Πλούσιοι βουλευτές σε φτωχή χώρα

Πριν από λίγες μέρες δημοσιεύθηκε το περίφημο πόθεν έσχες των βουλευτών της περιόδου 2018-2019. Πολλά έχουν γραφτεί για τον θεσμό τούτο, αλλά κατά τη γνώμη μου το βασικό κοινωνιολογικό συμπέρασμα και φέτος είναι μόνο ένα:

Υπάρχουν πολλοί πλούσιοι βουλευτές στην Ελλάδα, οι οποίοι με τα εισοδήματα τα οποία δηλώνουν βρίσκονται εξωφρενικά μακριά από την οικονομική κατάσταση του μέσου Ελληνα (η οποία θα γίνει ακόμη χειρότερη λόγω της πανδημίας).

Ετσι, ενδεικτικά ο ηγέτης της Ελληνικής Λύσης Κυριάκος Βελόπουλος δηλώνει κατάθεση 434.000 ευρώ στο γερμανικό ίδρυμα της Deutsche Bank!

Επίσης, οι «μαρξιστές» της προηγούμενης αριστερής κυβέρνησης λατρεύουν το χρήμα και ζουν σε έναν όμορφα και αγγελικά πλασμένο κόσμο με τις παχυλές καταθέσεις στο εξωτερικό, τα ακίνητα, τα ομόλογα κ.λπ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο ευρωβουλευτής Παπαδημούλης δηλώνει συνολικές καταθέσεις άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ!

Κοντά βρίσκεται και ο άλλος «μαρξιστής» (!) πρώην υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος με ένα αγαστό χαρτοφυλάκιο εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Στο ίδιο μήκος πορεύονται και άλλοι, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης ο οποίος εξακολουθεί να διατηρεί κατάθεση σε ελβετική τράπεζα 114.000 ευρώ και ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης από τον χώρο της ΝΔ με μια τεράστια ακίνητη περιουσία.

Επειτα από όλα αυτά θέλω να διατυπώσω δύο παρατηρήσεις:

Καταρχήν, γιατί ορισμένοι – ακόμη και σήμερα – δεν φέρνουν αδικαιολόγητα τις καταθέσεις τους στην Ελλάδα, ώστε να στηρίξουν τα ελληνικά Τραπεζικά Ιδρύματα;

Επειτα υπάρχει και ένα άλλο εκρηκτικό πρόβλημα. Ποιο;

Οταν ένας πολιτικός, ιδίως της Αριστεράς, ζει άνετα με διακόσιες χιλιάδες ευρώ τον χρόνο, τότε του είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί στοιχειωδώς τις αγωνίες και το δράμα του εργαζομένου στο Super Market, που παίρνει 500 ευρώ τον μήνα ή του συνταξιούχου που δυσκολεύεται να αγοράσει το κρέας ή το ψάρι!

Επομένως, είναι αναγκαίο ο ανωτέρω πολιτικός που εκπροσωπεί (δήθεν) τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα να κάνει συνεχείς ανατροπές στο μοντέλο της ζωής του.

Ωστόσο, αυτό συνήθως δεν γίνεται και έτσι δυστυχώς οι εκλεγμένοι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι με το πέρασμα του χρόνου ενδιαφέρονται κυρίως για την επανεκλογή ή την «τσέπη τους»!

Διαβρώνοντας θανάσιμα την πίστη προς τη δυτική δημοκρατία και τις αξίες της.

Το συμπέρασμα; Είναι απαραίτητο από ένα δικαστικό όργανο να ελέγχεται ουσιαστικά και όχι τυπικά αν ένας βουλευτής έγινε – ανήθικα και παράνομα – πλουσιότερος από την πολιτική ή εν πάση περιπτώσει με ποιον τρόπο απέκτησε τα παχυλά εισοδήματα τα οποία δηλώνει!

Διαφορετικά θα ήταν καλύτερο να καταργηθεί η θεσμική τούτη υποκρισία, η οποία απλώς δείχνει ότι οι βουλευτές συμπεριφέρονται ως μια ανεξέλεγκτη αριστοκρατική ελίτ άλλης εποχής!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ