Νέα κατάσταση, νέα κοινωνικότητα

Εχουμε μπει στην εποχή της τηλεδιάσκεψης. Και ακόμη και εάν επιστρέψουμε σε κάποιου είδους «κανονικότητα», κάποιες από τις συνήθειες αυτής της περιόδου θα μας μείνουν. Για παράδειγμα είναι σαφές ότι πολλά από τα επαγγελματικά ταξίδια θα περιοριστούν, εφόσον αποδείχτηκε ότι μια χαρά μπορούν να συντονίζονται διαδικασίες και εξ αποστάσεως. Μάλιστα, εδώ το κέρδος θα είναι και οικονομικό, καθώς θα περιοριστούν έξοδα, αλλά και οικολογικό. Επειτα, σε όλο και περισσότερους χώρους θα υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία σε σχέση με την εργασία από το σπίτι. Και βέβαια όλοι πια καταλάβαμε την αξία και τη σημασία του ηλεκτρονικού εμπορίου.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι όλα αυτά είναι και λίγο δυστοπικά, καθώς παραπέμπουν σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι περιορίζουν ριζικά την κοινωνικότητά τους, αποφεύγουν την επαφή με άλλους ανθρώπους, απομονώνονται. Καταλαβαίνω αυτό τον φόβο, αλλά δεν τον συμμερίζομαι. Για την ακρίβεια, θεωρώ ότι στο δικό μας χέρι είναι να διαψευστεί αυτός ο φόβος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Η πανδημία, η ανατροπή στην εργασία και η αποδοτικότητα

Στην πραγματικότητα αυτό που γίνεται είναι να διαμορφώνουμε μια νέα κοινωνικότητα. Μπορεί να έχει λιγότερη φυσική επαφή, αλλά έχει πιο συχνή επικοινωνία και σε ορισμένες όψεις πιο ουσιαστική. Εχει λιγότερη απρόσωπη συνύπαρξη σε μαζικούς χώρους και περιβάλλοντα, όμως έχει περισσότερο χρόνο για ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που πραγματικά μας νοιάζουν. Εχει λιγότερες μετακινήσεις, όμως απελευθερώνει ελεύθερο χρόνο και μας δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες να ασχοληθούμε με αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά.

Δυστοπικές προβλέψεις ακούστηκαν για κάθε σχεδόν τεχνολογική καινοτομία: για το τηλέφωνο, την τηλεόραση, τον υπολογιστή και το Διαδίκτυο. Και πάντα διαψεύστηκαν. Γιατί η ανθρώπινη κοινωνικότητα είναι κάτι πιο βαθύ από τον χρόνο που περνούμε σε άμεση επαφή με άλλους ανθρώπους. Η ανθρώπινη κοινωνικότητα έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το πώς θέλουμε να επικοινωνούμε, να νοιαζόμαστε, να σκεφτόμαστε τους άλλους, να σχεδιάζουμε από κοινού μαζί τους, να ονειρευόμαστε και να οραματιζόμαστε. Και αυτό δεν μπορεί να το σταματήσει καμιά πανδημία.