούγονται τέτοιες αθλιότητες, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε και με μια δολοφονημένη κοπέλα.

Και είναι ακόμη πιο ειδεχθές το έγκλημα όταν έχουμε να κάνουμε με ανήλικους. Η τιμωρία πρέπει να είναι παραδειγματική…

Δυστυχώς, σύμφωνα με παλαιότερο ευρωβαρόμετρο, στην Ελλάδα ένας στους 3 (32%) πιστεύει ότι το σεξ χωρίς συγκατάθεση είναι δικαιολογημένο ή αποδεκτό. Πότε;

Οταν είναι μεθυσμένος ή έχει πάρει ναρκωτικά, αν πάει η γυναίκα… εθελοντικά στο σπίτι κάποιου, αν ντύνεται προκλητικά ή σέξι, αν έχει προηγηθεί φλερτ, αν περπατά μόνη το βράδυ ή αν ο δράστης… μετάνιωσε.

Πρόκειται πραγματικό για εξοργιστικές δικαιολογίες…

Τι πρέπει να κάνουμε

Αν λοιπόν δε θέλουμε να ξαναζήσουμε άλλες τέτοιες τραγωδίες, σαν κι αυτή της Ελένης Τοπαλούδη, οφείλουμε ως συντεταγμένη κοινωνία να αντιδράσουμε.

Πρώτον, η τιμωρία να είναι πραγματική κι όχι τα παραθυράκια των νόμων να επιτρέπουν σε βιαστές να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Η αποτρόπαια πράξη δεν πρέπει να μένει ατιμώρητη.

Δεύτερον, πρέπει από μικρή ηλικία να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να σέβονται τις γυναίκες. Δεν είναι κτήμα κανενός η γυναίκα, δεν είναι παιχνιδάκι ούτε του πατέρα, ούτε του αδερφού, ούτε του συντρόφου ή του συζύγου.

Τρίτον, οφείλουμε να εκπαιδεύσουμε τους πάντες ότι η άρνηση στην σεξουαλική πράξη είναι δικαίωμα. Το «όχι» είναι «όχι» και δεν χωράει καμιάς άλλης ερμηνείας.

Τέταρτον, πρέπει να προστατέψουμε τα θύματα βιασμών. Δεν πρέπει να αισθάνονται φόβο, ούτε ντροπή. Πρέπει να μιλούν, να καταγγέλλουν ακόμη και την απόπειρα βιασμού, ακόμη και μια απλή κακοποίηση.

Και πέμπτον, πρέπει να ξεπεράσουμε στερεότυπα και ανόητα έθιμα του παρελθόντος που λένε ότι οι γυναίκες είναι σεξουαλικό αντικείμενο, ότι υπάρχει απόλυτη κυριαρχία του αρσενικού και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ακόμη και μέσα στο γάμο.

Η σεξουαλική πράξη είναι απόλαυση, είναι έρωτας, είναι συναίσθημα μοναδικό. Δεν είναι ικανοποίηση ενστίκτων που έχουν τα ζώα, δεν είναι επίδειξη ισχύος, δεν είναι μαγκιά.

Είναι έγκλημα ο βιασμός και ακόμη μεγαλύτερο η προσπάθεια συγκάλυψης ή επίρριψης της ευθύνης στο θύμα.

Πολιτεία, Μέσα Ενημέρωσης, σχολεία, κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς πρέπει να κινητοποιηθούν, να συνεργαστούν και να αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα το πρόβλημα.

Η Ελένη Τοπαλούδη δεν βρίσκεται ανάμεσά μας γιατί δύο νέοι τη βίασαν και την σκότωσαν, όπως έχουν ομολογήσει άλλωστε.

Ας γίνει αυτό το 19χρονο κορίτσι σύμβολο του αγώνα για να μη μένουν αυτά τα εγκλήματα στο σκοτάδι και ατιμώρητα.