Ως πότε ο Μελισσανίδης θα πιστεύει ότι μπορεί να ορίζει τους «κανόνες του παιχνιδιού»;

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας Live Score το περασμένο Σάββατο ήταν ενδεικτικό όχι μόνο του ύφους και της αισθητικής που επικροτεί η διοίκηση της ΑΕΚ αλλά μιας βαθιά ριζωμένης νοοτροπίας ότι ο εκάστοτε υφυπουργός Αθλητισμού θα πρέπει, σε γενικές γραμμές, κυρίως να ακούει αυτά που του λέει ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ειδάλλως θα διατρέχει τον κίνδυνο διαπόμπευσης του επιπέδου «η ΑΕΚ θεωρεί τον υφυπουργό “Φιλιπινέζα του Ολυμπιακού”».

Και φυσικά τα μηνύματα προς τον υφυπουργό δεν διαμηνύονται μέσω πρωτοσέλιδων εφημερίδων αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και άμεσα, καθώς ο μεγαλοπαράγοντας της ΑΕΚ είναι γνωστό ότι συνηθίζει να κάνει γνωστές τις απόψεις του με… γλαφυρό τρόπο προς τους εκπροσώπους της πολιτικής εξουσίας.

Και όλα αυτά επειδή ο υφυπουργός Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης προσπαθεί να κάνει κάτι το αυτονόητα αναγκαίο: να δρομολογήσει αλλαγές, σε συνεννόηση με την UEFA και τη FIFA, στη διαδικασία εκλογής της διοίκησης της ΕΠΟ ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος των πρακτικών τύπου «παράγκας» και της τρέχουσας παρωδίας «εξυγίανσης».

Όπως γνωρίζουν καλά όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο, η ΕΠΟ, που ελέγχει τη διαιτησία και κρίσιμες πλευρές του ποδοσφαίρου, με το τρέχων σύστημα «εκλογών», ουσιαστικά επιτρέπει τη χειραγώγηση της διαδικασίας και τον έλεγχο οργάνων που μετά προχωρούν σε όλες τις προβληματικές επιλογές που γνωρίζουμε. Μια άλλη διαδικασία εκλογής, δημοκρατική και αντιπροσωπευτική, θα σημαίνει πολύ απλά ότι δεν θα στήνονται «παράγκες».

Αυτό φαίνεται ότι δεν αρέσει στον Δημήτρη Μελισσανίδη, μόνο που αυτό επίσης εξηγεί γιατί εξακολουθεί να αποτελεί μέρος του προβλήματος του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Όμως, αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης θεωρεί πως όποια και εάν είναι η κυβέρνηση πάντα θα μπορεί να εξασφαλίζει αυτά που θεωρεί αναγκαία.

Επί των κυβερνήσεων Σαμαρά είδε να διαγράφονται ουσιαστικά μεγάλα πρόστιμα σε βάρος εταιρειών του αλλά και να παίρνει την ιδιωτικοποίηση του ΟΠΑΠ η κοινοπραξία στην οποία συμμετείχε.

Επί των κυβερνήσεων του Αλέξη Τσίπρα είδε να εξασφαλίζει αυτά που ζητούσε για το γήπεδο της ΑΕΚ, παρά τις αντιρρήσεις των κατοίκων, συμπεριλαμβανομένης της δημοτικής αρχής (που είχε εκλεγεί με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ!).

Και τώρα φαίνεται ότι θέλει να εξασφαλίσει ανάλογη ευνοϊκή μεταχείριση και από την τωρινή κυβέρνηση.

Και όλα αυτά από έναν άνθρωπο που εταιρείες του έχουν κατηγορηθεί στο παρελθόν ότι εμπλέκονται σε μεγάλες υποθέσεις δασμοδιαφυγής και που ο ίδιος αυτή τη στιγμή είναι εναγόμενος σε δικαστήριο της Νέας Υόρκης για την περίφημη υπόθεση κακοδιαχείρισης της Aegean Marine Petroleum Network, με τους ενάγοντες να υποστηρίζουν ότι ο Μελισσανίδης και άλλα στελέχη εμπλέκονται σε κακοδιαχείριση ύψους έως και 300 εκατομμυρίων δολαρίων, σε μια υπόθεση που αναμένεται να εκδικαστεί τον Ιούνιο.

Ούτε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι πέραν των προβλημάτων του ποδοσφαίρου με έναν τρόπο ο Δημήτρη Μελισσανίδη σχετίζεται και με την κατάσταση σε έναν άλλο χώρο, αυτό του Ιπποδρόμου.

Θυμίζουμε ότι μετά την ιδιωτικοποίηση του ΟΔΙΕ, τον Ιππόδρομο και το ιπποδρομιακό στοίχημα ανέλαβε η «Ιπποδρομίες ΑΕ», θυγατρική της ΟΠΑΠ ΑΕ, η οποία σε μεγάλο βαθμό διοικείται από συνεργάτες του Δημήτρη Μελισσανίδη όπως ο κ. Σπύρος Φωκάς.

Το προηγούμενο διάστημα χάρη σε νομοθετικές παρεμβάσεις που δρομολόγησε ο υφυπουργός Αθλητισμού επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ Γ. Βασιλειάδης, άλλαξε το καθεστώς για τον Ιππόδρομο και ειδικότερα για τη λειτουργία της Φιλίππου Ένωσης Ελλάδος, του ΝΠΔΔ που έχει την ευθύνη του ελέγχου των αγώνων.

Το αποτέλεσμα είναι σήμερα στον Ιππόδρομο να έχουμε τον διοργανωτή των αγώνων, την Ιπποδρομίες ΑΕ, να είναι ταυτόχρονα διοργανωτής του στοιχήματος αλλά και να ασκεί σημαντική επιρροή και στον φορέα ελέγχου, τη Φίλιππο Ένωση. Αυτό είναι το πρότυπο που αναζητούμε και για τη λειτουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου;

Πάντως, σε κάθε περίπτωση η ουσία παραμένει. Ακόμη και εάν δεχτούμε ότι στο παρελθόν ο Δημήτρης Μελισσανίδης σχημάτισε την εντύπωση ότι οι κυβερνήσεις είναι με τον έναν ή τον άλλο ευάλωτες απέναντι στη μία ή την άλλη απαίτηση, δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτή η συνθήκη να συνεχιστεί.