Για μια ακόμη φορά ο «χομπσιανός» πολιτισμός της αγριότητας θριαμβεύει και ένα νεαρό κορίτσι 34 χρονών δέχεται βάρβαρη επίθεση στο πρόσωπο με βιτριόλι στην Αθήνα. Και κινδυνεύει να χάσει την όρασή του! Είτε πρόκειται για πράξη «ερωτικής αντιζηλίας», είτε για οτιδήποτε άλλο, ένα πράγμα είναι σίγουρο: με τέτοιες μαφιόζικες λογικές ακυρώνεται το περίφημο μήνυμα του μεγάλου γερμανού φιλοσόφου Ιμάνουελ Καντ. Δηλαδή ότι είναι απαραίτητο να μεταχειριζόμαστε τους ανθρώπους πάντοτε ως αυτοσκοπό και ποτέ ως μέσο!

Εάν κάποιος διαφωνεί με τον (ή τη) σύντροφό του, χωρίζει πολιτισμένα και συνεχίζει αυτόνομα τη ζωή. Δεν τσαλακώνει το πρόσωπο του άλλου για να πάρει εκδίκηση! Υπό αυτή την έννοια η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων και ποτέ δεν κάνει τον κόσμο καλύτερο (Asimov).

Και δυστυχώς η παραπάνω βάρβαρη ιστορία ανακαλεί στη μνήμη μας την αντίστοιχη επίθεση με βιτριόλι την οποία είχε δεχθεί η Κωνσταντίνα Κούνεβα (άσχετα αν διαφωνεί κανείς με την πολιτική του κόμματος στο οποίο είχε ενταχθεί αργότερα ως ευρωβουλευτής).

Ετσι στις 8 Δεκεμβρίου του 2008 η Κωνσταντίνα Κούνεβα, καθώς γύριζε από τη δουλειά στο σπίτι, είχε δεχθεί δολοφονική επιδρομή από αγνώστους με βιτριόλι. Η επίθεση τούτη της είχε προκαλέσει ανεπανόρθωτες βλάβες σε πολλά όργανα του σώματός της!

Γιατί είχε γίνει;

Γιατί η Κούνεβα στρεφόταν κατά του επαίσχυντου καθεστώτος των εργολαβιών.

Και όσοι εργάστηκαν ή εργάζονται σε δημόσιους οργανισμούς ή σε πανεπιστήμια γνωρίζουν καλά πώς λειτουργεί η μεσαιωνική τούτη «φάμπρικα»: Ο εργολάβος δίνει όλο το πακέτο φθηνότερα στους ενδιαφερόμενους για να πάρει τη δουλειά και από κει και πέρα κάνει ό,τι θέλει: δίνει μικρότερους μισθούς στους εργαζόμενους σε σχέση με αυτά που υποσχέθηκε με τη σύμβαση, δεν πληρώνει υπερωρίες, απολύει ή μεταθέτει ανεξέλεγκτα κ.λπ.

Και αντί η αστυνομική και η δικαστική έρευνα να στραφούν τότε προς αυτή την κατεύθυνση, οι επίμαχες αναζητήσεις είχαν επικεντρωθεί άστοχα είτε στο (ερωτικό!) παρελθόν της Κωνσταντίνας, είτε στις (ανύπαρκτες) σχέσεις της με τη βουλγαρική μαφία! Σήμερα, ύστερα από τόσα χρόνια, δεν έχουμε μάθει ακόμη ποιοι ήταν οι αυτουργοί της ανωτέρω δολοφονικής επίθεσης (από άποψη ποινικών ευθυνών)!

Και κάποτε είναι απαραίτητο να καταπολεμηθεί – και πολιτισμικά – αυτή η εκδικητική μανία των επιθέσεων με βιτριόλι, γιατί ανάλογη επίθεση είχε υποστεί το 2007 και ένας δικηγόρος! Το συμπέρασμα; Ο Σαίξπηρ έλεγε ότι «και στο κακό υπάρχουν ψήγματα καλού» («Ερρίκος Ε’»). Δυστυχώς στην παραπάνω αποτρόπαια πράξη εναντίον του 34χρονου κοριτσιού μπορώ να διακρίνω μόνο το «κακό»! Και είναι απαραίτητο οπωσδήποτε να ανακαλυφθούν οι δράστες!

Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

Headlines